శారద వాళ్ళ అమ్మనీ, ఆ పెద్దాయన్నీ తీసుకుని మేడమీద ఎవ్వరూలేని ఓ గదిలోకి తీసుకువెళ్ళింది. అక్కడకి కిందనించీ కొంచెం వెలుతురు పడుతున్నాది. ఆ గది రణగొణ ద్వనులేవీలేకుండా ప్రశాంతంగా చల్లగా వుంది.
ఆ పెద్దాయన తన పక్క పరుచుకున్నాడు. కొంచెం దూరంగా గోడ వారకి మా అమ్మ పక్క పరుచుకున్నాది. నేను వాళ్ళిద్దరికీ మధ్యగా నా పక్క పరుచుకుని హమయ్యా అనుకుంటూ పడుకోబోతుండగా ఆ పెద్దాయన.. శారద తల్లీ గత వారం రోజులుగా పెళ్ళి పనులు చేసీ చేసీ వొళ్ళు హూనమైపోయింది. కొంచెం సేపు కాళ్ళు పడతావా నీకు పుణ్యం వుంటుంది అన్నాడు.
అసలే వాడెవడో శారద వొళ్ళు సళ్ళూ పిసికి పిసికి వేడెక్కించి, ఎక్కించిన వేడి దించకుండానే వెళ్ళిపోయిడేమో, అప్పటినించీ శారదకి ఒకటే తిక్క తిక్కగా చిరాకు చిరాకుగా వుంది. ఈ తిక్క చిరాకు కి తోడు ఈ ముసలాయన కాళ్ళీ అవీ పట్టమనేప్పటికి శారదకి చిర్రెత్తుకొచ్చింది.
దానితో శారద చిరాకుగా నాకు నిద్దరొస్తున్నాది నేను పడుకోవాలి అని విసురుగా తన పక్కమీద పడుకుండిపోవడంతో, శారదా వాళ్ళ అమ్మా, అదేమిటే, పాపం పెద్దాయన నోరివిడిచి అడిగితే అలా చిరాకు పడతావు? తప్పు కదూ? కొంచెం సేపు ఆయన కాళ్ళు నొక్కినంత మాత్రాన నీ సొమ్మేమీ పోదులే అనేప్పటికి ఇక గత్యంతరం లేక శారద మనసులో ముసలాడిని కసిగా తిట్టుకుంటూనే లేచి వెళ్ళి ముసలాయన కాళ్ళు నొక్కడం మొదలెట్టింది.