ఒక్కసారి అలుసిస్తే – Part 3 199

అదే కసితో “పని బాగా అయ్యిందా!” అని అడిగాడు రమేష్ ని. వాడు భారంగా నిట్టూర్చి, “ఏంటి అయ్యేదీ! బయట మా అమ్మ మాటలు వినబడగానే, మీ అమ్మ నన్ను తోసేసి, బాత్ రూంలోకి పోయింది. ఎంత బతిమాలినా బయటకి రాలేదు. ఇక నాకే విసుగొచ్చి వచ్చేసా..” అన్నాడు. వాడు అలా అనగానే రవి మనసు శాంతించింది. “అయితే, భోజనాల ఐన తరవాత మన చెస్, కేరమ్స్ ప్లేన్ ను అమలుచేద్దాం.” అన్నాడు రవి. సరే అన్నట్టుగా తల ఊపాడు రవి. వాళ్ళు అలా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ఉండగా, ఫ్రెష్ అప్ అయిన ప్రమీల బయటకు వచ్చి, వాళ్ళని చూసి, “రండిరా, భోజనాలు చేద్దాం.” అంటూ కిందకి వెళ్ళిపోయింది. పిల్లలిద్దరూ ఆమెని ఫాలో అయ్యారు.

మధ్యాహ్నం అందరూ ఎవరి పనులలోకి వాళ్ళు వెళ్ళిపోవడం వలన ఎవరూ లేరుగానీ, ఇప్పుడు రమేష్ మేనమామలూ, తాత, అమ్మమ్మ, అత్తయ్యలూ ఇంకా చాలామంది ఉన్నారు అక్కడ. మగాళ్ళు కూర్చొని ఉంటే, ఆడాళ్ళు వడ్డనకి సిద్దం చేస్తున్నారు. రమేష్ ని చూడగానే, “బావా!” అంటూ ఇద్దరు అమ్మాయిలు పరుగెత్తుకువచ్చారు. వాళ్ళని రవికి పరిచయం చేసాడు రమేష్. వాళ్ళలో కాస్త పెద్ద అమ్మాయి పేరు రాజీ, పెద్ద మావయ్య కూతురు. వీళ్ళ వయసే. జస్ట్ ఇంటర్ పూర్తిచేసింది. రెండో అమ్మాయి పేరు రవళి, చిన్న మావయ్య కూతురు. ఇంటర్ ఫస్ట్ ఇయర్ చదువుతుంది. పరిచయాలు అయ్యాక, “అవునూ, పొద్దున్నుండీ ఎక్కడకి పోయారే!?” అన్నాడు రమేష్. “మా ఫ్రెండ్ ఇంట్లో ఫంక్షన్ ఉంటే వెళ్ళాము.” చెప్పింది రాజీ. అంతలో పెద్ద మావయ్య రమేష్ ని చూసి “రండిరా, ఇలా కూర్చోండి.” అని చోటు చూపించాడు. వీళ్ళు పోయి, అతను చూపించిన చోట కూర్చున్నారు.
మరదళ్ళు కూడా వాళ్ళపక్కనే సెటిల్ అయ్యి, “బావా! భోజనాలు అయిపోగానే, పైకిపోయి కేరమ్స్ ఆడుకుందామా?” అన్నారు. వాళ్ళు పైకి వస్తే, తమ ప్లేన్ వర్క్ ఔట్ అవ్వదు. అందుకే రమేష్ “రేపు ఆడుకుందాంలే, నాకు నిద్ర వస్తుంది.” అన్నాడు. “కొద్దిసేపు ఆడుకున్నాక నిద్రపోదువుగానిలే..ప్లీజ్ బావా…” అంది రవళి. “అవునురా, గేంగ్ మొత్తం సెట్ అయ్యారుగా. ఇక తినేసి, పోయి ఆడుకోండి కొద్దిసేపు.” అన్నాడు పెద్ద మావయ్య. దాంతో వీళ్ళిద్దరికీ నీరసం వచ్చేసింది. దానికి తోడు, ముందుగా తమ భోజనం అవ్వాలి. తరవాత పనివాళ్ళకు పెట్టిన తరవాత, ఆడాళ్ళు తింటారు. ఇక తమ తల్లులు పని ముగించుకొని పైకి రావడానికి కనీసం రెండు గంటలు పడుతుందని అర్ధమయింది వాళ్ళకి. అప్పటికైనా మావయ్యల పిల్లలు తమని వదిలితేనే, ఆ రాత్రికి పనయ్యేది. ఇక చేసేది లేక, “హూఁ.” అని మనసులోనే నిట్టూరుస్తూ, భోజనం ముగించి మేడ పైకి చేరారు.

పైకి చేరుతూనే, “నీకు మరదళ్ళు ఉన్నట్టు చెప్పలేదేంట్రా?” అన్నాడు రవి. “చెప్పేంత టైం ఉందా మనకీ!” అన్నాడు రమేష్ నవ్వుతూ. రవి కూడా నవ్వేసి, “నిజమేలే. అయినా ఇప్పుడు వీళ్ళు ఇక్కడే తిష్ట వేస్తే, మన వాళ్ళు వస్తే ఎలారా? ఏదో చేసి తొందరగా పంపించేయాలి.” అన్నాడు. ఆంటీల మత్తులో పడీ, వాళ్ళకి మరదళ్ళ పిటపిటలాడే అందాలు కనిపించడంలేదు. అసలు గమనిస్తే కదా కనిపించడానికి. పొద్దున్న ఒక్కసారి మరిగిన ఆంటీల రుచి, వాళ్ళని నిలబడనీయడం లేదు. అంతలో మరదళ్ళు ఇద్దరూ వీళ్ళ గదిలోకి వచ్చేసారు. వస్తూనే, అక్కడ ఉన్న కేరమ్స్ బోర్ద్ ని చూసి, “అరే! ముందే తెచ్చేసారా!” అని, వాటిని సర్దుతూ, “నేనూ బావా ఒక టీం.” అంది రాజీ. “చిన్నప్పట్నుండీ మీరు ఇద్దరూ ఒక టీమే కదా.” అంటూ, రవిని చూసి, “ఇంకో బావ ఉంటే బావుణ్ణూ అనుకునేదాన్ని. ఇప్పుడు నువ్వు వచ్చావు. మనిద్దరం ఒక టీం. ఓకేనా!” అంది రవళి. సరే అన్నట్టు తల ఊపాడు రవి. నలుగురూ బోర్డ్ కు నాలుగు వైపులా కూర్చున్నారు. రవి టేబుల్ పై కాయిన్స్ ని సర్ధి, స్ట్రైకర్ తో కొట్టబోతుండగా, అకస్మాత్తుగా కరెంట్ పోయింది. ఒక్కసారిగా “అబ్బా!” అన్నారు అమ్మాయిలు ఇద్దరూ. “ఛీ! ఈ కరెంట్ పోతే కనీసం గంట వరకూ రాదు.” అంది రాజీ. మగ పిల్లలు ఇద్దరూ మనసులో ఎగిరి గంతేసారు. “సరే, ఇంకేం చేస్తాం. రేపు ఆడుకుందాంలే.” అన్నాడు రమేష్, ఇక వెళ్ళిపోండీ అన్న సెన్స్ లో. “పోనీలే బావా, ఆటదేముంది! మనం కబుర్లు చెప్పుకొని ఎన్ని రోజులయ్యిందో, పద..” అని అతని చేయి పట్టుకొని, తడుముకుంటూ జాగ్రత్తగా బయటకి తీసుకుపోయింది రాజీ. లోపల రవి, రవళి ఇద్దరే ఉండిపోయారు. “మనమూ బయటకి పోదామా, ఇక్కడ ఉక్కగా ఉందీ!” అన్నాడు రవి. “ఊఁ..” అని పైకి లేచింది రవళి. ఇద్దరూ చీకట్లో తడుముకుంటూ వెళ్ళబోతుండగా, రవళి మోకాలు కేరమ్ బోర్డ్ కి గట్టిగా తగిలింది. దాంతో “అబ్బా!” అని బాధగా అరిచింది తను. “ఏమయిందీ!?” అన్నాడు రవి కంగారుగా. “మోకాలికి దెబ్బతగిలింది.” బాధగా అని, కాస్త కుంటుతూ బయటకి వచ్చేసింది. ఆమె వెనకే రవి ఫాలో అయ్యాడు. బయటకు రాగానే రెండు అడుగులు వేసి, “అబ్బా!” అని మోకాలు పట్టుకొని, పడబోతుండగా, రవి చప్పున ఆమెని పట్టుకున్నాడు. “బాగా నొప్పిగా ఉందా!” అన్నాడు రవి. “ఊఁ..” అంది ఆమె. “సరే, రా ఇలా..” అని ఆమెని జాగ్రత్తగా నడిపించుకుంటూ, డాబా పిట్టగోడ దగ్గరకు తీసుకు వచ్చాడు. ఆమె ఆ గోడను ఆనుకొని, కింద కూర్చుండిపోయి, కాళ్ళు చాపి, మోకాలిని నొక్కుకోసాగింది. రవి కూడా ఆమె పక్కనే కూర్చొని, “బాగా నెప్పిగా ఉందా!?” అని అడిగాడు. “అవును…” అంది ఆమె బాధగా. “అయొడెక్స్ ఉందా!?” అడిగాడు రవి. “ఊఁ…మీ గదిలోనే షెల్ప్ లో ఉంటుంది. కాస్త తెస్తావా!” అంది రవళి. “సరే!” అని అతను లేచి వెళ్ళబోతుంటే, “జాగ్రత్త రవీ, కాస్త చూసుకో..” అని హెచ్చరించింది రవళి.