మొదటి సారి అనుభవం 2 88

ట్రైన్ ఎక్కి ఇంటికి వెళ్ళడం మళ్ళీ పొద్దున్నే కాలేజీ కి రావడం అంతా మామూలే.

పొద్దున్నే నన్ను కెలికిన చిలక కోసం వేట మొదలు పెట్టాను.
క్లాస్ లో కూర్చోకుండా అన్ని రూమ్ లు అలా ఎందుకు తిరుగుతున్నావని ఫాకల్టీ అడిగినా పెన్ అని, పుస్తకం అనీ చెప్తున్నాను కానీ నా వేట మాత్రం ఆపలేదు.
చివరికి j3 లో దొరికింది నా ప్రాణం.
కొంచెం సేపు ప్రాణం ఉక్కిరిబిక్కిరి అయిపోయి గిలిగింతలు పెట్టి రకరకాలుగా ఉంది నాకు లొపల.
క్లాస్ లో సాంబా సార్ ఉన్నారు.
ఆయన అసలు పేరు సాంబ శివరావు.
మేము సాంబా అంటాము.
సార్ మాకు కెమిస్ట్రీ చెప్తారు.
“ఏంటి నరేష్? ఇలా వచ్చావ్” అన్నాడు.
“ఏమీ లేదు సార్. మా క్లాస్ కి ఎవరూ రాలేదు. అందుకే తిరుగుతున్నా.”
“క్లాస్ లో కూర్చో రా. మళ్ళీ ప్రిన్సిపాల్ గారు వస్తే తిడతారు”
“ఈ పీరియడ్ మీ క్లాస్ వింటాను సార్” అన్నాను ముద్దుగా.
దానికి సార్ పొంగిపోయి లోపలికి వచ్చి కూర్చోమన్నాడు.
లోపలికి వెళ్ళాక నా గురించి క్లాస్ లో చెప్తూ.. “వీడు పాపం పొద్దున్నే 4కి లేస్తాడు మళ్ళీ ఇంటికి వెళ్లి పడుకునే సరికి 12 దాటుతుంది. అందరూ ఇలా కష్టపడాలి” అది ఇది అని కొంచెం పొగడ్తలు కురిపించాడు.
అందరూ నా వంక ఆరాధనగా చూసారు.
నాకు ఈ గుడ్ బాయ్ ఇమేజ్ ఏంట్రా బాబూ అనుకుంటూ నాకు బాగా తెలిసిన ఒక దూల నా కొడుకు పక్కన సెటిల్ అయ్యాను.
అక్కడి నుంచి ఆ అమ్మాయికి సంబంధించిన వివరాలు సేకరించాను.
తన పేరు జ్యోత్స్న, దువ్వ నుంచి వస్తుంది.

క్లాస్ లో తనకి ఒక బావ, అన్నయ్య, తమ్ముడు ఉన్నారు. మరొక ముఖ్య విషయం ఏంటి అంటే ksn గుర్తున్నాడు కదా? వీళ్ల బాబాయ్ అంట.
చదువుల తల్లి, దించిన తల ఎత్తి ఎవరితోనూ మాట్లాడదు.
ఇవన్నీ తెలిసాక ఎలా కెలకాలో అర్థం కాలేదు.
సైలెంట్ గా క్లాస్ కి వచ్చేసాను.
రోజూ ఆ క్లాస్ కి వెళ్ళి తనని చూడందే రోజు గడిచేది కాదు.
ఒక రోజు రాత్రి మెస్ లో భోజనం చేస్తున్నాను.
ఇంతలో నా ఫ్రెండ్ పవన్ గాడు, మనోజ్ గాడు వచ్చారు.
బావా దీపు గాడిని ప్రగతి కాలేజీ వాళ్ళు కొట్టారు అని.
అంతే అక్కడి నుండి చెయ్యి కడుక్కుని సైకిల్ మీద వాళ్లతో దీపు గాడి ఇంటికి బయల్దేరాను.
అప్పటికే అక్కడ మా వాళ్లు 20 మంది ఉన్నారు.
వాడికి మొహం మీద దెబ్బలు ఉన్నాయి.
ఏమయ్యింది రా అని అడిగాను వాడిని.
చిన్న మిస్ అండర్స్టాండింగ్ వల్ల వీడు కాదని చెప్తున్నా వినకుండా వీడిని కొట్టారు.
ఇంక నేనేమీ వినదలచుకోలేదు.
ఇప్పుడు కొడదాం అన్నా ఎవరూ దొరకరు.
రేపు వేసేద్దాం అని ఫిక్స్ అయిపోయాం

వాడిని జాగ్రత్తగా ఇంటికి వెళ్ళమని చెప్పి అందరం వెళ్ళిపోయాం.
తర్వాతి రోజు లంచ్ బ్రేక్ లో అందరూ నా క్లాస్ లోకి వచ్చేసారు.
వినయ్ అనే వ్యక్తి వీడిని కొట్టిన వాళ్ళలో మెయిన్ అని తెలిసింది.
దారి కాసి ఏసెద్దాం అన్నారు మా వాళ్లు.
కానీ నాకు ఎందుకో ఆ మాటలు పెద్ద నచ్చలేదు.
గొడవ ఏదైనా దూసుకుపోవడమే నాకు తెలుసు.
అందుకే ఈ గొడవ గురించి సంబంధించిన ఇంకొక హేమంత్ అనే వాడిని పిలిచాను.
దమ్ముంటే వాళ్ళ కాలేజీ నుంచి ఎంత మంది వస్తారో అందరినీ రేపు ఈ.సేవ దగ్గరికి రమ్మన్నాను.
తర్వాత రోజు సాయంత్రం కాలేజీ వదలగానే నేను చెప్పి ఉంచడం వల్ల బస్ మీద వచ్చే వాళ్లు కాకుండా మిగిలిన బాయ్స్ మొత్తం నాతో పాటు సైకిల్స్ మీద, నడిచి వచ్చేసారు.
చూస్తే వాళ్ళ దాంట్లో 10 మంది కూడా లేరు.
ఈ విషయం తెలిసి మా సీనియర్స్ కూడా మా వెనకాల వచ్చేసారు.
నేను దీపు ని వాడిని ఎవడు కొట్టాడో వాడిని కొట్టమని చెప్పాను.
వాడిని కొడుతున్నాడు దీపు. ఇంతలో వినయ్ గాడు దీపు కాలర్ పట్టుకుని వెనక్కి తోసాడు. ఇంక నాలో సహనం చచ్చిపోయింది.
వెర్రిగా ఒక్క కేక పెట్టి వాళ్ళ మీదకి దూకాను.
అమ్మోరు జాతరకి పూనకం వచ్చినట్టు దొరికిన వాడిని దొరికినట్టు చావగొట్టి చెవులు మూసేస్తున్నాను.
అప్పుడు దొరికాడు నా చేతికి వినయ్.