అర్జున్: సరే ఐతే, ఇక నే వెళ్తా, అప్పుడే రాత్రి 9 గంటలైంది
సోహెల్: నేను కూడా వెళ్ళాలి, నేను రేపు మీకు ఫోన్ చేసి చెప్తా ఏం చేయాలో
రజియా: ఏయ్, ఆగండి. మీరిద్దరూ ఇక్కడ భోంచేసి వెళుతున్నారు. మిమ్మల్ని అలా ఏలా ఉత్త కడుపుతో పంపేస్తాననుకున్నారు?
అర్జున్: రజి, పరవాలేదు, నేను నిజంగా బయలుదేరాలి.
సోహెల్: నేను కూడా
చిరు కోపంగా
రజియా: నేను మీ అభిప్రాయలను అడగలేదు, మర్యాదగా చేతులు కడుక్కుని డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గరకు పదండి. నాకో 5 నిముషాలు పడుతుంది అన్నీ తయారుచేయడానికి.
మేము మా భొజనం ముగించేసి మా మా ఇళ్ళకు బయలుదేరాము. నేనొ టాక్సీని ఆపి ఎక్కబోతుంటే నా ఫోన్ మోగింది. డ్రైవర్ కు ఎక్కడికెళ్ళాలో చెప్పి ఫోన్ ఆన్ చేసా. నొకుల్ ఆ పక్కనుంచి
నొకుల్: నమస్కరం అన్నా ( పెద్దలను మర్యాదగా పలకరించడం), ఎలా ఉన్నారు?
అర్జున్: బావున్నా
నొకుల్: అమ్మ నీతో మాట్లాడాలంట, ఫోన్ తనకిస్తున్నా
అమ్మ: నాన్నా (కొడుకా) ఎక్కడున్నావు? ఈ రోజింత ఆలస్యం ఎందుకైంది?
అర్జున్: రజియాను, మురాద్ ను కలవడానికి వెళ్ళను, ఇంకో అర్ద గంటలో అక్కడ ఉంటాను.
అమ్మ: తొందరగా రా బిడ్డా. నాకెందుకో ఈ రోజు చాలా అపశకునాలు కనిపించాయి. నిన్ను వెంటనే చూడాలనిపిస్తోంది, నువ్వేదో బాధలో ఉన్నట్లు, సమస్యలో ఉన్నావనిపిస్తోంది. తొందరగా రా నాన్నా.
అర్జున్: అలాగే అమ్మా, నేను బానే ఉన్నానులే, నువ్వేం దిగులు పడకు. వస్తున్నా, సరేనా.
నాపై ఎంత ప్రేమ చూపిస్తోందో, ఇదంతా నిజమేనా లేక నటన? మా అమ్మ ఎలా తన కోడలి చేత వ్యభిచారం, అదికూడా సొంత కుటుంబ సభ్యులతో చేయిస్తోందో? ఇప్పుడు నేను ఎవరిని నమ్మాలి? నమ్మకం లేనిచోట కుటుంబానికి అర్థం లేదని కదా మురాద్ అన్నాడు. అలాంటప్పుడు వీళ్ళు నా కుటుంబ సభ్యులా? వీరిలో ఎవరిని నమ్మాలి, ఎవరినైనా ఎప్పటికైనా నమ్మగలనా? కాలమే దీనికి బదులివ్వాలి.