కుమార్: ఆ అమ్మా… ఎలా ఉన్నావు?
కమల: నేను బాగున్నాను రా. చాలా సంతోషం గా ఉన్నాను తెలుసా?
కుమార్: అవునమ్మా. రమేష్ గాడి చలవే అమ్మా ఇదంతా… సరేగాని నేను బాగా అలిసిపోయా. రమేష్ తో మాట్లాడు. నేను తర్వాత చేస్తా…
కుమార్ ఫోన్ రమేష్ కి ఇచ్చేసి తన మొబైల్ పట్టుకుని బాల్కనీ లోకి వెళ్ళిపోవటం రమేష్ కి నచ్చలేదు. కమల ఎంత కష్టపడింది వీడి కోసం. చిన్నప్పుడు ఆ ఏరియాలో పిల్లలందరూ కుమార్ వాళ్ళ ఇంట్లోనే ఆడేవారు. పెద్ద లాన్ లో బోలెడు బొమ్మలతో కమలత్త ఇచ్చిన తాయిలాలతో సరదాగా గడిచేవి సాయంత్రాలు. సినిమా యాక్ట్రెస్ పవిత్ర లోకేష్ అంత అందంగా ఉండేది. లక్ష్మి కళ. మామయ్య పోయాక ఆ వైభవమే లేదు. ఇల్లు అమ్మేసి చిన్న అద్దెఇంట్లో ఉంటూ కుమార్ని చదివించింది.
రమేష్: ఆ అత్తా.. ఇంకేంటి విషయాలు?
కమల: నాకేముంటాయి. నువ్వు చెప్పారా… ఏమి బహుమానం కావాలి నీకు?
రమేష్: నాకు ఏమి వద్దులే అత్తా.. నేను చేసింది ఏముంది.
కమల: ఆలా నాకు రా… నా ఆనందం కోసం ఏదో ఒకటి చెప్పు.
రమేష్: నువ్వు వచ్చేయ్ అత్తా హైదరాబాదు. నాకు అది చాలు.
కమల: అప్పుడే వద్దు లేరా… కొన్నాళ్ళు వాడిని అలవాటు పడనివ్వు ఆ ఊరికి. అయినా పిలవాల్సినవాడు పిలవాలి కదా.
రమేష్: హ్మ్మ్… నేను పిలిస్తే రావా అత్తా…
కమల: ఎందుకు రానూ… టైం రావాలి కదా..
రమేష్: సరే అత్తా నీ ఇష్టం. నేను కూడా ఉంటా మరి.
కమల: సరే… జాగ్రత్తగా ఉండండి ఇద్దరు.. bye
రమేష్ కి కమల అత్త అంటే చాలా ఇష్టం. చిన్నతనం లో అది అభిమానం. యుక్తవయసు వచ్చాక అది ప్రేమ. ఈ వయసులో అది కోరిక. కానీ ఏమి చెయ్యలేని పరిస్థితి. దూరం నుంచే చూడటం తప్ప ఇంకేమి చెయ్యలేదు ఇప్పటి వరకు. హైదరాబాదు తెచ్చేస్తే రోజు చూడొచ్చు అనే ఒక excitement మాత్రం ఉంది.
బయట కుమార్ ఫోన్లో రూపతో మాట్లాడుతున్నాడు.
కుమార్: రూపా… నీకో విషయం చెప్పాలి అని కాల్ చేశా.
రూపా: ఎంటబ్బాయ్. ఏదో పెళ్ళాన్ని పిలిచినట్టు పిలుస్తున్నావ్? నీ పేరు కూడా తెలియదు ఇప్పటివరకు.
కుమార్: అవును కదా… నా పేరు కుమార్ రూపా.
రూపా: ఏంటి రోజంతా ఫోన్ చెయ్యకుండా ఈ టైం లో కాల్ చేసేవ్? మా ఆయన వస్తే ఎంత ప్రాబ్లెమ్ అవుతుందో తెలుసా?
కుమార్: అది… ఒక ఇంటర్వ్యూ ఉంటే వెళ్ళా…
రూపా: అరే మా అమ్మాయి కూడా వెళ్ళింది. తనని తీసుకురావటం కోసం మా ఆయన వెళ్ళాడు. రోజు ఈ టైం కి వచ్చేస్తాడు. నువ్వు ఈ టైం కి కాల్ చెయ్యొద్దు. ఇంతకీ దేనికి ఫోన్ చేసావ్?
కుమార్: నాలో ఇంకో పురుషలక్షణం కూడా వచ్చి చేరింది. అది చెపుదామనే కాల్ చేశా రూపా.
రూపా: అంటే?
కుమార్: ఉద్యోగం వచ్చింది రూపా…
రూపా: మంచిది రా బాబు. రోజంతా బిజీగా ఉంటావ్ అన్నమాట. నాకు కాల్స్ చేసే టైం ఉండదు ఇంక నీకు.
కుమార్: హ్మ్మ్… రాత్రికి కాల్ చేస్తుంటా. ఒకే నా?
రూపా: నాకింకేమి పని లేదా… చచ్చిపోతాను మా ఆయన చేతిలో.
కుమార్: బాబోయ్ ఇప్పుడు ఆయన సంగతి దేనికి? ఇంకేదయినా మాట్లాడొచుగా..
రూపా: ఇంకేదయినా మాట్లాడమంటావ్. చేతి పని కానిస్తుంటావ్. నాకు తెలుసు రా నీ వెధవ వేషాలు.
కుమార్: అయ్యో రూపా… ఇప్పుడు ఆలా చేయటం కుదరదు.
రూపా: ఏం మాయరోగం?
కుమార్: రూమ్ లో ఫ్రెండ్ కూడా ఉన్నాడు.
రూపా: ఐతే మరి నాకు కాల్ దేనికి చేశారో సారు?
కుమార్: చాలా హ్యాపీగా ఉన్నాను రూపా. అదే షేర్ చేసుకుందాం అని.
రూపా: కంగ్రాట్స్ రా కుమార్. మరి ఇంక నేను ఉండనా ఐతే?
కుమార్: అంతేనా? ఇంకేమి లేదా…
రూపా: ఏమి కావాలి రా నీకు. ఏదో ఒక మెలిక ఉంటుంది లే… చెప్పు.
కుమార్: అదీ…అదీ…
రూపా: ఏదీ..
కుమార్: వాట్సాప్లో ఒక ఫోటో పంపవా నీది.
రూపా: దేనికి రా?
కుమార్: ఆ… పెళ్లి సంబంధాలు చూడటానికి. దేనికో తెలీదా నీకు?
రూపా: రేయ్…మరీ ఎక్కువ చేస్తున్నావ్ రా. ఎలా కనపడుతున్నా?
కుమార్: చాల్లే రూపా బడాయి. నీకు కూడా ఇష్టం అని తెలుసు. అయినా ఫోన్ లో మాట్లాడుకోవటమే కదా. టెన్షన్ ఎందుకు పడతావ్? నీ అడ్రస్ నాకు ఎలాగూ తెలీదు. ఇంక భయం దేనికో?
రూపా: సన్నాసి వెధవ. చంపేస్తా ఇలాంటి మాటలు మాట్లాడితే. bye …
రూపా ఫోన్ కట్ చేసేసింది. కుమార్ గాడు ఉస్సూరుమంటూ ఇంట్లోకి వచ్చాడు. రమేష్ కోపంగా చూస్తుంటే తలదించుకుని తన రూంలోకి వెళ్ళిపోయాడు. ఇంతలో ఏదో వాట్సాప్ మెసేజ్. చూస్తే రూపా నంబర్ నుంచి. ఓపెన్ చేసి చూస్తే అదిరిపోయే స్థనద్వయం తో selfie.
ఆదివారం చాలా సాదాసీదాగా గడిచింది. రమేష్ కుమార్ ని కోఠి తీసుకెళ్లి షాపింగ్ చేయించి బహార్ లో బిరియాని రుచి చూపించాడు. రోజు మొత్తం తిరగటం తోనే సరిపోయింది. రూప కి ఫోన్ చేసే టైం కూడా దొరకలేదు కుమార్ కి. రాత్రి ఎప్పుడో ఇంటికి వచ్చాక నిన్నటి బొమ్మనే చూసుకుంటూ చేతిపని కానిచ్చాడు.
సోమవారం ఉదయం ఆఫీస్ లో ఇండక్షన్ కూడా బాగానే జరిగింది. టీం పరిచయాలు అవి మాములే. జ్యోతి తెలుపు చుడిదార్లో అప్సరసలా కనపడింది మనవాడి కంటికి. తెల్లబట్టలు వేస్తే అప్పలమ్మ కూడా అందంగా ఉంటుందంటారు. ఇక కసి గుద్ద ఎలా ఉంటుంది? మన్మధుడి పెళ్ళాం రతీదేవికి భూమ్మీద కేర్ఆఫ్ అడ్డ్రస్సులా ఉంది. దానికితోడు జాస్మిన్ సెంట్ ఒకటి. రెస్ట్రూమ్ ఎక్కడో వెతుక్కుని మరీ కొట్టుకున్నాడు కుమార్. అప్పటికిగాని మిగతా వాటి మీద దృష్టి నిలవలేదు. ఈ తల్లీకూతుళ్లు ఇద్దరు మనవాడి వట్టలు ఖాళీ చెయ్యటానికే పుట్టినట్టున్నారు.
మధ్యాన్నం లంచ్ టైం లో రమేష్ దగ్గరికి వెళ్తే ప్రాజెక్ట్ పనిలో బిజీ అన్నాడు రమేష్. దాంతో కుమార్ ఒంటరిగానే కాంటీన్కి రావాల్సివచ్చింది. తిండి తింటుంటే తీయని గొంతు పలకరించింది.
జ్యోతి: హాయ్ కుమార్!
కుమార్: ఓహ్ హాయ్! జ్యోతి కదా. (పోజ్ కొట్టటానికి)
జ్యోతి: if you don’t mind, can i sit here?
కుమార్: నాకు తెలుగు వచ్చు మేడం… కూర్చోండి.
జ్యోతి: బ్రతికించావు. అసలే నాకు ఇంగ్లీష్ అంటే భయం.
కుమార్: ఓకే… how can i help you?
ఎదో ఉడికిద్దాం అని ఆలా అనేశాడు కుమార్. జ్యోతికి కూడా అనుకున్నట్టుగానే కాలింది.
జ్యోతి: నథింగ్. తెలుగు నేర్పుదాం అని వచ్చా అంతే. నువ్వు ఒక్కడివే కూర్చుని తిను.
జ్యోతి తన ప్లేట్ తీసుకుని వెళ్లిపోతుంటే కుమార్ ఆమె చేయి పట్టుకుని ఆపేసేడు.
కుమార్: సారీ జ్యోతి.. కూర్చో ప్లీజ్.
Refreshing fast track story Aunty stories afternoon gap enjoyable