విక్రమ్ : అదే పొగరుగా ముడ్డి అటు ఇటు తిప్పుతూ నడిచేదానివి కదా అలా.
మానస : బుంగమూతి పెడుతూ.. పొ విక్రమ్ నువ్వు ఎప్పుడు అది గుర్తుచేసి నన్ను ఏడిపిస్తావ్.
విక్రమ్ : ఏదో సరదాకి అన్నాలే, ఫీల్ అవ్వకు ఇంకెప్పుడు అన్నాను సరేనా
మానస : సరే నడుస్తా.. దా అని నా చెయ్యి తన వెనక మీద వేసుకుని ముందుకి క్యాట్ వాక్ చేస్తుంటే నా చెయ్యి ఊగుతూ బలే అనిపించింది.
తనని చూసి నవ్వాను, నా చెయ్యిని తన నడుముకి చుట్టుకుని నా చేతిని చుట్టేసి నవ్వుకుంటూ ముందుకు నడిచి అక్కడ పచ్చగడ్డి కనిపిస్తే కూర్చున్నాం.
మానస : విక్రమ్ నన్ను ఎప్పటికి ఎలాంటి పరిస్తుతుల్లో వదలకు.
విక్రమ్ : ఏ మానస, ఏమైంది అని కన్నీళ్లు తుడిచాను.. ఏంట్రా.. ఏమైంది?
మానస : ఏమో.. నీ ఒళ్ళో ఎప్పుడు వాలినా, ఎమోషనల్ అయిపోతాను నువ్వు నాకు దక్కవేమో అన్న భయం, నన్ను నీనుంచి అందరూ కలిసి లాగేసుకుంటారని ఒకలాంటి ఆవేదన ఎందుకో తెలీదు, అందుకే నువ్వు మళ్ళీ అమ్మాయిలని కాపాడ్డానికి వెళ్తా అన్నా నాకు నచ్చలేదు.
విక్రమ్ : నిజం చెప్పనా నాకు నీ కళ్ళలో ఈ భయం మనం మొదటి సారి నువ్వు నా కళ్ళలోకి చూసావు గుర్తుందా ఆయింట్మెంట్ ఇచ్చావ్ అప్పుడే చూసాను.. ఏదో బాధతొ ఉన్నట్టు నా కోసం ఎదురు చూపులు అన్ని గమనిస్తూనే ఉన్నాను.. అమ్మ మీద ఒట్టు బత్తుకైనా చావైనా నీతోనే.. అని నుదిటి మీద ముద్దు పెట్టుకున్నాను.
మానస నా మీద పడిపోయి గట్టిగా వాటేసుకుంది అలానే కింద పడిపోతూ ఇద్దరం కౌగిలించుకుని పడుకున్నాం.. అరగంటకో ఏమో మెలుకువ వచ్చి లేచి మానసని లేపాను, తెల్లారింది.. ఇద్దరం వెళ్లి అందరితో కలిసి మధ్యాహ్నం వరకు అక్కడ మ్యూజియం, బుర్రా కేవ్స్ అన్ని చూసుకుని సాయంత్రం వరకు వైజాగ్ చేరుకొని రూం తీసుకుని సెట్ అయ్యే వరకు రాత్రి ఎనిమిది అయ్యింది..
వైజాగ్ వెళ్ళాక నాకు మానసకి కొంచెం ఏకాంతం దొరికింది, రాత్రికి అందరూ పడుకున్నాక ఇద్దరం బీచ్ కి వెళ్లిపోయాం రాత్రి మొత్తం ఇక్కడే గడపాలని అనుకున్నాం, చాలా మాట్లాడుకున్నాం చాలా ప్రేమించుకున్నాం ఒకరి మీద ఒకరికి ఎంత ప్రేమ ఉందొ కూడా ఈ ప్రయాణం లోనే మాకు తెలిసింది.
విక్రమ్ : మానస ఇలా రా
మానస : ఏంటి?
విక్రమ్ : నీ పెదాలు భలే ఉంటాయి.. సన్నగా ఎక్కడ చేపించావ్
మానస : ఆహా.. మా అమ్మ చేసింది, కావాలా
విక్రమ్ : నువ్విస్తానంటే నేనొద్దంటానా, చూస్తుంటేనే ముద్దొస్తున్నాయి.
బీచ్ లో మానసని ఒళ్ళో కూర్చోబెట్టుకుని ముద్దు పెట్టుకుంటుంటే ఫోన్ మోగింది, చూస్తే ఆదిత్య. అది చూసి మానస కూడా నా ఒళ్ళో నుంచి లేచింది. ఫోన్ స్పీకర్ లో పెట్టాను.
విక్రమ్ : హలో
ఆదిత్య : నాకొక హెల్ప్ కావాలి.
విక్రమ్ : నువ్వు వెళ్లి ఒక్క రోజు కూడా అవ్వట్లేదు.
ఆదిత్య : లేదు నేనింకా దారిలోనే ఉన్నాను, ఇంకో గంట పడుతుంది.
విక్రమ్ : చెప్పు..
ఆదిత్య : నన్ను చంపడానికి కొరియా నుంచి ఒక బ్యాచ్ దిగుతుంది ఇరవై మంది పైనే వస్తున్నారు, అందరూ ట్రైనడ్ కిల్లర్స్. అలాగే రేపు నా మరదలకి ఇక్కడ ఎంగేజ్మెంట్ చేస్తున్నారు నేను ఏదో ఒకటి తెల్చుకోవాలి, నువ్వు నా స్థానంలో వెళ్లి అనురాధని తీసుకొచ్చేయి నేను ఇక్కడ వీళ్ళ పని పడతాను.. ఏమంటావ్, వస్తావా?