“బాగుంది ఆవిడ గారు వెళ్ళింది ఇప్పుడే కదా? అంత వరకూ నిన్ను కాఫీ కోసం శ్రమ పెట్టక తప్పదేమో?” అన్నాను.
“అయ్యో ఎంత మాట అన్నయ్య గారూ! భోజనానికి ఇక్కడికే వచ్చెయ్యండి. మీరొక్కరికోసం చేతులు కాల్చుకోడం దేనికి?
“వద్దులే నీకు శ్రమ దేనికి.నాకు వంట బాగానే వచ్చు.అవసరం పడితే తప్పకుండా వస్తానులే. బీరకాయ కూర చేస్తే కనక నాకు కాస్తా పంపించు. ఔనట్టు నేను జంక్షను వరుకు వెళ్తున్నాను. నీకేమైనా కావల్ల? అడిగాను
“అన్నీ వున్నాయి అన్నయ్య గారూ.వీలైనంత వరకూ ఆకాష్ గాడు తీసుకొచ్చేస్తున్నాడు. వూరెళ్ళేముందు ఆయన సమస్తం కొని వెళ్ళారు. అవసరముంటే చెప్తాను.” అంది.
“సరే! నేనెళ్ళొస్తాను. కాఫీ చాలా బాగుంది.” అని బైటపడి జంక్షను వైపు నడిచాను. తిరిగి వచ్చేసరికి ఎనిమిదిన్నర అయింది. అప్పటికే కుర్రాళ్ళు వచ్చేసారు. నేను టీచర్ కాకపోయినా కోలనీ లో వున్న కొందరు స్నేహితుల పిల్లలకి అక్కౌంట్స్ చెప్తుంటాను. మొత్తం ఐదు మంది. ఆడ పిల్లలకి చెప్పనని తెగేసి చెప్పేసాను. ఈ కుర్రాళ్ళతో వాళ్ళని చేరిస్తే నాకు లేని పోని తలనొప్పి అని.
ఆ రోజు కూడా నలుగురే వచ్చారు.
“ఎక్కడరా రమేష్. నాలుగైదు రోజులనుండి రావడం లేదు. బీకాం మూడు సార్లు డింకీ కొట్టినా వాడికి బుధ్ధి రాలేదా? నాళ్ళ నాన్నకి వీడు రావడం లేదని తెలుసా?” అన్నాను సీరియస్ గా.
“ఏమో తెలియదంకుల్! కాలేజీ నుండి కూడా మాతో కలిసి రావడం లేదు” అన్నాడు కిరణ్.
“సరే వాళ్ళ నాన్నతో మాట్లాడుతాను లెండి. మీరు పుస్తకాలు తియ్యండి ” అన్నాను.
తరువాత ఆది వారం బద్దకం గా నిద్ర లేచేసరికి పొద్దున్న ఎనిమిదైంది. పనులన్నీ ముగించుకుని పెరట్లోకి నడిచాను. ఆవరణంతా అక్కడక్కడ కలుపు మొక్కలు మొలుచుకొచ్చాయి. వాటిని పీకే పనిలో పడ్డాను. ఆ పని చేస్తుండగా పంకజం బాత్ రూం కి ఎదురుగా వున్న నారింజ చెట్టు కింది పిట్ట గోడకి ఆనుకుని కనిపించింది ఈనాడు పేపర్ తో కట్టిన పొట్లం.
బహుశా గోడ అవతలకి విసిరెయ్యబోతే అది గోడకి తగులుకుని లోన పడ్డట్టుంది. ఒక్క క్షణం తటపటాయించి జేబులో వేసుకున్నాను.
మధ్యాహ్నం ఆకాశ్ గాడు టి ఫ్ఫిన్ కేరియర్ తో వచ్చి ” మావయ్యా! అమ్మ బీర కాయ కూర చేసింది. నీ కివ్వమంది” అని చేతిలో పెట్టి తుర్రుమన్నాడు.
కేరియర్ టీపాయి మీద పెట్టి వంట గదిలోకి నడుస్తుంటే గుర్తొచ్చింది పొట్లం విషయం.
జేబు లోంచి తీసి నొక్కి చూసాను. బహుశా అవే అనుకున్నాను. విప్పి చూదామా లేదా బైటకి విసిరేద్దామా అని కొంత మదన పడ్డాను. ఆఖరికి మగ చాపల్యమే జయించింది.పొట్లం తెరిచాను.
నల్లగా నిగ నిగ లాడుతూ గుత్తులులు గుత్తులుగా , విడి విడి గా రింగులు తిరిగి వున్నాయి.బహశా ఏ ఆరునెలలో ఏడాదో పెరిగి వుంటాయి. అందుకె అంత ఎక్కువగా వున్నాయి. కుడి చేత్తో తాకి చూస్తుంటే వేళ్ళు వొణికినట్టయ్యింది. బిరుసుగా వున్నాయి. చంకల్లోవీ, అక్కడివీ అన్నీ కలిపి పొట్లం కట్టి నట్టుంది.గుత్తులుగా వున్న వెంట్రుకలు చంకల్లోవి అయి వుంటాయి. నాకు తెలీకుండానె పెదవులు వాటిని స్పృశించాయి.ఏదో ఒకరకమైన వాసన వేస్తున్నాయి.
లుంగీ కింద డ్రాయర్ లేదేమో నరాలు అప్పటికప్పుడే నిగిడి లుంగీ గుడారం లా లేచి పోయింది. తమ్మయించుకుని భోజనం కానిచ్చి నిద్రపోయి నాలుగున్నరకి లేచి ఫ్రెష్ అయాను. ఏఐదు గంటలకి భాగ్య వచ్చింది.
తలుపు వేసి “ఈ రోజు ఇంటి పని ఏమి అక్కరలేదు. నా వంటి పని చూడు. ఐనా టైముకి రెండు రోజులు నాగా పెట్టేసావు ” నిష్టూరం గా అని బలంగా కౌగలించుకున్నాను. ఒక నిముషంలొ తనని వివస్త్రని చేసి నేనూ దిగంబరంగా తయరయ్యాను.
తనవి పల్చటి తొడలు. సన్నటి నడుము. కటి ప్రాంతం వద్ద బక్కగా వుండి ఎముకలు కాస్తా పొడుచుకొతున్నట్టు అనిపిస్తాయి.మొత్త కాస్తా వెడల్పుగానే వుంటుంది. దిమ్మ అర చేతికి కాస్తా తక్కువే. అక్కడి వెంట్రుకలని లాలన నిమిరి “అందరికీ చేస్తావు కదా! నీకు నువ్వు ఎందుకు చేసుకోవు?” అని చిలిపిగా రెండు వేళ్ళతో లాగి వదిలాను.
“నేనెవరికి చేసాను అంకుల్.?”
“కొయ్ కొయ్ నాకు తెలుసులే! అయినా పొట్లం అంత నిర్లక్ష్యం గా పారేస్తారా? భాగ్యా నాకు కూడా చెయ్యరాదూ బాగా పెరిగి వున్నాయికదా? అమ్మ గారొచ్చే టైం కి బాగుంటుంది కదా?” అంటూ కిందకి జరిగి భగ్య దిమ్మ మీద ముద్దు పెట్టుకున్నాను. అటువంటి పని ఇదివరకు ఎప్పుడూ చెయ్యలేదు. ఈ రోజు ఎందుకొ కసి పుట్టింది.
బాగుంది