పెళ్లాలు 1491

నేను ముంబై నించి బయలు దేరి గోవా వెళ్లా. అత్త వాళ్ళు, సౌత్ గోవా లో మారెగావ్ అనే ప్లేస్ లో ఉన్నారు. సౌత్ గోవా అంటే చాలా కామ్ అండ్ పీస్ ఫుల్ లైఫ్* ఇష్ట పడే వాళ్ళు ఉంటారు. ఆది నార్త్ గోవా అంతగా డెవెలప్ అవ్వలేదు, టూరిస్ట్ స్పాట్స్, రిసార్ట్ ఎక్కువగా ఉంటాయి. అత్త వాళ్ళ, అడ్రెస్ కొంచం దూరమే, దాదాపు ఒక గంట పాటు ప్రయాణం చేస్తే వచ్చింది. అలా చూస్తూ ఉండగానే, ట్యాక్సీ ఒక బంగ్లా ముందు ఆగింది. కొంచెం పెద్దదే అయిన, చుట్టూ ఉన్న ప్రహరీ గోడ చాలా ఎత్తులో కట్టించుకున్నట్లు ఉంది, లోపల ఏమీ జరిగినా బయటకు అస్సలు కనపడదు. ట్యాక్సీ కి డబ్బులు ఇచ్చేసి, గేట్ దగ్గర ఉన్న కాలింగ్ బెల్ నొక్కా. ఎంత సేపైన, సమాధానం రాలేదు, వెంట వెంటనే రెండు మూడు సార్లు నొక్కా, అప్పుడు వచ్చింది ఒక ఆమె, నలభై ఏళ్లు ఉంటాయేమో, బాగా వచ్చింది తెల్లగ, దొండ పండు లాంటి పెదవులు, ఎర్రని చెక్కిళ్ళు, అందమైన కలువల్లాంటి కళ్ళు, వయసు పెద్దది అయిన బాగా మెయింటైయిన్ చెయ్యటం వల్లన, వయసు తక్కువగా కనిపిస్తుంది. ఇంకా మెడ కిందకు వస్తే, ఎద సంపద నిజంగా రెండు కళ్ళు చాలవు. చూస్తేనే ఎవరో పెద్డింటి ఆవిడ లాగా ఉంది ఆమె గేట్ దగ్గరకు వచ్చి,

“ఎవరు?“ అని అడిగింది, నేను ఆ గొంతు గుర్తు పట్టా,
“అత్త! ” నేను గట్టిగా పైకి అనేసా, చెప్పాలంటే అరిచా. తాను షాక్ తింది, ఒక్కసారిగా మొహం లో ఉన్న చిరాకు పోయి, కరెంట్ షాక్ కొట్టిన దానిలా స్థాణువు అయిదిపొయింది. కాసేపటి దాకా తేరుకోలేదు నేనిచ్చిన షాక్ లోంచి.
“అత్త, అత్త నేను కిశోర్ ని, నీ చిన్నా ని వైజాగ్ నించి నిన్ను కలుసుకోవాలని వచ్చానత్త, గేట్ తీయవా?”
కాసేపాటికీ తెప్పరిల్లి, మొహం నవ్వుతో, ఆనందంతో విప్పారింది.
“ఒరేయ్ చిన్న!” ఆశ్చర్యం….
“అస్సలు నమ్మ లేక పోతున్న రా, నువ్వు న చిన్నా వేనా? ఎంత ఎత్తు ఎదిగిపోయావుర, అస్సలు గుర్తు పట్టలేదు నిన్ను” అంటూ గేట్ తెరిచింది.
“కానీ నేను నిన్ను గుర్తు పట్టా అత్త, నేనేపుడు నిన్ను మార్చిపోను” అన్నాను, తన కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగాయి. ఎప్పుడో కొల్పొయిన ఆత్మీయూల్ని కలుసుకుంటే, అది కూడా అనుకోకుండా ఎంత బావుంటుంది. వెంటనే నన్ను కౌగలించుకుంది, నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టింది. తాను నా భుజాల వరకు వచింది, లావుగా ఉన్న కూడా చాలా అందంగా ఉంది. నా కళ్ళలో కూడా నీళ్ళు…
“ఇంక మిమ్మల్ని చూడలేనేమో అనుకున్న అత్త, ని ఫ్రెండ్ వసంత నాకు సహాయం చేశారు, మెనీ థాంక్స్ టు హర్”. అత్త మాత్రం నన్నే చూస్తూ నిలబడింది, తనకి ఇంకా నమ్మకం కుదరటం లేదు అనుకుంటా. నేను వసంత పేరు చెప్పగానే, తాను అర్థం అయ్యినట్లు తల ఊపింది.
“చాలా సంతోషం రా, నిన్ను మిస్ అయ్యాము మేమందరం, ఇప్పుడు నువ్వు వచ్చావుగా, ఇంక నాకేం భయం లేదు, రా లోపలికి వెళ్దాం “ అంటూ నా చెయ్యి పట్టుకుని దాదాపు లాక్కెళ్ళింది ఇంట్లోకి.

ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టగానే, ఇద్దరు దేవకన్యల్లాంటి అమ్మాయిలు కనిపించారు. దాదాపు హిరోయిన్స్ లాగానే ఉన్నారు. ఒకటేమో కొంచం చామన ఛాయగా ఉంది, రెండోది తెల్లగా అత్త లాగానే ఉంది. చూడ గానే నాకు మతి పోయింది, ఏమీ స్ట్రక్చర్స్ ఇద్దరివి!!

ఒకరి కి ఒకరు వేరు వేరు గ్రహాల నుండి వచ్చినట్లు ఉన్నారు.…
“ఇతనెవరో తెలుసా మీకు?” నన్ను చూసి అలానే నిలబడి పోయిన ఆ ఇద్దర్నీ అడిగింది.
“హ్మ్ హ్మ్ “ అన్నారు ఇద్దరు, తెలియదు అన్నట్లు ఫేస్ పెట్టారు.
“వీడు చిన్నా, చిన్నప్పటి నుండి మీకు చెప్తూ ఉండేదాన్ని కదా, స్నేహ నీకు గుర్తుండాలే? చిన్నప్పుడు మన ఇంట్లోనే ఉండే వాడు, మీ ఇద్దరు మంచి ఫ్రెండ్స్ కదా? మర్చి పోయావా?” అత్త చెప్తుంటే వాళ్లిద్దరిలో ఎక్స్*ప్రెషన్స్ మారటం చూశాను, కాసేపాటికీ ఇద్దరికి అర్థం అయ్యింది నేనెవరో. స్నేహ అయ్యీతే నన్ను బాగా గుర్తు పట్టింది, అనుకి నేను తెలీదు కదా, అలానే చూస్తూ ఉంది పోయింది.
“చిన్నా, ముందు ఫ్రెష్ అప్ అయ్యీ రా, టిఫిన్ తిందాం“
“లేదత్తా, చాలా ఆకలిగా ఉంది ముందు టిఫిన్ తింటా, నీ చేతి భోజనం చేసి చాలా ఏళ్లు అయ్యింది కదా”
ఆ మాటలకు అత్త కళ్ళు చమర్చాయి, తానే హడావిడిగా అన్ని ప్లేట్లో పెట్టింది, నన్ను చూసిన సంతోషం లో అన్ని ఇడ్లీలు నా ప్లేట్లో బొర్లించేసింది,అందరం నవ్వు కున్నాం,
“అమ్మ, నువ్వు సంతోషం లో ఎన్ని ఇడ్లీలు పెట్టావో చూడు, చిన్నా తినగలడా ఇన్ని ఇడ్లీలు” అని స్నేహ అనింది, అను కూడా స్మైల్ ఇచ్చింది చిన్నగా. ఇద్దరు గుస గుసలుగా నవ్వు కున్నారు.
“సర్లెవే, తినని పాపం ఎన్నాళ్ళో అయ్యింది, ఎన్నో విషయాలు ఉన్నాయి, కనీసం ఒక రోజు పడుతుంది, వాడికి ఎనర్జీ కావాలీలే, అందుకే అన్ని వాడ్నే తినని” అంటూ కవర్ చేసేసింది. మళ్లీ అందరం నవ్వుకున్నాం. టిఫిన్ చేసిన తర్వాత, నేను ఫ్రెష్ అప్ అవ్వాలని చెప్పి, మెడ పైన గదిలో ఏర్పాటు చేసింది అత్త.