కాసేపు పిచ్చా పాటీ మాట్లాడింది కలావతి… అతని ఇంటి సంగతి… తల్లి తండ్రులు… ఎక్కడెక్కడ చదివింది… అంతా అడిగింది. అప్పటికే చీకటి పడడంతో..
‘ఇంక నేను వస్తాను మాడం.. చీకటి పడింది….’ అంటూ లేచాడు.. సత్యం…
‘అలాగే సత్యం…. మళ్ళీ వీలయితే రేపురా…’ అంటూ అతన్ని ఇంటి బయటి వరకూ సాగనంప డానికి అతనితో పాటే వచ్చింది కలావతి… ఆమె పక్కనే బయటికి నడుస్తున్నాడు సత్యం… ఆమె ప్రొద్దున వేసుకున్న బాడీ స్ప్రే ఆమె చమటతో కలిసి వింత వాసన వేస్తుంది. సత్యం మనసులో ‘ఈమేంటి ఇలా చేస్తుంది. తనను ఎందుకు పిలిపించి నట్టు ఎందుకు పంపుతున్నట్టు.. ‘అనుకుంటూ బయటికి వచ్చాడు.
గుమ్మానికి అనుకుని అతన్నే చూస్తూ చిరు నవ్వు నవ్వింది కళా వతి. బయట నిల బడి ఆమె కళ్ళలోకి చూస్తూ చేతులు నలుపు కుంటూ నిలపడ్డాడు సత్యం… ‘సరే మాడం… నేను వెళ్లి వస్తాను….’ అంటూ వెనక్కి తిరిగాడు సత్యం… ‘అలాగే’ అంటూ అతన్నే చూస్తూ అనింది కళావతి. మళ్ళీ ఆమె వయిపు తిరిగిన సత్యం ‘మరీ! మరి! మాడం’ అంటూ నసుగుతూ నిలపడ్డాడు. ‘ఏంటి సత్యం… ఏమి కావాలి?’ అని అంటూ అతని కళ్ళల్లోకి చూస్తూ చిలిపిగా అడిగింది కళా వతి మొహం ప్రశ్నార్ధకం గా పెట్టి.
‘ఆహా ఏమీ లేదు” అంటూ మళ్ళీ గిరుక్కున వెనక్కి తిరిగి మెట్ల వయిపు నడుస్తున్న వాడు కాస్త నాలుగు అడుగులు వేసి మళ్ళీ వచ్చి ‘మాడం కొంచెం మంచి నీళ్ళు తాగి వెళతాను…’ అన్నాడు. ‘హూం…’ అంటూ పెదవులు బిగించి అడ్డం జరిగి అతనికి దారి ఇచ్చింది లోపలి కి రావడానికి.
ఆ ఒక తలుపు తెరిచిన ద్వారం లో ఆమెని అనుకుంటూ లోపలి కి వచ్చిన సత్యం వెనకే తలుపు ధడాల్ మని మూసిన కలావతి అతన్ని ఒక్క సారిగా వెనక నుంచి కౌగిలించుకుంది. ఆమె గట్టి సల్లు అతని వీపుని గుచ్చుకున్నాయి. వెనక నుంచి అతన్ని పెనవేసుకున్న ఆమె చేతులు ముందు నుంచి అతన్ని చుట్టేసి భుజాలు పట్టుకున్నాయి. అప్పటి దాక నిగ్రహించు కున్న ఆమె తనువు ఆ ఉద్రేకానికి ఆగ లేక ఎగిసి ఎగిసి పడుతుంది అలసటగా.