ఒక్కసారి అలుసిస్తే 665

మర్నాడు ఆదివారం. ప్రమీల భర్త స్నానం, టిఫెన్ చేసి బయటకి వెళ్ళిపోయాడు. కొడుకు రవి తన గదిలో కూర్చుని చదువుకుంటున్నాడు. ప్రమీల వంటగదిలో సతమతమవుతూ ఉండగా, డోర్ బెల్ మోగింది. “రవీ! ఎవరో చూడూ!” అని కేక వేసింది ప్రమీల. రవి వెళ్ళి తలుపుతీసేసరికి ఎదురుగా కవిత నిలబడి ఉంది. “ఏరా! ఏం చేస్తున్నావ్?” అంటూ లోపలకి వచ్చింది. వాడు ఆమె పరువాల వైపు దొంగ చూపులు చూస్తూ, “చదువుకుంటున్నా ఆంటీ.” అన్నాడు. “సరే! చదువుకో. అమ్మ ఎక్కడా?” అని అడిగింది. వాడు కళ్ళతో వంటగది వైపు చూపించాడు. ఆమె అటువైపు వెళుతుంటే, ఊగుతున్న ఆమె పిరుదుల వైపు చూస్తూ, పండగ చేసుకొని, తన గదిలోకి పోయాడు. వాడు తన అందాలని చూపులతో తడిమేయడం ఓరకంటితో గమనించి, ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ వంటగదిలో ఉన్న ప్రమీల దగ్గరకి చేరింది కవిత.

కవితను చూడగానే “రావే! వంట అయిపోయిందా?” అని అడిగింది ప్రమీల. “మావారు కేంప్ కీ, మా అబ్బాయి క్రికెట్ చూడడానికీ పోయారు. ఒక్కదానికే వండుకునే ఓపికలేక, వచ్చేసాను.” అంది. అమె మాటలకు ప్రమీల నవ్వి, “సరే! ఏం వండమంటావు చెప్పు.” అంది. “నువ్వు వండింది చాల్లే గానీ, నిన్న ఏమయిందీ?” అని అడిగింది కవిత. “ఏమవడమేంటీ!?” అంది ప్రమీల. కవిత అటూఇటూ చూసి, “అదే, నిన్న వాడు నీ వెంట పడ్డాడు కదా, నువ్వు ఎక్కిన బస్ కూడా ఎక్కాడు కదా. ఏమన్నా చేసాడా?” అని అడిగింది. “ఏం చేయలేదు.” అంది ప్రమీల. “మ్…ఏం చేయకుండానే ఇంటి వరకూ వచ్చేసాడా!?” అంది కవిత కొంటెగా. ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి, “ఇంటి వరకూనా!?” అంది ప్రమీల. “మ్..కావాలంటే కిటికీ లోంచి చూడు.” అంది ఆమె. ప్రమీల కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళి, కర్టెన్ ని కాస్త తీసి చూసింది. ఇంటి ఎదురుగానే ఉన్నాడు వాడు. వాడిని చూడగానే గుండె ఝల్లుమని, గబుక్కున కర్టెన్ మూసేసింది. సన్నగా ఆమె కాళ్ళలో వణుకు మొదలయ్యింది. అది చూసి కవిత, “ఏమయ్యిందే!?” అంది. ఇక దాచలేక, ఆమెని వంటగదిలోకి తీసుకుపోయి, నిన్న జరిగిన విషయం అంతా చెప్పింది ప్రమీల. అంతా విన్న కవిత నవ్వుతూ, “ఇంకేం! అందుకే వచ్చేసాడు వాడు.” అంది. “వాడిని ఎలా ఒదుల్చుకోవాలో చెప్పవే బాబూ ప్లీజ్.” అంది ప్రమీల కంగారుగా. “ఒదిలించుకోవడం ఎందుకే!? హేపీగా వాయించుకోవచ్చుగా!” అంది కవిత. “నోరు ముయ్యవే. నిన్న జరిగిన దానికే సిగ్గుతో చచ్చిపోతున్నాను.” అంది ప్రమీల. కవిత “హుమ్..” అని నిట్టూర్చి, “ఒకసారి వాడికి కావలసింది ఇచ్చేయ్. నీకూ దురద తీరుతుందీ, వాడికీ మోజు తీరిపోతుంది. దొరికిన అవకాశాన్ని వదలకు. ఆ వయసు అబ్బాయితో చేయించుకుంటే మజాగా ఉంటుంది.” అంది కవిత తన్మయంగా. ప్రమీల ఆమె వైపు అనుమానంగా చూసింది. కవిత ఆమె చూపుని గమనించి, “నాకు ఇంకా ఆ అదృష్టం రాలేదులే. వస్తే నీలా నేను ఒదులుకుంటానా! రోజూ ఆ పనిలోనే ఉంటాను.” అంది కొంటెగా. ప్రమీల ఆలోచనల్లో పడింది. వాడి చేతిలో నలగడం అన్న ఆలోచనతోనే ఆమె ఒళ్ళు వేడెక్కిపోతుంది. సళ్ళ ముచ్చికలు బిరుసెక్కిపోయాయి. అప్రయత్నంగా ఆమె నోటి నుండి ఒక వేడి నిట్టూర్పు వెలువడింది. ఆమె అవస్థ గమనించిన కవిత, “ఎలాగూ మీ ఆయన సాయంత్రం వరకూ ఇంటికి రాడు. రవి గాడిని ఏదో వంకతో ఒక రెండు గంటలవరకూ బయటకు తీసుకుపోతాను. నువ్వు ఎంజాయ్ చెయ్.” అంది. ప్రమీల తల దించుకొని, “భయంగా ఉందే.” అంది. “మొదట అలాగే ఉంటుందిలే. నువ్వు కానీయ్.” అంది. “రవి చదువుకుంటున్నాడు. బయటకి వస్తాడంటావా?” అంది. “వాడి సంగతి నాకు వదిలేయ్. నువ్వు ఆ కుర్రాడితో ఉంటానూ అంటే, నీ కొడుకుని నేను లేపుకుపోతాను. అదే..అదే తీసుకుపోతాను. సరేనా!” అంది కవిత కొంటెగా. ప్రమీల ఏం మాట్లాడకుండా తల దించుకుంది. కవిత నవ్వేసి, “అర్ధమయిందిలే, జాగ్రత్త, అసలే చిన్న కుర్రాడు.

బెదరగొట్టేయకు..బై..” అని, రవిగదిలోకివెళ్ళి, “ఒరేయ్! కాస్తపనిఉందిబయటకివెళ్దామా!?” అంది. ఆమెఅలాఅడగగానే, వాడుహుషారుగా “ఓకేఅంటీ.” అన్నాడు. ఇద్దరూకలసిబయటకివెళ్తూఉండగా, కవితప్రమీలకిసైగచేసింది.

వాళ్ళు వెళ్ళడమైతే వెళ్ళారు గానీ, ప్రమీలకు కాస్త కంగారుగానే ఉంది. వాడిని ఒక్కసారి లోపలకి పిలిస్తే, ఇక రోజూ వచ్చేస్తాడని తెలుసు. “పిలవాలా, వద్దా!” అని ఆలోచిస్తూ, కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళి మళ్ళీ బయటకి చూసింది. వాడు లేడు. కాస్త నిరాశ పడ్డా, “హమ్మయ్యా..” అనుకుంది. అలా అనుకుందే గానీ, మళ్ళీ ఆమె వళ్ళంతా తీపులు మొదలయ్యాయి. “మ్..” అని నిట్టూర్చి, మళ్ళీ కిటికీ లోంచి బయటకు చూసింది. వాడు మళ్ళీ దర్శనమిచ్చాడు. ఒక్కసారి ఝల్లుమనగా, గబుక్కున కిటికీ మూసేసింది. గుండె దడదడా కొట్టుకుంటుంది. “అబ్బా! ఈ హింసేంటీ నాకూ!” అని విసుక్కుంది. అంతలో ఎవరో డోర్ బెల్ కొట్టారు. ఉలిక్కిపడింది ప్రమీల. “వాడే అయిఉంటాడు. ఏం చేయాలీ!?” అనుకుంటూ ఉండగా, మళ్ళీ బెల్ మోగింది. ఇక తప్పదన్నట్టు, వణుకుతున్న కాళ్ళతో నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళి, డోర్ ఓపెన్ చేసింది. తీరా చూస్తే, ఎదురుగా ఆమె భర్త. అతన్ని చూడగానే ఉసూరుమనిపించింది ఆమెకి. అంతలో అతని పక్కనే శ్రీను కనిపించాడు. వాడిని చూడగానే ఒక్కసారిగా షాక్ అయ్యింది. “ఏమీటే అలా చూస్తున్నావ్!? ఎవరనుకున్నావ్!?” అన్నాడు ఆమె భర్త. ఇంకా ఆ షాక్ లోనే, “ఎవరూ!” అన్నట్టు చూసింది ప్రమీల. “మన పక్క షాప్ బ్రహ్మాజీ లేడా! వాడి కొడుకు. డబ్బులు కావాలని అడిగాడు. ఇంటికి రమ్మన్నాను. వీడిని పంపించాడు.” అంటూ, లోపలకి వస్తూ, “రావయ్యా..” అని అతన్ని పిలిచాడు. వాడు తల వంచుకొని లోపలకి వచ్చాడు. “నువ్వు లోపల కూర్చో. నేను ATM కి వెళ్ళి వస్తాను.” అని వాడితో చెప్పి, “కాస్త వాడికి ఏమన్నా కావాలేమో చూడు.” అనేసి, బయటకు వెళ్ళిపోయాడు అతను. ప్రమీల శ్రీనుతో “రా, కూర్చో..” అంది. వాడు ఒక సోఫాలో కూర్చున్నాడు. భర్త రావడానికి పావుగంట కంటే ఎక్కువ పట్టదని ఆమెకి తెలుసు. “ఈలోగా ఏమైనా చేస్తే, ఆయనకి దొరికిపోవడం గ్యేరెంటీ. ఎలాగైనా వీడిని ఆపాలి. అయినా వాడు ఆగినా, నాకు ఆగేట్టు లేదు..” అని అనుకుంటూ, డోర్ క్లోజ్ చేసి, “ఏం తీసుకుంటావూ!?” అని అడిగింది వాడిని నెమ్మదిగా.