ఒక్కసారి అలుసిస్తే 666

ఎగ్జామ్స్ అయిన వెంటనే స్నేహితురాళ్ళు ఇద్దరూ మీటింగ్ పెట్టుకున్నారు. ఇద్దరూ చాలా సేపు ఆలోచించుకున్నాక కవిత ఒక ఐడియా చెప్పింది. “మా పుట్టింటికి మన పిల్లలని తీసుకొని వెళ్దాం.మన మొగుళ్ళు ఎలానూ షాపులు వదిలిపెట్టి రారు. ఒక పదిహేను రోజులు ఉంటే, ఫుల్లుగా ఎంజాయ్ చేయొచ్చు.” అంది. కవిత వాళ్ళ పుట్టిల్లు విశాఖ జిల్లాలో సముద్రం ఒడ్డున ఉన్న ఒక పల్లెటూరు. కొండల మధ్యలో ఉంటుంది. ఆ ఊరిలో వాళ్ళదే పెద్ద ఇల్లు. అంతేగాక వాళ్ళకి జీడిమామిడి తోటలూ, ఇంకా పొలాలూ, చాలా ఉన్నాయి. అక్కడ అయితే కావలసినంత సమయం, చోటూ దొరుకుతాయి. అందుకే, అమె అలా అనగానే “సూపరే..” అంటూ కవిత బుగ్గపై గట్టిగా ముద్దు పెట్టేసింది. కవిత బుగ్గను తుడుచుకుంటూ, “నాకయితే ఫరవాలేదు గానీ, నా కొడుకుని ఇంత గట్టిగా ముద్దు పెట్టుకోకే బాబూ…వాడు తట్టుకోలేడు.” అంది. జవాబుగా ఈసారి ఆమె స్థనాలని పట్టుకొని గట్టిగా నలిపేసింది ప్రమీల. కిలకిలా నవ్వింది కవిత. ఆ తరువాత వాళ్ళ ప్లేన్ ప్రకారం పిల్లలను తీసుకొని బయలుదేరారు ఇద్దరూ.
రాత్రి తొమ్మిది గంటలకి బస్సు. పిల్లరు ఇద్దరూ పక్కపక్కన కూర్చున్నారు. కిటికీ దగ్గర సీట్ కావాలని ఇద్దరూ గొడవ పడసాగారు. ఇవతల వైపు కూర్చున్న రమేష్ ని “ఒరేయ్! నువ్వు పోయి ఆంటీ పక్కసీట్లో కూర్చో, కిటికీ పక్కన.” అంది కవిత. వాడు హుషారుగా లేచి ప్రమీల దగ్గర కిటికీ పక్కసీట్లో కూర్చున్నాడు. కవిత రవి పక్కన కూర్చుంది. జరిగిన విషయం గమనించి, ప్రమీల ముసిముసిగా నవ్వుకుంది. ఇక ప్రయాణం మొదలయ్యింది.
రమేష్ సంగతేమో గానీ, తన కలల ఆంటీ తన పక్కన కూర్చునేసరికి, రవికి గాలిలో తేలుతున్నట్టు ఉంది. ఆమె కాస్త విశాలంగా కూర్చోవడంతో, ఆమె తొడ అతని తొడకు తగులుతుంది. బట్టలు అడ్డంగా ఉన్నా సరే, ఆ స్పర్శకు, వాడికి ఏదో అయిపోతున్నట్టుగా ఉంది. అలాగే ఆ స్పర్శను అనుభవిస్తూ ఉండిపోయాడు వాడు. కొద్దిసేపటి తరువాత, బస్సులో లైట్లు ఆర్పేసారు. నీలం రంగు బల్బు మాత్రమే వెలుగుతుంది. వాడు చిన్నగా కదిలి, ఓరగా ఆమె వైపు చూసాడు. ఆమె వెనక్కి వాలి కళ్ళు మూసుకొని ఉంది. తన చూపును ఆమె మొహం పైనుండి కిందకి దింపాడు. పైట కాస్త పక్కకి జారి, క్లీవేజ్ కనిపించీ కనిపించనట్టు ఊరిస్తుంది. అసలే నెమ్మదిగా ఊపిరి పీల్చి వదులుతుందేమో, ఆమె స్థన ద్వయం లయబద్దంగా కదులుతుంది. ఆ కదలిక చూడగానే, వాడికి గుటకలు పడడం లేదు. ఒక్కసారి ఆ స్థనాల మధ్య చీలిక మీద వేలితో రాస్తే ఎలా ఉంటుందీ అన్న ఆలోచన మొదలయ్యింది వాడికి. కానీ ధైర్యం సరిపోవడం లేదు. అలాగే చూస్తూ చాలా సేపు కూర్చున్నాడు. కవిత మాత్రం చిన్న కదలిక కూడా లేకుండా, అలాగే ఉంది. “తను నిద్రపోతుందా లేక ఊరకే అలా కళ్ళు మూసుకుందా!” అనుకుంటూ, కన్ఫర్మ్ చేసుకోడానికి తన చేతితో చిన్నగా ఆమె చేతిని తాకాడు. అమెలో ఏ కదలికా లేదు గానీ, ఆమె చేతిని తాకగానే వాడికి మాత్రం చిన్నగా వణుకు మొదలయ్యింది. ఆ వణుకును కప్పిపుచ్చుకుంటూ, నెమ్మదిగా తన కాలుని కదిపి, తన చిటికెన వేలితో ఆమె కాలి చిటికెన వేలుని తాకాడు. ఇంకా ఆమెలో చలనం లేక పోవడంతో, చిన్నగా అదే వేలితో ఆమె పాదంపై చిన్నగా నొక్కాడు. ఆమె చిన్న కదలిక కూడా లేకుండా అలా లయబద్దంగా ఊపిరిపీలుస్తూనే ఉంది. దాంతో ఆమె మంచి నిద్రలో ఉందని కన్ఫర్మ్ చేసుకున్నాడు వాడు. ఎండిపోతున్న పెదవులను నాలుకతో తడుపుకొని, ఒకసారి చుట్టూ చూసాడు. వెనక సీట్ లో వాళ్ళకి ఎలానూ కనిపించదు. ప్రమీలా, రమేష్ లు రెండు వరసల అవతల కూర్చున్నారు. పక్క సీట్లో ఉన్న వాళ్ళు నిద్ర పోతున్నారు. ఏం చేసినా ఎవరికీ కనిపించదు.