ఒక్కసారి అలుసిస్తే 666

మరింత గట్టిగా గుచ్చాలని అనిపిస్తుంది వాడికి. మళ్ళీ ఆంటీ ఏమంటుందో అన్న భయంతో, వాడు అలాగే ఉండాలో, వెనక్కి వెళ్ళాలో తెలియని స్థితిలో పడిపోయాడు. ఆ స్థితిలో వాడు సన్నగా వణకడం ఆమెకి తెలుస్తూనే ఉంది. మెడ వెనక వాడి ఊపిరి వేడిగా కాల్చేస్తుంది. ఆమె పరిస్థితీ అలాగే ఉంది. అప్పటికప్పుడు వెనక్కి తిరిగి వాడి అంగాన్ని పట్టుకోవాలనిపించింది ఆమెకి. కానీ “తొందరపడకూడదు.” అనుకొని, గబుక్కున వాడు అడిగిన షార్ట్ బయటకి తీసి, వాడి చేతిలో పెట్టి, చిన్నగా నవ్వి, బయటకు వెళ్ళిపోయింది. తన పరిస్థితి ఆంటీ గమనించిందా, లేదా అన్న డౌట్ లో ఉండిపోయాడు వాడు. “గమనించి ఉంటే ఆంటీ తిట్టేది కదా, తిట్టలేదు కాబట్టి, తన విషయం బయటపడలేదు..హమ్మయ్య..” అనుకున్నాడు.
గది లోంచి బయటకు వచ్చిన ప్రమీలకు, ఇంకా గుండె దడగానే ఉంది. శోభనానికి సిద్దమయిన కొత్త పెళ్ళికూతురిలా ఈ అలజడి ఏమిటో అర్ధం కావడం లేదు ఆమెకి. ఈ ఆరాటానికి ఆమెకి ఒకపక్క నవ్వు వస్తుందీ, మరోపక్క సిగ్గేస్తుంది.

ఆమెని గమనించిన కవిత నవ్వుతూ, “లోపల ఏం జరిగిందేమిటీ! అలా మెలికలు తిరిగిపోతున్నావూ!?” అంది హాస్యంగా. “ఛీ పోవే!” అంది ప్రమీల మరింత ముడుచుకుపోతూ. “మ్..నేను పోతే, నా కొడుకుని మొత్తం…” అని ఏదో అనబోతుండగా, “అమ్మా!” అంటూ రమేష్ వచ్చాడు అక్కడకి. వాడిని చూడగానే ప్రమీల చప్పున పక్కకి వెళ్ళిపోయింది. ఆమెని చూసి రమేష్ చటుక్కున తల వంచుకున్నాడు. ఆ ఇద్దరినీ చూసి కవిత సన్నగా నవ్వుకుంది. ఇక ఆమె తనని ఆటపట్టించకుండా వదలదని అర్ధమయిపోయింది ప్రమీలకు. “సరే! ఇక నేను వెళతానే..” అంది చిన్నగా. కవిత చిన్నగా పెదవి కొరుకుతూ, “అలాగే, చీకటి పడిందిగా, నా కొడుకుని తోడు తీసుకెళ్ళు, ఎందుకైనా మంచిది.” అంది కళ్ళు ఎగరవేస్తూ. “వద్దు, నేను వెళతాను.” అనేసి, గబగబా బయలుదేరింది ప్రమీల.

బయటకు వచ్చిందే గానీ, ఆమెకి మొత్తం వేడెక్కిపోయి ఉంది. బలవంతంగా తనలోని సెగను కంట్రోల్ చేసుకొని, ఆటోలో ఇంటికి వచ్చేసింది. ఒంట్లో వేడికి తల పగిలిపోతుంటే, ఒక గ్లాసుడు మంచినీళ్ళు తాగి, మంచంపై పడుకుంది. అలా పడుకున్న కొద్దిసేపటికే నిద్ర పట్టేసింది. అలా ఎంతసేపు పడుకుందో తెలీదు గానీ, సడెన్ గా మెలుకువ వచ్చేసింది. టైం చూసుకుంటే సాయంత్రం ఆరుంపావు అయింది. “అరే! పడుకొని అరగంట కూడా కాలేదు కదా!” అనుకుంది. ఇక పడుకున్నా నిద్ర పట్టదని డిసైడ్ అయ్యి, ఏం చేయాలో తోచక, లేచి, మార్కెట్ వరకూ వచ్చింది. అటూఇటూ తిరుగుతూ ఉండగా, ఆ పక్కనే శ్రీను గాడు కనిపించాడు. వాడిని చూడగానే మళ్ళీ శరీరం వేడెక్కసాగింది. “మరోసారి వీడితో పిసికుంచుకుంటే ఎలా ఉంటుందీ?” అన్న ఆలోచన మొదలయ్యింది ఆమెలో. అయితే అమెని చూడగానే శ్రీనుగాడు నెమ్మదిగా జారుకోబోయాడు. అది గమనించి, “ఒరేయ్! ఆగు.” అంది ఆమె. వాడు టక్కున ఆగిపోయాడు. “ఇలా రా..” అని పిలిచింది. వాడు దగ్గరకి వచ్చాడు బిక్కుబిక్కుమంటూ. “ఏంటి ఇక్కడా!?” అంది ఆమె. “ఏ..ఏ..ఏమీ లేదాంటీ.” అన్నాడు వాడు తడబడుతూ. వాడు అలా తడబడుతుంటే, ఆమెకి చాలా ఎగ్జైటింగ్ గా అనిపిస్తుంది. “ఎవరైనా తగిలారా ఈ రోజూ?” అంది ఆమె. వాడు తల దించుకున్నాడు. “సరే! బోర్ కొడుతుంది. సినిమాకి పోదామా!” అంది ఆమె. వాడు చటుక్కున తల ఎత్తి ఆమె వైపు చూసాడు. “ఫరవాలేదులే, మీ ఇంట్లో చెప్పను. వెళదామా!?” అంది. వాడు సరే అన్నట్టుగా తల ఊపాడు. “పద, ఎప్పుడైనా పిలిచినప్పుడు రావాలి. పిలవకుండా మాత్రం రాకూడదు. ఓకేనా!” అంది ఆమె బెదిరిస్తున్నట్టుగా. వాడు “అలాగే.” అన్నట్టు బుద్దిగా తల ఊపాడు. ఆమె అక్కడే ఉన్న ఒక ఆటో ఎక్కింది. వాడు కూడా ఆమెతో పాటూ ఎక్కాడు. రమేష్ దగ్గర బెరుకుగా అనిపించిన తనకు, వీడి దగ్గర దబాయింపు ఎలా వస్తుందో అర్ధం కావడం లేదు ఆమెకి. బహుశా తన కాళ్ళ బేరానికి వచ్చినందుకు అనుకుంటా.. అనుకొని ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ వాడి వైపు చూసింది. అంతవరకూ ఆమెనే చూస్తున్న శ్రీను చటుక్కున తల తిప్పేసుకున్నాడు. ఒకసారి వాడిని పైనుండి కిందవరకూ చూసింది. లేత వయసులో ఉన్నా, థియేటర్ లో ఎంత ఇదిగా నలిపాడూ వెదవా! అనుకుంది. ఆ నలుపుడు గుర్తురావడంతోనే, ఆమె నరాలన్నీ తీయగా మూలిగాయి. మనసులోనే “స్..స్..” అనుకుంది. మరింత గట్టిగా పిసికుంచుకుంటే తప్పా ఆరాటం తీరేలా లేదు ఆమెకి. ఆమె ఆ ఆరాటంలో ఉండగానే థియేటర్ కి వచ్చేసారు. కిందకి దిగి ఆటోకి డబ్బులు ఇచ్చి, శ్రీను గాడి చేతిలో డబ్బులు పెట్టి టికెట్ లు తీసుకురమ్మంది. వాడు తీసుకురాగానే, ఇద్దరూ కలసి లోపలకి అడుగు పెట్టారు. యధావిధిగా లోపల అంతా ఖాళీగా ఉంది. ఆమె లాస్ట్ రో కార్నర్ సీట్లో కూర్చుంది. వాడు ఆమె పక్కన కూర్చున్నాడు. థియేటర్లో లైట్లు ఆఫ్ అయ్యేంతవరకూ ఇద్దరూ ఏమీ మాట్లాడుకోలేదు.