ప్రమీలా టీచర్ 688

నేను తనని పరీక్షగా చూస్తున్న విషయం గమనించి సిగ్గుగా “యేటి బుజ్జమ్మా …. అట్లా చూస్తున్నావేంటి?” అంది.
నేను కొంచెం తమాయించుకుని “సరేగానీ నీకూ మామగారికి యెట్లా జతకుదిరింది ? అని అడిగాను.
తన నవ్వి ఇందుకా నన్ను ప్రక్కన పడుకోబెట్టుకున్నాది? ఇట్టా అయితే ఎల్లిపోతాను అంది.
నేను అన్నీ తెలిసాక చెప్పొచ్చుకదా అన్నాను
కాసేపటి తరువాత తాను చెప్పడం ప్రారంభించింది…..

సత్యవతి చెప్పిన కథ:

నా వయసు 13 సంవత్సరాలప్పుడు మా కుటుంబ పరిస్థితులు బాగోలేక మా నాన్న మాకు దూరపు బంధువులూ, ధనవంతులైన మీ మామగారి దగ్గర పనికి కుదిర్చాడు. మీ అత్త నాక్కూడా మేనత్త వరసవుతుంది. ఈ ఇంటికి వచ్చేసరికి నా పిడత పగిలిపోయింది అంటే పెద్ద మనిషినై పోయా అన్నమాట. ఈ ఇంటికి వచ్చేసరికి సరైన పోషణ లేక ఇబ్బంది పడేదాన్నేమో నేను కొంచెం సన్నగా ఉండేదాన్ని.

ఏ మాటకామాటే చెప్పుకోవాలి మీ అత్తయ్య నన్ను చాలా బాగా చూసుకునేది . వాళ్ళు తినేదే నాకు పెట్టేది. ఇంట్లో ఉన్న ఇంకో పడక గదిలో ఉన్న మంచం మీదే పడుకోమనేది. ఇంట్లో మగ పిల్లలున్నారు నీ బట్టలు అన్నీ సరిగ్గా ఉండాలి. ఎప్పుడూ నీట్ గా ఉండాలి అంటూ స్నానం అన్నీ పూర్తయితే గాని నన్ను రోజువారీ పనిలోకి రానిచ్చేది కాదు. పట్టు పరికిణీ, లంగా ఓణీలు అన్నే ఆవిడే కొనిపెట్టేది. మీ ఆయన మరిదులకంటే పెద్దదాన్నేమో వాళ్లిద్దరూ నన్ను అక్కా అని పిలిచేవారు. ఇంట్లో అన్నీ కుదిరేసరికి నా శరీరంలో మార్పులు రాసాగాయి. కుదమట్టంగా తయారయ్యాను. అన్నీ ఇక్కడే దొరికేసరికి మా ఇంటికి వేళ్ళ బుద్ధయ్యేది కాదు. కానీ మీ అత్తమ్మే ప్రతి నెలా చేతిలో డబ్బులు పెట్టి, మా వాళ్ళు తినడానికి నెలసరి కిరాణా సరుకులిచ్చి పంపేది. అప్పట్లో డైరెక్ట్ బస్సు ఉండేది కాదు. ఆడపిల్ల ఒంటరిగా వెళ్తే మంచిది కాదని మీ మామగారు ఎప్పుడైనా మా ఊళ్ళో ఉన్న పొలం పనులమీద మా ఊరికి వెళ్ళినప్పుడు ఆయనతో పంపేది. అప్పుడు ఆయనకు రాజ్ దూత్ బైక్ ఉండేది. ఆయనతో పాటు పచ్చని పొలాల మధ్య ఉన్న రోడ్ మీద బైక్ మీద వెళ్తుంటే నాకు భలే సరదాగా ఉండేది. మా అమ్మానాన్నలకు కాసింత పోషణ ఇస్తున్న మీ అత్తామామలంటే నాకెంతో గౌరవం భక్తీ. మీ అత్తగారికి ఉన్న ఒకే ఒక్క బలహీనత ఎప్పుడూ వ్రతాలూ,పూజలు, భజనలు అంటూ తిరిగేది. మీ మామగారేమో కాయకష్టం చేసిన మనిషి. రోజంతా కష్ట పడి ఊళ్ళో పంచాయితీ వ్యవహారాలన్నీ చూసుకుని ఇంటికి వచ్చేసరికి ఈవిడేమో భజనలో లేక పూజలో అని బయటకి వెళ్తే ఆయనకీ నేనే భోజనం పెట్టేదాన్ని. అప్పుడప్పుడూ ఆయన సరదాగా మందు త్రాగి వచ్చేవాడు. అట్లా అని ఎప్పుడూ నన్ను అగౌరవంగా చూసేవాడు కాదు. ఆయన అన్నం తినే ముందు ఏమీ సత్యా నువ్వు తిన్నావా అని అడిగేవాడు. లేకపోతే ఆయనతోనే తినమనే వాడు. పొలం కబుర్లూ ఊళ్ళో కబుర్లూ మీ అత్తయ్యలేక పోయేసరికి నాకే చెప్పేవాడు. బాగా నవ్వించేవాడు. అత్తమ్మ ఏమైనా పూజాపునస్కారాలకు వెళ్ళినప్పుడు మామగారి కోసం ఎదురు చూసేదాన్ని. అట్లా మూడు సంవత్సరాలు గడిచేసరికి సరైన పోషణ వల్ల నేను ఒక పనిమనిషి గా కంటే ఈ ఇంట్లో ఉన్న మనిషిలాగే నా శరీర సౌష్టవం రూపు దిద్దుకుంది. నాకు పదిహేడేళ్లు వచ్చేసరికి అత్తమ్మ ఒక రోజు “లంగాఓణీలు నిన్ను కప్పలేకపోతున్నాయే. ఇంకా చీరలు కట్టుకో అంటూ తన పాత చీరలు ఉంటె అవి ఇచ్చి చీర కట్టుకోవడం నేర్పింది. కొన్ని కొత్త చీరలు కొనిపెట్టింది. పదిహేడేళ్ళకి నేను ఎత్తులో గానీ, లావులో గానీ అచ్చం మీ అత్తలాగానే ఉండేదాన్ని. రోజూ పాలూపెరుగులతో అన్నం తింటమేమో నా శరీరం మిసమిసలాడటం మొదలెట్టింది. అప్పుడు కూడా నెలనెలా మామయ్యతోనే మా ఇంటికి వెళ్లేదాన్ని. ఇట్లా ఉండగా ఆ సంవత్సరం ఊళ్ళో వెంకన్నబాబు గుడిలో ఆలయ ప్రతిష్ట, ధ్వజస్థంభం నిలబెట్టడం తో పదిరోజులపాటు ఉత్సవాలు జరిగాయి. అత్తయ్యకి భక్తి ఎక్కువేమో ఆ పదిరోజులూ ప్రతిరాత్రీ జరిగే భజన కార్యక్రమాలకు వెళ్లిపోయేది. మామయ్యేమో ఉత్సవ కమిటీలు, భజనలు ఏమీ ఉండేవి కాదు తొమ్మిదింటికల్లా ఇంటికి వచ్చి భోజనం చేసి నిద్ర పోయేవాడు.

ఆ పదిరోజుల్లో మూడో రోజనుకుంటా అత్తమ్మ భజనకి గుడికి వెళ్ళాక నేను స్నానం చేసి లంగా ఎదకు కట్టుకుని చీర భుజం మీద వేసుకుని ఇంట్లోకి వెళ్తున్నాను. ఆలోపు “ఏమే! గుళ్లో భజన ఉందేమో ఇంకా ఎళ్ళలేదా” అంటూ వినిపించేసరికి చూద్దును కదా “మామయ్య”. నేను అట్లా నిలబడిపోయి ఆయన వైపు చూసి “నేను మావయ్య” అంటూ గబగబా ఇంట్లోకి వెళ్లి చీర కట్టుకుని బొట్టు పెట్టుకుని బయటకి వచ్చాను.

ఆయన చుట్ట వెలిగించుకుంటూ బయట కూర్చుని ఉన్నాడు. ఆయన్ని భోజనానికి పిలుద్దామని వెళ్లేసరికి నన్ను చూసి “ఏమే సత్యా! మీ అత్త చీర నీ భుజం మీద చూసి నువ్వనుకున్నానే. ఏమీ అనుకోమాక” అంటూ నవ్వాడు. కొంచెం త్రాగినట్లున్నాడు. మాట తూలతాంది. నేను తత్తర పడి సిగ్గేసి “సరే మామయ్యా .. భోజనానికి రా” అని పిలిచాను. మడికి నీరెత్తి వస్తన్నా … చీదరగా ఉంది . స్నానం చేసి వస్తాను అంటూ ఆరుబయట నూతి దగ్గరికి తూలుకుంటానే వెళ్లి స్నానం చేయసాగాడు. అప్పట్లో గోచీలు పెట్టుకుని ఆరుబయట స్నానం చెయ్యడమేమో లైట్ వెలుగులో ఆయన పెట్టుకున్న గోచీలో నుండి మామయ్య లవడా నిక్కీ ఉండటం కనిపించింది. వయసులో ఉన్న నాకు ఏదోలా అనిపించింది.

నాకే సిగ్గేసి లోపలికి వెళ్ళిపోయి అన్నం పెట్టడానికి ఏర్పాట్లు చెయ్యసాగాను. ఇంతలో టవల్ కట్టుకుని బయటే నిలబడి “సత్యా! లుంగీ ఇవ్వవే” అంటూ పిలిచాడు మామయ్య. సరే అని అల్మారాలో లుంగీ తీసి బయటకి పట్టుకెళ్లి ఇస్తున్నప్పుడు ఆయన దగ్గర ఏదో ఘాటువాసన. మందు తాగొచ్చినట్లున్నాడు గురువుగారు. లుంగీ తీసుకోబోతూ తూలి నా మీద పడ్డాడు. నేను కంగారులో ఆయన్ని పొదివి పట్టుకున్నాను. సరిగ్గా నా చన్నుల మీద ఆయన ముఖం …. అరక్షణం పాటు నాకేదో అయిపోయినట్లయింది. కొంచెం ఎక్కువ త్రాగినట్లున్నాడు నాపైనుండి లేవడానికి కష్ట పడుతున్నాడు. నా మెదడు దొబ్బిందో లేకపోతే నా శరీరం కోరుకుందో ఆయననుండి తప్పించుకోకుండా “పడిపోతావు మామయ్యా … నేను తీసుకెళ్తాలే” అంటూ గదిలోకి నడిపించసాగాను. నా భజం చుట్టూ ఆయన చెయ్యి వేసుకున్నాను. అరచేతులేమో నా సళ్ళ మీద పారాడుతున్నాయి.