అను ఏడ్చుకుంటూ వెళ్లి ఆదిత్యని వాటేసుకుంది.. విక్రమ్ కూడా..
విక్రమ్ : రానీ ఎవడోస్తాడో.. శవాలు తప్ప ఒక్క ప్రాణం కూడా ఆ దేశం తిరిగి వెళ్ళదు.. విక్రమ్ కళ్ళు ఎర్ర బడటం చూసి ఆదిత్యకి భయంవేసింది.
అందరూ తెరుకునీ ఒక అరగంట సైలెంట్ గా కూర్చున్నారు.. విక్రమ్ కి మానస నుండి ఫోన్ వచ్చింది.
విక్రమ్ : హలో
సుబ్బు : బాసూ.. బెంగుళూరు వచ్చాము లొకేషన్ పంపిస్తే, డ్రాప్ చేసి నా పని నేను చూసుకుంటాను.
విక్రమ్ : పంపిస్తున్నాను.
పావుగంటకి సుబ్బు, మనసాతో పాటుగా లోపలికి వెళ్లి పలకరింపుల తరువాత భోజనానికి కూర్చున్నారు.. బైట గోల మొదలయ్యింది.. అది అర్ధమైన ఆదిత్య లేచి నిలబడ్డాడు.. అందరూ ఆదిత్య వైపు చూడగానే..
ఆదిత్య : అర్ధం కాలేదా, నన్ను లేపడానికి వచ్చారు కొరియన్ బాచ్..
విక్రమ్ కూడా లేచి చెయ్యి కడుక్కుని కోపంగా బైటికి వెళ్లారు ఇద్దరు..
బైటికి వెళుతునే ఆదిత్య చెలరేగిపోయాడు వాళ్ళ గొడ్డలి తీసుకుని వాళ్ళనే నరుకుతుంటే విక్రమ్ కొంత ఆశ్చర్యంగా చూసినా తెరుకొని తను కూడా కొట్టడం మొదలు పెట్టాడు. ఒక పక్క ఆదిత్య అందరిని నరక్కుంటూ పోతుంటే విక్రమ్ మాత్రం కాళ్ళు చేతులు విరిచేస్తున్నాడే కానీ ప్రాణాలు తీయడంలేదు అది ఆదిత్య గమనించినా పట్టించుకోలేదు. అందరిని చంపేసి విక్రమ్ లోపలికి వెళ్ళిపోయాక ప్రాణాలతో మిగిలి ఉన్న వాళ్ళని కూడా చంపేసి తను అమ్మాయిలని ఎక్కించుకొచ్చిన ట్రక్ లో అందరిని ఎక్కించి ఏం చెయ్యాలో తరవాత ఆలోచిద్దాంలే అని లోపలికి వచ్చాడు.. ఇదంతా చుసిన సుబ్బుకి ఎందుకో అక్కడ ఉండబుద్ధి కాక మానస దెగ్గర సెలవు తీసుకుని ఊరు చూడటానికి బైలుదేరాడు.
కానీ సుబ్బు మానస వాళ్ళ నాన్నకి దొరికిపోవడంతో ఆదిత్య అదే ట్రక్ వేసుకెళ్లి మానస వాళ్ళ నాన్న ముందే ఆ శవాలని పడేసి ఉగ్రరూపం దాల్చి అక్కడున్న వాళ్ళని కొట్టి ఆ శవాలతో కలిపేసాడు ఇదంతా చుసిన మానస నాన్నకి ఉచ్చ కారిపోయి పెళ్ళికి ఒప్పుకుని ఆదిత్యతో పాటు నడిచాడు.. సుబ్బుని హాస్పిటల్లో చేర్చి పెళ్ళికి వెళ్లి వధువరులని ఆశీర్వదించారు.
విక్రమ్ అమ్మ కావ్య ఆదిత్యని చూసి కొంత భయపడింది అది విక్రమ్ గమనించినా అంతగా పట్టించుకోలేదు. అందరూ సుబ్బుని పలకరించి అక్కడ నుంచి అందరూ రెండు రోజుల్లో వెళ్ళిపోయాక విక్రమ్ మానస బెంగుళూరులోనే హనీమూన్ ప్లాన్ చేసుకుని బండి మీద వెళ్లిపోయారు, విక్రమ్ వాళ్ళ అమ్మ మాత్రం ఆదిత్యని అనురాధని మరొక్కసారి చూసుకుని ఆశీర్వదించి వెళ్ళిపోయింది, ఇక ఆదిత్య అనురాధ మాత్రమే మిగిలారు.
ఆదిత్య : ఆ సుబ్బు ఎలా ఉన్నాడు.. పాపం దెబ్బలు బాగా తగిలాయి చాలా గట్టిగా కొట్టారు.
అను : ఇప్పుడు బానే ఉన్నాడు, కానీ వాడు ఇప్పుడు కూడా జోకులే మానస వాళ్ళ నాన్నని వదిలే ప్రసక్తే లేదంటున్నాడు, పది సార్లు చెప్పాడు ఏమైనా చేస్తాడంటావా
ఆదిత్య : ఆడికంత సీన్ లేదు, సర్లే మనము వెళదామ హనీమూన్ చాలా రోజులు అయింది నీ స్పర్శ లేక.
అను : ముందు అమ్మ వాళ్ళ సంగతి తేల్చు, ఆ తరవాత చూద్దాం మిగతా పనులు..
ఆదిత్య : తేల్చడానికి ఏం లేదు, నేనెవ్వరిని ఏం అడగను ఎవ్వరిని బతిమిలాడను ఇద్దరం వేరు కాపురం పెట్టుకుందాం ఎవరికి మనం కావాలనుకుంటే వాళ్ళే వస్తారు లేకపోతే లేదు, లేదంటావా చెప్పు తగ్గుతాను.
గుడ్ అండ్ థాంక్స్