నేను: మ్… ఆ… లేదు డాడీ…
నాన్న మల్లి ఇంకో పట్టు పట్టాడు, ఆహా…., ఇదేదోబాగుంది అని, పిసుకుడు ఆపగానె, మ్..హు! అన్నాను, మల్లి రెండు సార్లు కసిగా పిసికి ఆపాడు, స్…. హా….. అంటు మూలిగాను.
నేను: ఇంకా లేదు డాడీ..
నాన్న వెంటనే బ్రా లాగేసాడు, �హా….(మల్లీ మూలిగాను)�,
నాన్న: దీన్ని తిప్పి వేస్కొని వుంటావు..
అంటూ మల్లి బ్రా ను వక్షోజాలకు అతికించి పిసికాడు, పిసికిన ప్రతీసారీ మూలుగుతున్నా..
నాన్న: మ్…?
నేను: మ్….హు!
ఈ సారి చిన్న పట్టు కాకుండా, తనివితీరె వరుకు పిసికాడు, దాదాపు ఓ ఐదారు పిసుకుడులకు ఆపి,
నాన్న: ఇది నీకు సెట్ కావట్లేదుగానీ…
అంటూ తీసేసాడు.
నాన్న: దీనికి వేస్ట్ చేసావ్ డబ్బులు, దీని మీది పాంటి అయినా సరిపోతుందేమో చూడు..
ఆ మాట వినగానె గుండె బద్దలైనట్టు అనిపించింది. లేచి ఒక చేత్తో వక్షోజాలు దాచుకొని ఇంకో చేత్తో నాన్న చేతిలోంచి పాంటి తీస్కోని బాత్రూం లోకి వెల్లాను, నేను నాన్న వైపు చూడక పోయినా నాన్న నా వైపు తదేకంగా చూస్తున్నట్టు నాకు తెలిసింది. ఇక్కడి వరుకు బాగుంది, కాని పాంటి మీద నాన్న ముందు వెల్లాలంటే సిగ్గే కాదు,
మనసు కూడా నొప్పట్లేదు. లొయర్, పాత పాంటి తీసి కొత్త పాంటి తొడుక్కున్నా. కాని బయటికి వెల్లడం ఇష్టం లేక..
నేను: ఆ… సరిపోయింది డాడీ…
అని అరిచాను, నాన్నేమంటాడొ అని అనికున్నా కాని జవాబేమీ రాలేదు.
నేను: డాడీ…?
నాన్న: ఆ… సరేలే..
ఇక అంతేనా అయిపోయిందా, కాని నాకు ఇంకా తనివితీరలేదే.., ఇంకేమైనా చేయించుకోవాలని వుంది. ఇప్పుడు కాకపోతే ఇంకెప్పుడు అవదు, ఇంకొద్ది సేపటికి నాన్న ఇంటికి, నేను హాస్టల్ కి… నాకేం కావాలో తెలీదు, నేనేం చేయాలో తెలీదు, కాని నాకు ఆ అనుభూతి మల్లి మల్లి కావాలనిపిస్తుంది.
నాన్న: త్వరగా రెడీ అయి రా సంధ్యా, ఇంత లగేజ్ తీస్కోని డాక్టర్ దగ్గరికి వెల్లలేము, ముందు దాక్టర్ దగ్గరికి వెల్లేసొద్దాం..
నేను: ఆ వస్తున్నాను డాడీ…
ఇక నా ఆశలు గల్లంతే అనుకుంటూ పాత పాంటి, బ్రాలు వేస్కొని బయటికి వచ్చి లోపల తీసిన వాటిని సర్దుకొని నాన్నతో కలిసి హాస్పిటల్ కి బయలుదేరాను. హాస్పిటల్ కి ఎందుకో చెప్పడం మరిచిపోయాను కదూ.., నాకు అక్కడక్కడ సన్నని రెడ్ కలర్ గుల్లలు(రాషెస్) లేచాయి, ఇంటి దగ్గర తక్కువ వుండటంతొ వెల్లలేదు, రెండు రోజుల్లోనె పెరిగాయి, మల్లి హాస్టల్ లో వుండగా ఇంకా పెరిగితే కష్టం అని ముందే వెల్లి రమ్మని అమ్మ చెప్పి పంపించింది.
హాస్పిటల్ లో ఇంకా ఎవరూ లేరు, టోకేన్ తీస్కొని టైమింగ్ అడిగితే, సాయంత్రం 7:00 కి డాక్టర్ వస్తాడని చెప్పారు. అంటె ఇంకా మూడు గంటలు వేయిట్ చేయాలి. బయటికి వచ్చి…
నాన్న: అంత సేపు ఇక్కడ ఎందుకు, వెల్లి బయట తిరిగి వద్దాం పదా..
అంటూ బస్ ఎక్కి బ్రిడ్జ్ చూడటానికి వెల్లాము, చాల పెద్దది కిందికి చూస్తే భయమేసింది. అక్కడి నుండి పక్కనే వున్న కనకదుర్గా టెంపుల్ కి వెల్లి తిరిగొచ్చేసరికి ఏడున్నర అయింది. ముందే టోకెన్ తీస్కోవడం తో త్వరగానె లోపలికి వెల్లాము. డాక్టర్ దగ్గర కూర్చొని రాషెస్ ప్రాబ్లం అని చెబితే, లోపలికి వెల్లమని చెప్పాడు. లోపలికి వెల్లాక ఎక్కడెక్కడ వున్నాయో చూపించమన్నాడు, నేను చేతికి, కాల్లకు వున్నవి చూపించాను. డాక్టర్ �ఇంకా…?� అని అడగడం తో ఇలాంటివే ఇక్కడ ఇక్కడ ఇక్కడ కూడా వున్నాయని చెప్పాను కాని చూపించలేదు. డాక్టర్ బయటికి వెల్లేసరికి ఆయన వెనుకే నేను కూడా వచ్చేసా.. ఏవో మందులు రాసిచ్చాడు, స్లిప్ తీస్కొని బయటికి వచ్చేసాము.
మెడికల్ షాప్ లో మందులు తీస్కొని లోపలికి వెల్తే ఫీ తీస్కొని, ఏ మందులు ఎప్పుడు వేస్కోవాలో నాన్నకు చెప్పారు, అక్కడి నుండి బయటకు వచ్చేసరికి ఎనిమిదిన్నర. భోంచేసి లాడ్జ్ కి వెల్లాము, కింద రిసెప్షన్ దగ్గర ఇంకోరోజు వుంటామని చెప్పి పైకి వెల్లాము. ఇద్దరం ఇంకా బాగా అలిసిపోయాము. నాన్న రాగానె టివి వేస్కొని బెడ్ మీద పడుకున్నాడు.