లేచాక బాత్ రూం లో కడుక్కుంటుంటే చెప్పాడు… ‘రేపు మనం సరదాగా తొట్లకొండ వెళ్దాం… ఇంట్లో చెప్పి రా….!’
తను చెప్పాక కాదు అనేందుకు నేనూ ఇష్టపడను…! పైగా నాకు మొన్న వ్యాన్ దెంగుడు ఐనప్పటినుండీ అవుట్ డోర్ అంటే మరీ సరదాగా ఉంది మరి…!
తొట్లకొండ వైజాగ్ కి చాలా దగ్గర. పదిహేను కిలో మీటర్ల దూరంలో ఉంది. అది బౌద్ధ ఆరామాలు బయల్పడ్డ చిన్న కొండ…! మరి అలాంటి పుణ్య ప్రదేశంలో పిక్నిక్ వేసి ఏం మహా కార్యం వెలగబెడతాడో కిరణ్ అనుకున్నాను. ఆ రోజు ఉదయమే ఇంట్లోనుండి బైట పడ్డాను. రోడ్ మీదకు రాగానే…. ‘హాయ్’ అని చెయ్యి ఊపాడు కిరణ్. కార్ తీసుకొచ్చాడు. దాంట్లో ఎక్కి కూర్చున్నాం. వాడికి మహా ఆనందంగా ఉన్నట్టుంది… నన్ను తీసుకుని అలా షికార్లు చెయ్యడం….!
‘థాంక్స్ వైషూ…. చెప్పగానే నో చెప్పకుండా వస్తున్నందుకు…’ నా భుజం మీద చెయ్యి వేసి… నొక్కి చెప్పాడు.
‘వెల్కం రా…. ఏముంటుంది తొట్లకొండలో…?’
‘ఏదో ఒకటి ఉంటుందిలే….! మనకు దాంతో పని లేదు కదా…. అక్కడ మన పని మనం చేసుకోవడమే….!’ నా భుజాల వైపు వాలుతూ… నా ఎత్తైన రొమ్ముల వైపు గుటకలు వేస్తూ చెప్పాడు…!
‘జనాలు ఉంటారు కదరా…. రూం ఏమైనా ఉంటుందా అక్కడ?’
‘అక్కడ రూం అంత సీన్ లేదురా…. చాలా చిన్న కొండ…..! మనకు చోటు అంటావా…. చూద్దాం.. మనసుంటే మార్గం ఉండకపోదు కదా….’ నవ్వుతూ కను గీతాదు వాడు.
అరగంటలో అక్కడికి చేరుకున్నాం….! అన్ సీజన్ కావడం వల్ల పెద్దగా జనం లేరు…! అక్కడున్న రెండు మూడు చారిత్రిక ప్రదేశాలు… అయిదు నిమిషాల్లో చూడడం అయిపోయింది. మాలాగ వచ్చిన నాలుగైదు స్టూడెంట్ జంటలు తప్ప పెద్దగా నరసంచారం లేదు. కొండ పైకి చేరుకోవడానికి ఉన్న రోడ్డు, దానికి రెండు వైపులా… పచ్చని చెట్లు, దూరంగా భీమిలి బీచ్, చుట్టూ పచ్చని గుబురుగా పెరిగిన పొదలు, సుదూరంగా కనిపిస్తున్న విశాఖ సిటీ… ఓహ్.. భలే ఆహ్లాదంగా ఉంది ఆ ప్రదేశం…!
ఒక బెంచ్ మీద కూర్చుని మాతో తెచ్చుకున్న టిఫిన్స్ తినేశాం.
‘బావుంది టిఫిన్….’ అన్నాను.
‘టిఫిన్ సరిపోలేదు వైషూ….!’
‘అయ్యో సరిపోలేదా…. మరెలా… ఇక్కడేమీ దొరికేటట్టుగా లేవు కదా…’
‘పర్వాలేదు… నీ దగ్గర తీసుకుంటాను టిఫిన్…!’ అంటూ… నా ఒళ్లోకి వాలిపోయి…. సళ్ళను తలకాయతో బలంగా కుమ్మాడు…!
‘హుమ్మ్… ఓయ్.. అదా టిఫిన్ అంటే….?! దొంగా….. నీకు ఎప్పుడూ అదే యావరా….!’
‘వయసులో ఉన్న కాలేజ్ పిల్లలకి మరింకేం ఉంటుందిరా…..?’ తన తలను పైకి లేపి… చేత్తో నా తలను కిందకు దింపి…. నా పెదవులు అందుకుని గాఢంగా చుంబించాడు. పెదవులను గట్టిగా వాడి పెదవులతో వత్తుతూ…. నాలికను లోపలికి తోస్తుంటే…. చుట్టూ ఉన్న పరిసరాలు జ్ఞాపకం వచ్చాయి నాకు సడన్ గా….!
‘ఏయ్… ఇది పబ్లిక్ ప్లేస్ రా కిరణ్….. నువ్వు ఇక్కడే ఇలా చేస్తే కష్టం…..’ అని వాడిని వెనక్కి తోసాను….!
‘వెర్రి మొహం… చాలా వెనకబడి ఉన్నావ్…. అక్కడ చూడు….’ అంటూ మాకు దూరంగా ఉన్న మరో బెంచ్ వైపు చూపించాడు. అక్కడ కనపడ్డ దృశ్యం చూసి… అదిరిపడ్డాను నేను!
మాలాంటి జంటే అక్కడ ఉంది. అప్పటికే…. ఆ అమ్మాయి తన టీ షర్ట్ ను పైకి ఎత్తి పట్టుకుంది… వాడు… తన సళ్ళను… చీకుతూ.. పిసుకుతూ…. ఎంజాయ్ చేస్తున్నాడు. తన్మయత్వంతో ఆ అమ్మాయి వెనక్కి జారబడి కళ్ళు మూసుకుని ఉంది…! చుట్టూ మనుష్యులు ఉంటారని, చూస్తారని అన్న స్పృహలో ఉన్నట్టు లేరు వాళ్ళు….! ఆశ్చర్యంతో నోరు వెళ్ళబెట్టాను!
‘చూసావా ఇక్కడకు వచ్చిన వాళ్ళు అంతా ఇదే పనిలో ఉంటారు వైషూ….!’ నవ్వుతూ చెప్పి… నా డ్రెస్ లో చెయ్యి పెట్టి… ఒక చన్నును పైన పిసుకుతూ చెప్పాడు కిరణ్…!
Is it necessary to take two days time to post continuation part.