అలాగ రెండు, రెండున్నర గంటలు మేమిద్దరం మాటలు లేకుండా ఒకళ్ళచేతులలో వొకళ్ళము కరిగి పరవసించిపోయాము. సుమారు 11:30/ 12:00 గంటలు అవౌతుండగా పిన్నిగారులేచి బట్టలు కట్టుకుని ఇందాకల హాల్ లో వొదిలిన బేగ్ పట్టుకొచ్చి నా మంచం ప్రక్కన పెట్టి “పిల్లా ఇంక లేచి స్నానం చేసి ఈ క్రొత్త బట్టలు కట్టుకో. ఇందులో ఒ 6 జతల చీరలు మేచింగ్ జాకెట్లు వున్నయి. నీకు ఆ పాత జాకెట్లు సరిపోవనే ఇవి తెచ్చేను. బోజనం మా ఇంతిలో చేద్దువుగాని ఈవేళ, మరి నేవెళుతున్నాను” అంటూ పిన్నిగారు తలుపు జారవేసి వెళ్ళిపోయారు.
ప్రొదున్న నిద్ర లేచినది మెదలు జరిగిన సంగతులు తలుచుకుంటూ నును సిగ్గుతో బుగ్గలు ఎరుపెక్కుతూ వుందగా ఎలాగో స్నానం ముగించుకుని క్రొత్త బట్టలు కట్టుకుని, పిన్నిగారింటికి బోజనానికి పోలేక నా భోజనాన్ని క్యారేజీలో పెట్టి ఇచ్చేయమన్నను. ఆవిద పంపించిన భోజనం ముగించి ఆరోజంతా మత్తుగా నిద్రపోయాను
పిన్నిగారు వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళిపోయాక సిగ్గో, మోహమాటమో తెలియదుగానీ ఓ 2 రోజులుపాటు పిన్నిగారింటికి నేనువెళ్ళలేకపోయాను. 3వరోజు మా ఆయన దగ్గరనుండీ ఫొనువొచ్చిందంటే ఇంక పిన్నిగారి ఇంటికి వెళ్ళక తప్పలేదు. ఎప్పుడెప్పుడు మా ఆయన వొస్తాడా ఎప్పుడేప్పుడు నాలోని ఈక్రొత్త అందాలని ఆయనముందు పరిచి, ఆయనకు నాపరువాల విందులు చేద్దామా, ఎప్పుడెప్పుడు ఆయన చేతులలో నలిగి పరవసించి పోదామా అని ఆత్రంగా ఫోను దగ్గరికి వెళ్ళిననేను, ఆయన చెప్పిన కబురువిని వుసూరని నీరు గారిపోయాను.
ఇంతకూ ఆయనగారి ఫొను సమాచారమేమిటంటే “వాళ్ళు ఆడిట్ చేయడానికి వెళ్ళిన బ్రాంచి మేనేజరు, ఆ అకౌంటెటు కలిసి లక్షల రూపాయలు కంపెనీ సొమ్ము తినేశారట. అందువల్ల అక్కడి పరిస్తితులు చక్కదిద్ది రావడానికి ఆయనికి, ఆయన మేనేజరుగారికి మరో 15/20 రోజుల వరకు పట్టవచ్చునని” చెప్పేరు. దానితో నా వుత్సాహంపై నీళ్ళు జల్లినట్లు ఐపోయింది. పిన్నిగారు ఏమీజరగనట్లుగానే మామూలుగా మాట్లాడేరు. నేనూ మొహమాటానికి ఓ 5 నిమిషాలు కూర్చోని వుసూరుమంటూ ఇంటికి వొచ్చి అసహనంగా మంచం మీదపడి నిద్రపోయాను.
మరునాడు కొంచం ఆలస్యంగా నిద్రలేచేను. స్త్నానంచేసి, మెత్తటి కాటన్ చీర కట్టుకుని, టిపెన్ చేసేసరికి, టైము సుమారుగా 11:30 నిమిషాలైంది. ఆయన వుండేటప్పుడైతైఏ ఎదో వొక పనిలో వుండేదానిని. ఇప్పుడు ఏమిచేయడానికి తోచక మళ్ళి బెడ్రూంలోకి వెళ్ళీ మంచం మీద కూర్చోని ఎదో పాత పుస్తకం తిరగేస్తున్నను. ప్రొదున్న నిద్ర లేచినప్పటినుండీ నాకు అదోలావుంది. ఒకటే కోరికగావుంది. తాను వూరువెళ్ళి ఇప్పటికి 10రోజులైంది. ఇంతకాలం ఆయన లేకుండానేను వొక్కర్తినే వుండడం ఇదే మొదటిసారి. ఆయనచేతులతో నాసళ్ళు కసికసిగా నలిపించుకోవాలనీ, ఆయన బిగువైన కౌగిలిలో తనివితీరా నలిగిపోవాలనీ, నిగిడిన ఆయన మొడ్డతో నాపూకుజిల తీరేలాగ బలమైన పోట్లు పొడిపించుకోవాలని, నా తనువు, మనసు తహతహ లాడిపోతున్నాయి. ఇంతలో ఎక్కడనుండో గాజుల గలగలలు, మత్తైన మెత్తని సరసమైన చిలిపినవ్వులు వినిపించేయి. ఒక్కసారిగా నా మెడమీద వెంట్రుకలు నిక్కబొడుచుకున్నాయి. మరొక్కసారి నా చెవులు నిక్కించి విన్నాను. ఆ శబ్దాలు ప్రక్క గదిలోనుండేవొస్తున్నయి. పిన్నిగారి పిల్లలెవరో వొచ్చివుంటారని అనుకున్నను. వాళ్ళపనిలో వాళ్ళూవున్నారు. మనకేమిటి అనుకున్నాను.
కాని నానిగ్రహం యెంతోసేపు నిలవలేదు. కారణమేమిటంటే, నేను ఎప్పుడూ నాపనిలో వుండి గమనించలేదేమోగానీ, ఆగదిలోని శబ్దాలు చాలా స్పస్ఠంగా వినిపిస్తున్నై. వాళ్ళిద్దరు ఆ గదిలో పరుగులు పెడుతున్నట్లుగా వున్నరు.
ఆడ గొంతు: “నీకు చేతనైతే నన్ను పట్టుకో”, అంటున్నాది ఆవిడ చిలిపిగా, ఆతనిని కౌవిస్తూ.
ఇద్దరు పరుగెడుతున్న శబ్దాలు.. ఆమె కాళ్ళపట్టీలు, చేతుల గాజుల గలగలలు.. అతను కొంచం భలిస్ఠమైన విగ్రహం అనుకుంటాను అతని అడుగుల శబ్దానికి నేల అదురుతున్నది.
మొగ గొంతు: ఇప్పుడెక్కడికి పోతావు?
Super next part