మా పాపకి టాటా చెప్పి బరువెక్కిన హృదయంతో బయలుదేరా ఆ రాస్కెల్ అజయ్ ని కలవటానికి. ఒక ఆటో తీసుకొని తనకి ఫోను చేసా, నేను బయలుదేరానని, వాడు చెప్పాడు ఇంకో 10 నిముషాల్లో అక్కడ ఉంటానని, నేను ఆటోలో తను చెప్పిన బస్ స్టాప్ పాయింట్ కి వచ్చి నిలబడ్డా. బస్టాపంతా కోలాహలంగా ఆఫీసుకి పోయేవాళ్లతో, కాలేజ్ కి వెళ్లేవాళ్లతో సందడి సందడిగా ఉంది.
అక్కడ బస్టాప్ లో ఉన్న కొంత మంది నా ఎత్తుపల్లాలని కళ్ళతోనే కసిగా కొలవటం ప్రారంభించారు, నేను వాళ్లకి కొంత దూరంగా నిలబడి, అందరూ ఇంత ఆనందంగా సంతోషంగాఉంటే నాకే ఎందుకు ఇలా జరుగుతోందని నేను ఆలోచిస్తున్నా, ఇంతలో నా ఆలోచనలు బ్రేక్ చేస్తూ ఒక హుండా సిటీ కారు వచ్చి నాముందర ఆగింది, లోపల ఉన్న అజయ్ గాడు వంగి తలుపు తెరిచి “గెటిన్ కవిత” అన్నాడు, నేను వెంటనే కారు ఎక్కి కూర్చొని డోర్ క్లోజ్ చేసా, తను కారుని ముందుకు కదిలించాడు.
“హాయ్ కవిత ఈ డ్రెస్ లో చానా అందంగా ఉన్నావు” అన్నాడు అజయ్…నేను నా టెన్షన్లో నేను ఉండి ఏమి మాట్లడకుండా కూర్చొన్నా.. వాడే అన్నాడు కవిత ఏంటి టెన్షన్ గా ఉందా, డోన్ట్ వర్రీ నేను అంతా చూసుకొంటా, నువ్వు హాపీగా ఉండు అంటూ ఉత్సాహంగా కారు నడుపుతున్నాడు. ఒక 5 నిముషాల తరువాత కొంచెం కుదటపడి బయటకు చూసా ఎక్కడికి వేళుతున్నమాఅని, మా కారు బెంగుళూరు అవుట్ ష్కర్ట్స్ వైపు వెళుతోంది.
తనని అడిగా ఎక్కడికి తీసుకొని వెళుతున్నారంటే… ఇప్పుడు మనం ఒక రిసార్ట్ కి వెళుతున్నామని చెప్పాడు. తనే అడిగాడు “పాపని ఎప్పుడు తీసుకొని రావాలని”….. “5 గంటలకి” అని చెప్పా, “ఓకే అప్పటిలోపు దింపేస్తాలే” అన్నాడు. “మీ ఆయన ఎక్కడ వర్క్ చేస్తున్నాడు” అడిగాడు. నేను చెప్పా ఎక్కడ చేస్తున్నాడో.
అలా మాట్లడుతూ ఉంటే నేను అజయ్ ని ఒకసారి జాగ్రత్తగా చూసా….ఇంతకు ముందర వీడిని పట్టించుకోలేదు కానీ, కాసేపట్లో వాడి పక్కలో పడుకోవాని కదా అని. అజయ్ ఒక 5.5 ఎత్తుతో, 40 పైన వయస్సు, నల్లగా, పొట్టతో ఎంత ఛండాలంగా ఉండాలో అంత దరిద్రంగా ఉన్నాడు. భగవంతుడా పోయు, పోయి వీడితోనా నాకు ఈ శిక్ష అనుకొని బాధ పడ్డా మనస్సులో….అలా ఒక 30 నిముషాలు ప్రయాణించాకా మాకారు ఒక రిసార్ట్ లోకి వెళ్లి ఆగింది. కారు పార్క్ చేసాక రా కవిత అంటు నన్ను కొంత దూరం నడిపించుకొంటూ తీసుకొనివెళ్లాడు.