“మరో గంటలో బయల్దేరుతున్నాను” చెప్పింది చల్లగా.
“నేను వస్తున్నాను. డ్రాప్ చేస్తాను.” అన్నావు చొరవగా.
“వద్దు. టాక్సీ బుక్ చేశాను.” అన్నదామె కటువుగా.
వొప్పించేదాకా నువ్వూరుకుంటావా?
బీయండబ్లూ నడుపుతున్న గర్వం నీ కళ్ళలో వుంది కానీ అది ఎక్కిన ఆనందం ఆమె ముఖంలో కొంచెమైనా లేదు. నీకెందుకో అసహనం.
దారిలో చాలా విషయాలు మాట్లాడావు. నీ పెళ్ళి శుభలేఖ ఆమెకి పంపించావని అబద్ధం చెప్పావు.
“అందలేదు..” అంది ఆమె.
“నీ శుభలేఖ అందింది కానీ రావాలనిపించలేదు” అని చెప్పాలనుకున్నావు. “కుదరలేదు” అని మాత్రం చెప్పగలిగావు. మళ్ళీ మౌనవారధి ఇద్దరి మధ్య.
“ఒంటరి బ్రతుకు చాలా దారుణంగా వుంటుంది రమణీ” చెప్పావు. ఆమె విన్నదో లేదో తెలియలేదు. కానీ నువ్వు మాట్లాడటం మాత్రం ఆపలేదు.
నీ చుట్టూ వున్న కార్పొరేట్ ప్రపంచం ఎంత నిర్దయగా వుందో చెప్పావు. జ్ఞాపకాలలో శిధిలమైన రమణి స్నేహాన్ని గుర్తించానని చెప్పావు. రమణి ఇప్పుడు నీకు ఎంత అవసరమో చెప్పావు. అయినా ఆమె మాట్లాడలేదు. కనీసం ఏమైనా అడుగుతుందేమో అని నీకు ఆశ. ఆ ప్రశ్నలు సంధిస్తే నీ సమాధానాలు తయారుగా వున్నాయి.
ఆమె అడగలేదు. నీ అసహనం తగ్గలేదు. నీకు తెలియకుండానే నీ కళ్ళలో నీరు.
ఎయిర్ పోర్ట్ లో కారు ఆపి కిందకు దిగి లగేజ్ దింపావు. ఒక్కసారి ఆమె నిన్ను చిన్నగా హత్తుకుంది.
“టచ్ లో వుంటావు కదూ” అన్నావు.
ఆమె నవ్వింది.
“నువ్వు పూర్తిగా మారిపోయావు రమణీ” అన్నావు.
“నువ్వు ఏ మాత్రం మారలేదు ప్రదీప్…” అంది నవ్వి
“అంటే?”
“నువ్వు సమాధానం చెప్పాల్సిన ప్రశ్నలు చాలా వున్నాయని నీకు తెలుసు… అవి అడిగే అవసరం లేకుండా చేశావు. నీ గురించి కాకుండా నిన్ను ప్రేమించేవాళ్ళ గురించి ఆలోచించడం నేర్చుకో… బై.” అని చెప్పింది రమణి.
“ఫోన్ చేస్తావు కదూ..” అన్నావు వెనకనుంచి.
ఆమె నుంచి సమాధానం లేదు.
నువ్వు వెనక్కి తిరిగావు. ఆమె ముందుకు సాగిపోయింది.
[ *** ]