నీరజా టీచర్ 1674

నాకేం చేయాలో తెలియక అలాగే నిలబడిపోయాను. కొద్దిసేపు టీచర్ అలాగే కూర్చుండిపోయి, నన్ను చూసి, �ఇలారా..� అని పిలిచింది. నేను నెమ్మదిగా ఆమె దగ్గరకి రాబోతుంటే, �ఆ బాక్స్ తీసుకొని రా..� అంది. నేను బాక్స్ తీసుకొని ఆమె దగ్గరకి రాగానే, �అలా కూర్చొని తిను.� అంది. �మ..మరి మీరు తినరా!?� అన్నాను మాటలు పెగుల్చుకొని. �నాకు ఆకలి లేదులే, నువ్వు తిను..� అంది కాస్త కసురుకున్నట్టు. నేను బిక్కమొహం వేసాను. అదిచూసి ఆమె చిన్నగా నవ్వి, �తినమ్మా.. ప్లీజ్..� అంది. ఆమె అలా అనగానే, నేను నెమ్మదిగా తినడం మొదలెట్టాను. నేను తింటూ ఉంటే, ఆమె అలాగే నవ్వుతూ చూస్తూ ఉంది. ఆమె అలా చూస్తుంటే, నాకు సిగ్గనిపించి, గబగబా తినేసాను. బాక్స్ ఖాళీ అయిపోయింది. �గుడ్.. ఇక క్లాస్ కి పో..� అంది ఆమె. నేను వెళ్ళిపోయాను. నేను వెళ్తూ ఉంటే, ఆమె నన్నే చూస్తూ ఉందని నాకు అర్ధమయింది. ఆ తరవాత రెండు, మూడు రోజులు ఆమె నాకు ఎదురైనా, చిన్నగా నవ్వేది తప్పా, మరేం జరగలేదు. నాకు మాత్రం ఆమెని చూసినప్పుడల్లా స్థనాల మధ్యలో నాకడమే గుర్తొచ్చి, ఒళ్ళంతా వేడెక్కిపోయేది. ఏం చేయాలో తెలియక గిలగిలా కొట్టుకునేవాడిని.

ఆ రోజు ఆదివారం కావడంతో, కాస్త లేట్ గా నిద్రలేచి, ముందు గదిలోకి వచ్చాను. అక్కడ నీరజ మేడమ్ ను చూసి, కాస్త షాక్ అయ్యి, అలాగే నిలబడిపోయాను. కారణం, ఆమె కూర్చున్న తీరులో, పైట కాస్త పక్కకి వెళ్ళి, జాకెట్ మధ్య ఖాళీ కాస్త కనిపిస్తుంది. అంతలో మా అమ్మ నన్ను చూసి, �అదేంట్రా అలా నిలబడిపోయావ్!? మీ టీచర్ కి నమస్తే చెప్పవా!?� అంది. నేను మాత్రం తల దించుకొని, మేడం జాకెట్ లోపలకే చూస్తూ, �గుడ్ మార్నింగ్ మేడమ్..� అన్నాను. ఆమె నవ్వి, �మ్.. గుడ్ మార్నింగ్. ఇప్పుడా లేవడం!?� అంది. నేను ఏమీ సమాధానం ఇవ్వకుండా, ఆమె జాకెట్ లోకి మరింత లోతుగా చూడసాగాను. ఎంత చూసినా ఇంతకు ముందు కనిపించినంతే కనిపిస్తుంది. నేను అలా చూడడం టీచర్ గమనించిందో, లేదో మరి. అమ్మ మాత్రం గమనించకుండా జాగ్రత్త పడ్డాను. నేను అలా చూస్తూ ఉండగా, అమ్మ లేచి, �ఉండమ్మా, కాఫీ తెస్తాను.� అని టీచర్ తో చెప్పి, వంటగదిలోకి వెళ్ళింది. ఆమె అలా వెళ్ళగానే, టీచర్ నన్ను చూసి, �ఏయ్! అలా చూడకూడదు. పోయి ఫ్రెష్ అవ్వు.� అంది చిన్నగా. అలా అన్నదేగానీ, ఆమె పైట మాత్రం సర్ధుకోలేదు. నేను కదలకుండా అలాగే చూస్తున్నాను. ఆమె చిన్నగా తన పైట సర్ధుకొని, �ఇక వెళ్తావా!� అంది కాస్త చిరుకోపంతో. అంతలో అమ్మ అటుగా రావడం గమనించి, గబగబా వెళ్ళిపోయాను. వెళ్ళిపోయానే గానీ, నా మనసు మాత్రం ఆమె జాకెట్ మధ్య చిక్కుకుపోయింది. అక్కడ ఏదోఒకటి చేస్తే తప్ప ఆగేట్టు లేదు. కానీ ఏం చేయాలో, ఎలా చేయాలో మాత్రం అర్ధంకావడంలేదు. కానీ ఆ అవకాశం ఆ రోజు సాయంత్రమే వచ్చింది నాకు.

మా ఊరికి మూడు కిలోమీటర్ల దూరంలో చిన్న గుట్టమీద ఒక గుడి ఉంది. పెళ్ళికాని వాళ్ళు అక్కడ మొక్కుకుంటే, పెళ్ళి అవుతుందని ఒక నమ్మకం. అమ్మ ఆ విషయం చెప్పిందనుకుంటా, టీచర్ ఆ సాయంత్రం గుడికి బయలుదేరింది. ఒంటరిగా వెళ్తుంటే, మా అమ్మ �ఒక్కదానివే ఎందుకమ్మా, వీడిని తీసుకెళ్ళు.� అంది నన్ను చూపిస్తూ. ఆమె నా వైపు చూసి, �వస్తావా?� అంది. ఆమె రమ్మంటే వెళ్ళకుండా ఉంటానా!? హుషారుగా తల ఊపాను. �సరే, పద.� అంటూ కదిలింది. నేను ఆమె పక్కనే నడుస్తూ, ఆమె ఎత్తులవైపు దొంగ చూపులు చూడసాగాను. ఆమె నా తలపై చిన్నగా మొట్టి, �అలా చూడకూ, ఎవరైనా చూస్తే బాగోదు.� అంది. ఆమె అలా అనగానే, నేను కాస్త కంట్రోల్ చేసుకొని, నడవసాగాను. అంతలోనే ఒక డౌట్. �మేడం!� అన్నాను చిన్నగా. �ఊఁ..� అంది ఆమె. �మీ..కు.. ఇంకా పెళ్ళికాలేదా!?� అన్నాను. �ఏం!? కాకపోతే నువ్వు చేసుకుంటావా!?� అంది నవ్వేస్తూ. �అబ్బా! చెప్పండి మేడం..� అన్నాను నేను. ఆమె నా వైపు ఒకసారి చూసి, �కాలేదు కాబట్టే, గుడికి వెళ్తున్నా..� అంది. �ఇంకా ఎందుకు కాలేదూ!?� అని అడుగుదామనుకొని, బాగోదని ఊరుకున్నాను. ఆ విషయం ఆమెకి అర్ధమయిందేమో, మౌనంగా నడవసాగింది. అలా మౌనంగానే, గుడికి చేరుకున్నాం. అక్కడ కార్యక్రమం అయ్యేసరికి కాస్త చీకట్లు అలముకున్నాయి. �అయ్యో! చీకటి పడిపోయిందే!� అంది టీచర్ కాస్త కంగారుగా. �ఫరవాలేదు మేడం. ఈ దారి నాకు అలవాటే..� అన్నాను. ఆమె �హుమ్..� అని నిట్టూర్చి, నా భుజాలపై చేయివేసి, నడవసాగింది. ఆమె స్థనం మెత్తగా నా భుజానికి ఒత్తుకుంటుంది. ఆ మెత్తదనానికి నాకు ఏదో అయిపోతూ ఉండగా, ఆమె చిన్నగా నా భుజం నొక్కుతూ, �నాకు పెళ్ళి ఎందుకు కాలేదో చెప్పనా!?� అంది చిన్నగా. �చెప్పండి మేడం�� అన్నాను. �మరి నేను చెప్పింది ఎక్కడా చెప్పనని ప్రామిస్ చెయ్.� అంది ఆమె. �అలాగే మేడం..� అన్నాను సిన్సియర్ గా. ఆమె చెప్పడం మొదలుపెట్టింది. ఇక ఆమె కథ ఆమె మాటల్లోనే విందాం.