నా పేరు సాగర్. మా అమ్మానాన్నలకు ఒక్కడే కొడుకుని. నా వయసు పదహారు సంవత్సరాలు. మా నాన్నకు ఒక చెల్లి ఉంది. అమె పేరు కవిత. వయసు ముప్పై రెండు. నా చిన్నప్పుడు తనే నా ఆలనా పాలనా చూసేది. దాదాపు నాకు ఏడు సంవత్సరాలు వచ్చేవరకూ ఆమే నాకు స్నానం చేయించేది. తరువాత ఆమెకి పెళ్ళి అయిపోయింది. మా మావయ్యకి హైదరాబాద్ లో జాబ్. అక్కడకి వెళ్ళిన తరువాత, ఎప్పుడో చూడడం తప్ప, రెగ్యులర్ గా కలిసింది లేదు. ఇప్పుడు ఇంటర్ లో జాయిన్ అవ్వడం కోసం ఆమె ఇంటికి వచ్చాను. రాగానే నన్ను ఆప్యాయంగా కౌగిలించుకుంది. నాకు ఒక గది చూపించి, నా సామాన్లు అందులో సర్దుకోమంది. సర్దుకున్నాక, హాల్ లోకి వచ్చాను. ఇద్దరం కూర్చొని కబుర్లలో పడ్డాం. ఆమెతో కబుర్లు చెబుతున్నపుడు ఒక విషయం గమనించాను. ఎందుకో ఆమె చాలా డల్ గా ఉంది. అదే విషయాన్ని ఆమెని అడిగితే, ఏమీ లేదని దాటేసింది. పట్టు వదలకుండా మళ్ళీమళ్ళీ అడిగేసరికి, “చిన్నపిల్లాడివి, నీకు చెప్పినా అర్ధం కాదులే.” అనేసి, లేచి వంటగదిలోకి పోయింది. నాకు అర్ధం కాని అంత గొప్ప మేటరేంటో!? తెలుసుకొని తీరాలి. మా బంగారు అత్త డల్ గా ఉంటే నేను ఎందుకు ఒప్పుకుంటానూ?
ఆమె వెనకనే వంట గదిలోకి పోయాను. ఆమె గడ్డాన్ని పట్టుకొని, “నా బంగారు అత్తవి కదా! ప్లీజ్ చెప్పు అత్తా!” అన్నాను. ఆమె విసుక్కుంటూ, “ఒరేయ్! చిట్టెలుకా! నీకు అర్ధం కాదని చెప్పానా. పో ఇక్కడనుండి.” అంది. వెంటనే నాకు ఉక్రోషం వచ్చేసింది. పొమ్మనందుకు కాదు. చిట్టెలుక అన్నందుకు. చిన్నప్పుడు స్నానం చేయిస్తూ, నా అంగాన్ని పట్టుకుంటూ అలా అనేది హాస్యంగా. ఇప్పుడుకూడా అలా అంటే కోపం రాదా? అందుకే, ఉక్రోషంగా “నేనేం చిట్టెలుకను కాదు.” అన్నాను. అత్త నవ్వుతూ “అయితే పెద్ద మగాడివి అయిపోయావా!?” అంది నవ్వుతూ. “అవును.” అన్నాను కోపంగా. ఆమె నన్ను చూసి మురిపెంగా నవ్వుతూ, నా బుగ్గ మీద ముద్దుపెట్టి, “అయితే, చిట్టెలుక కాదులే…సరేనా! పో…పోయి టీ.వీ చూసుకో.” అంది. “అయితే చెప్పవన్న మాట. సరే.” అని విసురుగా కాళ్ళను టపటప నేలమీద కొడుతూ హాల్ లోకి నడిచాను. అత్త చిన్నగా నవ్వుకోవడం వినిపించింది.
రాత్రయింది. మావయ్య ఇంటికి ఇంకా రాలేదు. “మావయ్య ఎన్ని గంటలకి వస్తాడు అత్తా?” అని అడిగా. నా ప్రశ్న వినగానే అత్త మొహం చిన్నబోయింది. అది చూడగానే, అప్పుడు అర్ధమయింది, అత్త డల్ గా ఉండడనికి కారణం మావయ్య అని. ఆ మాటే అత్తతో అని, “మావయ్య రానియ్, చెప్తా..” అన్నాను కోపంగా. “పోనీలేరా, ఆయన దారిలో ఆయనను ఉండనివ్వు. నువ్వు వచ్చావు కదా. ఇక నాకు బెంగేం లేదు. సరేనా!” అంది అత్తయ్య. పాపం అత్తను చూస్తే జాలేసింది. దగ్గరకి లాక్కొని, “మా బుజ్జి అత్తయ్య.” అంటూ, బుగ్గమీద ముద్దుపెట్టాను. ఆమె నవ్వుతూ, “వెదవ! ఇంకా చిన్నపిల్లాడివి అనుకుంటున్నావా!” అంది దూరంగా జరుగుతూ. “నువ్వేగా ఇందాక చిట్టెలుకా అన్నావ్. నేనెప్పుడూ నీకు చిట్టెలుకనే.” అన్నాను నేనూ నవ్వుతూ. అత్త నా తలపై ఒక మొట్టికాయ వేసి, “పద! భోంచేద్దాం.” అని పైకి లేచింది. నేనుకూడా, ఆమె చెంగు పట్టుకొని పైకి లేచాను. “మ్…ఇంకా నా చెంగు పట్టుకొనే అలవాటు పోలేదా.” అంది అత్త. “నీ దగ్గరకి వచ్చాకా మళ్ళీ మొదలయ్యింది.” అన్నాను.