“నో ఇత్స్ నాట్ పాజిబుల్”
“ఐ కెన్. జస్ట్ కం అవుట్” అని ఫోన్ పెట్టేసాడు హర్ధిక్. కారు హాస్టల్ ఎంట్రన్స్ వైపు పోనిచ్చాడు.
అది ఒక మెడికల్ కాలేజీ హాస్టల్. కారు హారన్ మోగించగానే వాచ్ మ్యాన్ వచ్చాడు గేట్ దగ్గరికి.
“ఏం కావాలి సాబ్?” అని అడిగాడు.
“లోపల నాకు ఇద్దరు కావలిసిన వాళ్ళు ఉన్నారు. వాళ్ళని పంపించు” అన్నాడు హర్ధిక్.
“అలా పంపకూడదు సాబ్. పొద్దున్నే తీసుకువెళ్ళండి.” అన్నాడు.
“పొద్దున్నే తీసుకువస్తాను. పంపించు” అన్నాడు.
“చెప్పేది మీకే సాబ్. ఇక్కడ గొడవ చెయ్యకుండా వెళ్ళండి” అంటూ గేట్ దగ్గర నుంచి వెళ్లబోతూ ఉండగా హర్ధిక్ కారులో నుంచి రివాల్వర్ తీసి కిందకి దిగాడు. అది చూస్తూనే వాచ్ మాన్ బిగుసుకుపోయాడు.
“ఏంట్రా అడుగుతుంటే రెచ్చిపోతున్నావ్? నేనెవరో తెలుసా? ” కోపంగా అరిచాడు హర్ధిక్.
“అలా పంపితే నా ఉద్యోగం ఊడిపోతుంది సాబ్. అర్ధం చేసుకోండి” భయంతో వణుకుతూ చెప్పాడు.
“నేనుండగా నీకు ఆ భయం లేదు. నేను చూసుకుంటాను” అంటూ వెయ్యికట్ట ఒకటి వాడి మొహాన కొట్టాడు. వెంటనే వాడు సెల్యూట్ కొట్టి మరీ గేట్ తెరిచాడు.
కార్ లోపలికి పోనిచ్చి వాళ్ళకి ఫోన్ చేసాడు. క్షణాల్లో వాళ్ళిద్దరూ కారులో ఉన్నారు.
కార్ అక్కడి నుంచి బయలుదేరింది.
ఎందుకో హర్ధిక్ కి ఇందులో తనకి తెలియని విషయాలు, వలయాలు చాలా ఉన్నాయ్ అనిపించింది. ఇక నుంచి ఏం ప్లాన్ చేసినా పకడ్బందీగా అమలు చేయాలని మాత్రమే అనుకున్నాడు.
అతని మనసులో ఉన్నది ఒకటే విషయం. అమ్మాయిని పనిలో కలపకూడదు. ఒక్కసారి సేఫ్టీ లాకర్ ఓపెన్ చేసి తాను భద్రం చేసిన వస్తువులను చూసుకున్నాడు. అన్నీ సేఫ్ అనుకుని లాకర్ క్లోజ్ చేసి కొంచెం మందు కొట్టి పడుకున్నాడు. పొద్దున్నే లేవాలి అనుకుంటూ.
*****
మల్హోత్రా ఉదయాన్నే ఢిల్లీలో ఫ్లైట్ దిగి తన స్వస్థలమైన నోయిడా పక్కనే ఉన్న ఒక చిన్న పల్లెటూరికి ప్రయాణమయ్యాడు.
ఎయిర్పోర్టు బయట ఉన్న ఒక టాక్సీలో తన ఊరికి చేరుకున్నాడు.
చాలా సంవత్సరాల క్రితం వదిలేసిన ఊరు..
బాగా మారింది అనుకుంటూ ఊరి పరిసరాలను గమనిస్తూ ఊళ్ళోకి ప్రయాణిస్తున్నాడు. తాను అక్కడ ఉండేటప్పుడు అక్కడ కనిపించే ప్రదేశాలన్నీ ఇప్పుడు చాలా కొత్తగా ఉన్నాయి.
ఎంత ప్రయత్నిస్తున్నా తను ఉండే ప్లేస్ గుర్తురావడంలేదు. డ్రైవర్ కూడా ఊరి చుట్టూ చక్కర్లు కొట్టి కొట్టి విసుగ్గా మల్హోత్రా వైపు చూసాడు.
అతనిలో వస్తున్న విసుగు గమనించిన మల్హోత్రా ఒక సెంటర్ దగ్గర ఆపమని దిగి డబ్బులిచ్చి పంపించేసాడు.
ఆ ఊరి జనం మల్హోత్రా ఎవరా అని చూడసాగారు.
మల్హోత్రాకి అక్కడ ఎవరిని ఏమని అడగాలో కూడా తెలియట్లేదు. నిలబడి చూస్తున్నాడు. ఇంతలో వెనక నుంచి “రహీమ్ చాచా..” అని పిల్లలు అరుస్తున్నారు.
మల్హోత్రా బుర్రలో జ్ఞాపకాల దొంతర మెదిలింది.
రహీమ్ చాచా. అవును అది తనకి బాగా పరిచయమున్న పేరు. తన బడి రోజుల్లో ప్రతి రోజూ తన తండ్రి అక్కడి నుంచి చిరుతిళ్ళు తీసుకురాకపోతే బడికి పోనని మారాం చేసేవాడు.
అది గుర్తొచ్చి వెనక్కి తిరిగి చూసాడు. అక్కడ ఒక ముసలివాడు పిల్లలకు మిఠాయిలు పంచుతూ కనిపించాడు.
అతన్ని చూడగానే మొహం లీలగా గుర్తుకు వచ్చింది.
“ఏంటి రహీమ్ చాచా ఇంత ముసలివాడు అయిపోయాడు? తనకే నడి వయసు దాటేసింది. అంతేలే రహీమ్ చాచా బతికి ఉండటమే గొప్ప” అని తనలో తానే అనుకున్నాడు.
ఇంతలో సడన్ గా అతని మస్తిష్కంలో మెరుపులా ఒక జ్ఞాపకం కదలాడింది. మల్హోత్రాకి తన ఇంటికి దారి దొరికినట్టయ్యింది.
మళ్ళీ మర్చిపోతాడని వడివడిగా అడుగులు వేస్తూ చిన్నప్పుడు రహీమ్ చాచా కొట్టు దగ్గర్నుంచి ఇంటికి ఎలా వెళ్ళేవాడో గుర్తు తెచ్చుకుంటూ ఎలా అయితేనే.. వచ్చేశాడు.
కానీ ఇప్పుడు అక్కడ మొత్తం మారిపోయింది. తన చుట్టుపక్కల ఇళ్ళు మొత్తం భవంతులు అయ్యాయి. కానీ వాటి మధ్యలో తన గుడిసెలాంటి ఇల్లు కనిపించింది. బీర్ల మధ్యలో అరలీటర్ థంబ్సప్ బాటిల్ లాగా.
ఒక్కో అడుగు ముందుకు వేస్తూ ఇంటి దగ్గరకి వచ్చేశాడు. బాగా బూజు పట్టి ఉంది.
********
హర్ధిక్ కి డోర్ బెల్ మోగటంతో మెలకువ వచ్చింది.
లేచి చూస్తే టైం 8దాటింది.
లేచి ఎవరా అని డోర్ సన్నగా ఓపెన్ చేసి చూసాడు.
బయట వెయిటర్ నిలబడి ఉన్నాడు. హర్ధిక్ ని చూడగానే “యువర్ ఆర్డర్ సర్” అన్నాడు వినయంగా.
హర్ధిక్ ఏమీ వద్దని చెప్పి టిప్స్ కింద చేతికి అందిన వెయ్యి నోట్లు వెయిటర్ కి ఇచ్చేసాడు.
ఒక గంటలో తనకి సంబంధించిన వస్తువులు తీసుకుని కిందకి వచ్చి చెక్కౌట్ చేసేసాడు.
ఎయిర్పోర్ట్ కి వచ్చి కలకత్తా వెళ్లే ఫ్లైట్ వివరాలు కనుక్కుని ఫ్లైట్ లో బయల్దేరాడు.
తన లాపీ ఓపెన్ చేసి మల్హోత్రా పంపించిన ప్రాజెక్టుకి సంబంధించిన వివరాలు చూస్తున్నాడు. చూడబోతే ఇది చాలా పెద్ద ప్రాజెక్టులా ఉంది.
దానిని చూసే సమయంలో అతను కలకత్తా ఎప్పుడు వచ్చాడో కూడా చూసుకోలేదు.
బయటకి వచ్చి ముందు తన తండ్రికి ఫోన్ చేశాడు.
సౌరవ్ కాల్ రిసీవ్ చేసుకుని “హలో” అన్నాడు.
“డాడీ మీ ఫ్రెండ్ ని కలిసి అతను ఇచ్చినవి తీసుకున్నాను. ఇప్పుడు ఏం చేయాలి” అన్నాడు హర్ధిక్.
“ష్.. ఇప్పుడేం మాట్లాడకు. ఇంటికి వెళ్ళాక నేను కాల్ చేస్తాను” అని కాల్ కట్ చేసాడు సౌరవ్ మల్హోత్రా. ఇంకొక్క 45నిమిషాల్లో ఠాగూర్స్ అనే వాళ్ళ సొంత భవంతి ముందు ఆగింది హర్ధిక్ ఎక్కిన క్యాబ్.
అక్కడ దిగీదిగ్గానే వడివడిగా తన సీక్రెట్ రూమ్ లోకి వెళ్ళిపోయాడు హర్ధిక్. తన పర్సనల్ లాకర్ లో ఆ వస్తువులు భద్రం చేసి కడుపు కాల్తుంటే లంచ్ చెయ్యడానికి డైనింగ్ హాల్ లోకి వచ్చాడు.
ఇంతలో ఫోన్ మోగుతోంది ఎక్కడో మూల నుంచి. ఎక్కడా అని వెతుక్కుంటూ వెళ్తుంటే ఒక పిల్లో కింద బ్లాక్బెర్రీ పాస్పోర్ట్ ఫోన్ గిర్రున మోగుతోంది.
ఎవరా అని ఫోన్ చూస్తే అన్నోన్ నంబర్. సరే అని ఫోన్ లిఫ్ట్ చేసి “హలో” అన్నాడు.
“ఇదే నీ కొత్త ఫోన్. హైలీ సెక్యూర్డ్. ఈ నంబర్ మాత్రం ఎవ్వరికీ ఇవ్వకు. నా నంబర్ మెయిల్ చేశాను చూడు. ఏం చేయాలి అనుకున్నా ఇందులోనే చెప్పు. అర్ధమయ్యిందా?” అన్నాడు సౌరవ్ మల్హోత్రా.
హర్ధిక్ కి తన తండ్రి చెప్పినదానికంటే ఇంత జరుగుతున్నా తనకి పూర్తిగా ఏ విషయం చెప్పక పోవడంతో ఇందులో ఏదో పెద్ద రహస్యం ఉందని అనిపించింది.
లేచి భోజనం చేసి మళ్ళీ వడివడిగా తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయాడు. హర్ధిక్ కి ఎప్పుడూ అమ్మాయిల మీద తప్ప మిగిలిన వేటి మీదా ఇంత ఆసక్తి కలగలేదు. మొదటిసారి దీన్ని చూస్తుంటే కలుగుతుంది.
ఒక్కొక్క విషయం చదువుతుంటే అతని మనసు అలౌకికానుభూతికి గురవుతుంది. మొదట్లో జరిగే విషయమేం కాదు అనుకుంటూ మొదలుపెట్టిన హర్ధిక్ చివరికి వచ్చేసరికి ఆ అద్భుతం అవిష్కృతమైతే చూడాలని ఉవ్విళ్లూరసాగాడు.
అతనికి చివరిలో ఆ టైం ప్రాజెక్ట్ పూర్తయి కూడా కొన్ని కారణాల దృష్ట్యా నిలిచిపోయింది అని తెలియడంతో మొదటిసారి దాని మీద ఆశ పెంచుకున్నాడు హర్ధిక్.
అప్పుడు అర్ధం అయ్యింది తన తండ్రి ఎందుకు దీని కోసం అంత కేర్ తీసుకుంటున్నాడో. అతనికి కావలిసింది డబ్బు. దీని ద్వారా అతను ప్రపంచ వ్యాపార సామ్రాజ్యాన్నే శాసించే వీలు కలుగుతుంది.
షేర్ మార్కెట్ మొత్తం అతని గుప్పిట్లో ఉంటుంది.
భవిష్యత్లో జరగబోయే ఆవిష్కరణలు ముందుగానే ప్రవేశపెట్టి ప్రపంచంలోనే ఒక తిరుగులేని శక్తిగా అవతరించే అవకాశం ఉంది. అందుకే తన తండ్రి ఇంత ప్రయాస పడుతున్నాడు.
ఇవన్నీ ఆలోచిస్తూ టైం 11దాటి 10నిముషాలు అయ్యిందని కూడా గమనించలేదు.
ఇంతలో ఆ ఇంటి నౌకరు అయిన రామ్ సింగ్ “అయ్యగారూ భోజనం?” అన్నాడు ఆర్థోక్తిగా తలుపు ఓరగా నెట్టి.
హర్ధిక్ కంగారుగా తన వస్తువులు పక్కకు నెట్టి “నేను వస్తాను నువ్వెళ్ళిపో..” అన్నాడు. “అలాగే బాబూ.. ” అన్నట్టు తలూపి అక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోతున్న రామ్ సింగ్ “రామ్ సింగ్” అన్న హర్ధిక్ పిలుపుతో ఇటువైపు తిరిగాడు.
“ఇక మీదట నేను కావాలంటే బయటే నిలబడి పిలువు. ఎవ్వరూ ఈ గదిలోకి రావడానికి వీల్లేదు. అలాగే నా కోసం ఎవరొచ్చినా బయటే ఉంచు. నేనే వస్తాను” అన్నాడు.
రామ్ సింగ్ “అలాగే బాబూ” అని వచ్చేసాడు కానీ అతనికెందుకో అదంతా విచిత్రంగా ఉంది. ఎందుకంటే హర్ధిక్ ఎప్పుడూ అలా ప్రవర్తించి ఎరుగడు. తను నిద్రలో ఉండగా గది శుభ్రం చేయడానికి చాలా సార్లు వచ్చాడు. మంచం కింద డబ్బు కట్టలు ఎన్నో సార్లు తనే టేబుల్ మీద పెట్టి వెళ్ళేవాడు.
పోనీ అనుమానం అనుకోవడానికి కూడా లేదు. ఎందుకంటే తను పనివాడు అయినప్పటికీ తన కుటుంబం చాలా విలాసంగా గడుపుతుంది అంటే హర్ధిక్ వల్లే. తనకి అవసరం లేకపోయినా ఎన్నో సార్లు డబ్బు ఖర్చుకోసం ఇచ్చేవాడు.
పోనీ అమ్మాయిల్ని పెట్టాడా అంటే అది తనకు తెలియని బాగోతం ఏమి కాదు. సరేలే అయినా పెద్ద విషయాల్లో తల పెడితే పెద్ద ప్రమాదంలోనే పడతాం అనుకుని ఆ విషయాన్ని అక్కడితో మర్చిపోయాడు.