అచ్చ తెలుగు కథ 381

ఆ రోజు రాత్రి వరకు ఏదో బయట పనులతో గడిచిపోయింది.
పడుకున్నాను, గాని నిద్ర పట్టలేదు. పొద్దున్న జరిగిన సంభాషణే గుర్తుకు వస్తోంది. ఇంత కష్టం మా అక్క కే రావాలా అని బాధ వేసింది.
అమ్మ అన్న మాటలు గుర్తొచ్చాయి. ‘అడవి గాచిన వెన్నెల’ అంటే అనుభవించబడని అందానికి వాడతారు. ముసలాడిని కట్టుకున్న పడుచు పెళ్ళాం గాని లేకపోతే నపుంసకుడికిచ్చి చేసిన అందమైన అమ్మాయిని గాని.
కొంప తీసి బావ గారు… ‘చ. వాళ్ళు హాపీ గా కనిపిస్తారు. అంత దారుణమయితే ఇన్నేళ్లు సంసారం చేసే వాళ్లే కాదు.
అయినా బావ, అక్క ‘ఆ డిపార్ట్మెంట్’ లో ఎలా ఉంటారో! ఇద్దరూ కావలించుకుంటే ఎలా ఉంటారో. ముద్దు పెట్టుకుంటే?
ఆ సీన్లు నేచురల్ గా మైండ్ లో మెరిసాయి… సినిమాల్లో చూపిస్తారే అలాగ.
అప్రయత్నం గా ఇందాకటి దృశ్యం మళ్ళీ కళ్ళల్లో మెదిలింది.
సైడ్ వ్యూ లో తెల్లగా మెరుస్తున్న నడుము వొంపు, దాని పైన ఆకు పచ్చ జాకెట్ లో రౌండ్ గా బంతి లాంటి చన్నులు.
నిజమే. ఎంత అందం!
ఛ. ఇలా ఆలోచిస్తున్నా నేంటి అక్క గురించి. అని నేనే తిట్టుకున్నాను.
మనం చేసేది ఏముంది గాని అక్క సంతోషం గా ఉంటే అదే చాలు. ఇక్కడ ఉన్నన్ని రోజులు సంతోషం గా ఉండేలా చూడడం నా బాధ్యత.
అనుకుంటూ నిద్ర లోకి జారుకున్నాను.