ఆలోచిస్తుంటే జరిగిందాంట్లో రవి తప్పు లేదని కూడా అనిపించింది… అదీ కాకుండా నేను ఇప్పుడు చేయగలిగేది కూడా ఏమి లేదు అనిపించింది…
ఎలాగు అతనితో జీవితం పంచుకోవాలని నిర్ణయించుకునే ఆ గదిలోకి అడుగు పెట్టా.. అటువంటప్పుడు అతన్ని క్షమించి ఆ పని చేస్తే కాస్త మనసుకి ఉపశమనం కలుగుతుంది… కాబట్టి జరిగింది ఒక ఆక్సిడెంట్ అనుకోవాలి అని మనసుకి సర్ది చెప్పా…
చాలా సేపు ఆలోచించా నేను… క్రమ క్రమంగా రవి మీద కోపం కాస్తా తగ్గిపోసాగింది…
మరొక్క సారి కళ్ళు మూసుకొని రవి చెప్పిందంతా గుర్తు చేసుకోసాగాను…
ఇప్పుడు రవి చెప్పిన ఒక్కో మాట నా మనసును నింపుతున్న అమృతపు బిందువుల్లా అనిపించసాగాయి…
రవిమీద కోపం పూర్తిగా పోయింది…
తిరిగి చూస్తే రవి ఇంకా నా కాళ్ళమీద అలాగే నిద్రపోతున్నాడు…
అతని మొహం చూస్తుంటే తప్పు చేసి తల్లితో దెబ్బలు తిని… ఏడ్చి ఏడ్చి తల్లి ఒళ్ళోనే తలపెట్టి పడుకున్న చిన్న పిల్లాడిలా అనిపించాడు..
ముందుకి వంగి అతని తల మీద చేయి వేసి నిమిరా… మరో చెయ్యి అతని వీపు మీద వేసి నిమిరా… ఒక్కో పేరును తడుముతూ నా చెయ్యి అతని వీపంతా నిమురుతుంటే.. రవి సడన్ గా లేచాడు…
నేను చిన్నగా నవ్వాను … రవి చటుక్కున లేచి కూర్చున్నాడు….
” నీకు నా మీద కోపం పోయిందా” అని అడిగాడు…
అవును అని తలూపాను…
“థాంక్యూ అక్షరా… థాంక్యూ వెరీ మచ్… నువ్ నన్ను ఇంత త్వరగా క్షమిస్తావని అనుకోలేదు” అన్నాడు నా పాదాలని ఊపుతూ….
“ముందు నువ్ అక్కడనుండి లే పైకి ” అన్నాను నేను..
రవి లేచి మంచం మీద కూర్చున్నాడు…
” అక్షరా … అమ్మ మీద ఒట్టేసి చెబుతున్నాను… ఇక మీదట నీకు కష్టం కలిగించే ఏ పనీ చెయ్యను… ” అన్నాడు నా చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకొని ఒట్టేస్తూ…
నేను నా మరో చేతిని అతని చేతి మీద వేసాను సరే నమ్ముతున్నాను అన్నట్టుగా…
“థాంక్యూ అక్షరా థాంక్యూ వెరీ మచ్” అంటూ నా చేతుల్ని పట్టుకుని గట్టిగా ఊపాడు రవి… అతని కళ్ళలో సన్నటి కన్నీటి పొర కదలాడింది…
కష్టపడి కన్నీళ్ళని ఆపుతున్నట్టనిపించింది…
వాటిని చూస్తుంటే అతని మాటల్లో నిజాయితీ తెలుస్తుంది నాకు…
అంత వరకు నాలోపల ఉన్న బాధ అంతా చేత్తో తీసినట్టు ఒక్క సారిగా పూర్తిగా పోయింది…
నేను అతని చేతిని తీసుకుని చిన్నగా ముద్దాడి…
“నేనీ పెళ్లికి ఒప్పుకోకుంటే ఏం చేసే వాడివి” అని అడిగా …. మధ్యాహ్నం నుండి నాకు ఆ సందేహం మెదులుతూనే ఉంది… ఆగలేక అడిగేసా…
“కచ్చితంగా నిన్ను బలవంత పెట్టే వాన్ని కాను” అన్నాడు రవి వెంటనే….
నాకు ఎందుకో కొంచెం నిరాశగా అనిపించింది….
“నువ్ వద్దు అంటే… ఏదో ఒకలా నిన్ను కలిసి క్షమాపణ చెప్పి… జరిగిందంతా నీకు చెప్పాలి అనుకున్నా…. అంతా విన్నాక కూడా నువ్ నన్ను వద్దు అంటే మాత్రం నిన్ను బలవంతం చేయకూడదు అనుకున్నా…
నీ ఇష్టానికి వ్యతిరేకంగా ఏదీ జరగకూడదు అనుకున్నా… ఆ మాట మీ అక్కతో కచ్చితంగా చెప్పాను నేను…
అయితే ఒక్కటి మాత్రం నిజం…
నువ్ వద్దు అంటే నేను ఇక ఈ జన్మలో ఎవరినీ పెళ్లి చేసుకునే వాడిని కాదు…”
మెల్లిగానే చెబుతున్నా రవి మాటల్లో తీవ్రత తెలుస్తూనే ఉంది నాకు…
“నువ్ ఎవరినైనా చేసుకున్నా సుఖపడే వాడివి కావు” అన్నా నేను…
“ఎందుకు” అన్నాడు రవి…
“ఇలా ఒంటినిండా నా పేరు పొడిపించుకున్నాక ఏ ఆడపిల్ల నీతో సంతోషంగా కాపురం చేసేది” అన్నా నవ్వుతూ అతని బాడీ వైపు చూపిస్తూ…
“నిజమే” అని తను కూడా నవ్వాడు …
చాలా సేపట్నుండి ఒకే పొజిషన్ లో కూర్చువడంతో ఇబ్బందిగా కదిలాను నేను… ఆవలింతలు కూడా వస్తుంటే…
“బాగా అలిసిపోయినట్టున్నావు … ఇక పడుకో అక్షరా.. ” అన్నాడు…
టైం చూస్తే నాలుగు దాటింది… నేను కాస్త కిందకి జరిగి పక్కకు ఒత్తిగిలి పడుకున్నా…
…
..
“అక్షరా.. అక్షరా అని పిలుపు వినబడి మెలకువ వచ్చింది….
పక్కన పడుకున్న రవి కూడా అప్పుడే లేచాడు…
టైం చూస్తే ఎనిమిది దాటింది…
బయటనుండి అక్క పిలుస్తుంది తలుపు మీద చిన్నగా తడుతూ…
వస్తున్నానక్కా అంటూ వెళ్తుంటే…
ఒక్క నిమిషం అన్నాడు రవి…
నేను మధ్యలోనే ఆగి వెనక్కి తిరిగి చూసా ఏమిటన్నట్టు….
రవి నా దగ్గరకు వచ్చి …నా తల్లోని పూలని లాగేసాడు…
నాకేం అర్థం కాలేదు….ప్రశ్నార్థకంగా చూసా…
రవి నా తల మీద చేయి వేసి జుట్టుని చెరిచాడు…
నుదుటి మీద ఉన్న కుంకుమ బొట్టుని కాస్త పైదాకా చేసాడు…
చేతికి అంటిన కుంకుమను తన చెంపకి రాసుకున్నాడు…
“ఇప్పుడు వేళ్లు” అని రవి అన్నాక …నాకు అప్పుడు అర్థం అయ్యింది అతని చేష్టలకి అర్థం ఏమిటో… వస్తున్న నవ్వుని బలవంతంగా ఆపుకున్నాను…
నేను తలుపు దగ్గరికి వెళ్ళాక మళ్లీ ఒక్క నిమిషం అన్న మాట వినబడింది…
నేను తిరిగి చూసా…
మంచం చుట్టు కట్టిన పూల దండల్ని కొన్నింటిని లాగేసాడు రవి….
తర్వాత మంచం మీద ఉన్న పూలని చెల్లా చెదురు చేసాడు…
కొయ్యకు వేసిన తన లాల్చీ తెచ్చుకుని వేసుకుంటూ… ఇక వెళ్లమంటూ సైగ చేసాడు…
నేను లొలొపలే నవ్వుకుంటూ తలుపు తీసుకొని బయటకు వెళ్ళాను….
అప్పటికే అక్క అక్కణ్ణుంచి వెళ్లిపోయినట్టుంది…
నేను కిచెన్ లోకి వెళ్ళా… అమ్మా, అక్కా, అత్తయ్య అందరూ అక్కడే ఉన్నారు…
నవ్వుతూ వచ్చిన నన్ను చూసి ముందు ఆశ్చర్యపోయినా తరువాత తేరుకుని చాలా సంతోషపడ్డారు వాళ్ళు…
కాఫీ కలిపి ఇచ్చి తీసుకెళ్లి రవికి ఇవ్వమన్నారు…
నేను రవికి కాఫీ ఇచ్చి వస్తుంటే “అక్షరా..ఒక్క నిమిషం” అన్నాడు రవి…
నేను ఏమిటి అన్నట్టు తిరిగి చూసాను…
“ఇలారా… ఇక్కడ కూర్చో” అన్నాడు తన పక్కన మంచంమీద చోటు చూపిస్తూ…
నేను వెళ్లి పక్కన కూర్చున్నా…
“నీకు నా మీద కోపం మొత్తం పోయినట్టేగా ” అన్నాడు నా చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుంటూ…
నేను అవును అన్నట్టు తలూపాను…
“అయితే మనం హనీమూన్ కి వెల్దామా” అన్నాడు..
నేను ఆశ్చర్యంగా చూసాను…
“హనీమూన్ అంటే కూడా ఎక్కడికో కాదు అక్షరా… ముంబై వెళ్దాం… అక్కడ మనకు ఒక మంచి గెస్ట్ హౌస్ ఉంది… కొన్నాళ్ళు మనం అక్కడ ఉండి వద్దాం… మనిద్దరమే ఉంటాం … ఎలాంటి డిస్టర్బెన్స్ ఉండదు…. మనం ఒకర్నొకరం అర్థం చేసుకొనేందుకు ఇది ఉపయోగపడుతుంది…” అన్నాడు…
నాకేం చెప్పాలో తెలియలేదు…
Continue story waiting for next part and who is that another person in storie
Intha beautiful ga unna storie lo vere evado ravadam baledu. First lo vachhina “athan” evaru. Is raju