మళ్ళీ మేం అలా ఎప్పుడూ కలవలేదు. కాని ఆ జ్ఞాపకం మాత్రం మిగిలిపోయింది. దాని ప్రభావం నామీద పడింది. ఎవరన్నా ఒంటేలు పోసుకుంటుంటే ఏమన్నా కనపడుతుందేమోనని చూసే ప్రయత్నం చేయడం అలవాటైంది. ఇతరుల సుల్లికాయలు ఎలావుంటాయి? బాగా లావుగా పొడుగ్గా వుండే సుల్లలు చూడాలి అనే కోరిక రొటీన్ లో భాగం అయ్యింది. రోడ్డుమీద నడుస్తూవుంటే మలుపుతిరిగినప్పుడు ఆమూలకు దగ్గరనుంచుని ఉచ్చ పోసేవాళ్ళ లింగాల్ని చూసే అదృష్టం దక్కేది. బలమైన లవడాని చూస్తే మైమరచిపోయేవాడిని. ఆలవడా నాకున్నట్లు ఊహించుకుంటూ తన్మయం చెందేవాడిని. కొన్ని లవడాలు నిక్కకపోయినా పెద్దవిగా వుండేవి. నిక్కితే ఇంకెంత అవుతాయో అనుకునేవాడిని. కొందరైతే పాస్ పోసుకుంటున్నట్లుగా నటిస్తూ నిక్కిన లవడాల్ని మొదట్లో పట్టుకుని దారిన పొయేవాళ్ళకు కనపడేట్లుగా ఊపుతూ ఉండేవాళ్ళు.అటువైపు ఆడోళ్ళు గనుక వస్తున్నారా ఇక చెప్పక్కర్లేదు. మాపనిలో మేం ఉన్నాం దారినపొయేవాళ్ళని మేం గమనించడం లేదు అన్నట్లు ఉండేది వాళ్ళ యాక్షన్. ఏంటబ్బాయ్ ఈప్రదర్శన? అని ఎవరూ అడగటం నేను చూడలేదు. పట్టించుకోకుండా వాళ్ళదారిన వాళ్ళు పోవడమే జరిగేది. నేను మాత్రం ఏపని మీద ఏబజార్లో నడుస్తూ ఉన్నా ఇలాంటి దృశ్యాల కోసం ఉత్సాహంగా ఎదురుచూస్తూవుండేవాడిని.
ఒకసారేమైదంటే- అప్పుడు 9వ తరగతిలో వున్నాం. క్లాసు జరుగుతోంది.నాపక్కన రెహమాన్ గాడు కూర్చుని వున్నాడు. వున్నట్టుండి ఒరే నాది చూడరా అన్నాడు. లాగూలోంచి వాడిది బైటికొచ్చి ఊగుతోంది. అప్పటివరకూ చూసినవాటికంటే ఇది దిట్టంగా వుంది. సుంతీ మొడ్డ- గుండు నిగనిగ లాడుతూ నున్నగా మెరుస్తోంది. నాకు చాలా ఈర్ష్య పుట్టింది. వాడి మొహంలో గర్వం. నీదింత లేదుగా వుంటే చూపించు అని ఎగతాళి చేస్తున్నాడా అనిపించింది. మౌనంగా వుండిపోయానుగాని నాది కూడా అంతవుంటే ఎంత బాగుండు అనుకున్నాను. రెహమన్ గాడు తరవాతెప్పుడో నేను డిగ్రీ చదివే రోజుల్లో శంకర్ విలాస్ సెంటర్లో కనిపించాడు. ఏంట్రా ఏంచేస్తున్నావురా అని అడిగాను. బిట్టుల కోసం చూస్తున్నాన్రా అన్నాడు.బిట్టులేంట్రా బేవార్సుగాడా అన్నా. అరేమబ్బుగాడా బిట్టులంటే పిట్టల్రా అన్నాడు. నీబొందలే అని హాస్టలుకెళ్ళిపోయాను.
మూర్తిగాడు, శ్రీరాంగాడూ నారూముకొచ్చారు. ఇద్దరూ నాక్లాస్ మేట్లే. సిగరెట్లు కాల్చుకుంటూ బాతాఖానీ కొడతాం కాసేపు. మంచి బూతు కబుర్లూ, కథలూ చెబుతారు వాళ్ళిద్దరూ. ఈవిషయంలో నేను వక్తగా తయారుకాలేదుగాని, మంచిశ్రోతగా తయారయ్యాను. మంచి శ్రోత వాళ్ళకూ కావాలిగా. అందుకని అప్పుడప్పుడూ నన్ను కటాక్షించేవాళ్ళు. మూర్తిగాడు నాకంటే రెండేళ్ళు పెద్ద. నాకప్పుడు 20. వాడప్పటికే ప్రపంచాన్ని చదివేశాడు. అందగాడు కాదు కాని మాటకారి. మాటల్తో మనుషుల్ని కట్టేయగలడు. వాడి టాలెంటుని వాడు వృధాగా పోనీయలేదు. ఆరంగేట్రం ఐపొయిందనీ బ్యాటింగు బాగా చేస్తున్నాడనీ వారానికొక కొత్తకేసుని పడతాడనీ శ్రీరాంగాడు చెబితే తెలిసింది. అప్పుడప్పుడూ కేసుల్ని హాస్టలుకే తెస్తాడట. వాడి మీద నాకు కుళ్ళు పుట్టింది. అప్పటికి నా ప్రోగ్రెస్ ఏంటంటే రమణి, మదన, రసికప్రియ, కాగడా చదవటం–చేత్తో కొట్టుకోవడం–అంతే. అసలువ్యవహారం మీద విపరీతమైనకోరిక. కాని కార్యసాధన ఎలాగో అర్ధం కాని పరిస్థితి. ఒకటే గుంజాటన. తపన.యాతన.అదే ధ్యాస.
నారూము కిటికీలోంచి చూస్తే హాస్టలు కాంపౌండు వాల్ పక్కనున్న రోడ్డు మీద నడుచుకుంటూ వెళ్ళేవాళ్ళు కనిపిస్తారు. నారూము మొదటి అంతస్తులో వుంది. కిటికీ రెక్కలు దగ్గరకు చేర్చి కొంచెం గ్యాపు వుంచితే చాలు. వాళ్ళు మనకు బాగా కనబడతారు. వాళ్ళు తలెత్తి చూసినా మనం కనపడం. నా రూం మేటు లైబ్రీ కెళ్ళి చదువుకోవటం నాకు బాగా కలిసొచ్చింది. ఆదగ్గర్లో ఒక ఫేక్టరీ వుంది. అక్కడ పనిచేసేవాళ్ళు మాహాస్టలు పక్కరోడ్డు మీదుగానే ఇళ్ళకు వెళతారు. ఎక్కువమంది ఆడవాళ్ళే. 20 నుంచి 50 సం. వయసువారుంటారు. 20-30 వయసు వారిపై నాకన్ను పడేది. వాళ్ళకు ర్యాంకింగులు ఇస్తూవుండేవాడిని. ముఖసౌందర్యాన్ని వదిలేసి శరీర సౌష్టవానికే మార్కులేసే వాడిని. దిట్టమైన కేండిడేట్లు ఐదారుగురు కనపడుతూ వుండేవాళ్ళు. భారీ రొమ్ములు, పెద్దపెద్ద పిర్రలు వున్నవాళ్ళు వీళ్ళంతా. ఒకామెకు ఫస్టు ర్యాంకు ఇచ్చాను.ఆమె కోసం ప్రత్యేకంగా ఎదురుచూస్తూ వుండేవాడిని. ఆమె కనపడిందా ఉల్లాసమే. ఆమె ప్రత్యక్షమై కనుమరుగయ్యేదాకా రెప్పవాల్చకుండా చూస్తూనే వుండేవాణ్ణి. ఆమెను వాటేసుకుని ఆభారీ రొమ్ముల్ని పిసుకుతూ, పిర్రల్ని మర్దిస్తూ తన మదనమందిరంలో నా మదనధ్వజాన్ని పాతేసినట్లు ఊహించుకుంటూ హస్తప్రయోగం చేసుకునేవాడిని. మిగతావాళ్ళు కనపడ్డా సంతోషమే. సాయంత్రం ఐదున్నర నుంచి ఆరుగంటల వరకు నేను బిజీ.