జీవితం 504

రోజూ కాలేజీ నుంచి వచ్చాక మా అమ్మకి వంటలో సాయం చేస్తూ వుండేది. నేను భోజనానికి కూర్చుంటే వడ్డించేది. ఇక ఈమెను గమనించడం మొదలెట్టాను. మంచి హైటు, చామన ఛాయ, చక్కటి ముఖం, మరీ లావు కాదు గాని, దిట్టంగానే వున్న శరీరం. మొత్తానికి అందగత్తేనే, ఇన్నాళ్ళూ నేనీమెని పట్టించుకోలేదేమిటి అనుకున్నాను. పరికిణీ, ఓణి ధరించేది. ఎత్తైన పిరుదులు. ముందు కూడా ఎత్తుగానే వుండేది. కాని, వోణి నిండుగా కప్పివుండేది. ఒకసారి వంగి వడ్డిస్తుంటే, ఓణి జారి, జాకెట్ అంచు పైన ఉబికిన పొంగులు కనిపించాయి. జివ్వుమంది నాకు.
ఒకసారి మాఅమ్మా,నాన్నా రెండు రోజుల పనిబడి ఊరెళ్ళారు. నా తమ్ముణ్ణి కూడా తీసుకెళ్ళారు. మేమిద్దరమే ఉన్నాం ఆరెండు రోజులూ. పొద్దున్నే వంట చేసి పారిజాతం కాలేజీ కెళ్ళేది. నేనూ నా కాలేజీ కెళ్ళి వచ్చేవాణ్ని. రాత్రి అన్నం తిన్నాక కాసేపు చదువుకొని పడుకొనే వాళ్లము. మొదటి రోజు ఏమీ జరగలేదు. నాకేవో ఊహలొచ్చాయి గాని ధైర్యం చాలక ఊరుకున్నాను. రెండో రోజు రాత్రి పడుకున్నాము. మేముండే ఇంట్లో వరండా కాక మూడు గదులు. వెనక వంట గది. మధ్యలో మా అమ్మానాన్నల పడక గది. ముందు గది కాస్త పెద్దది. అదే లివింగ్ రూమ్, అదే పిల్లల స్టడీ రూమ్, అదే పిల్లల బెడ్ రూమ్. పిల్లలకు మంచాల్లేవు. చాపలే. మేమిద్దరం చెరొక చాప మీద పడుకున్నాము. రెండు చాపల మధ్య బాగా గ్యాప్ ఉంచి వేసింది పారిజాతం. పడుకోగానే ఆమె నిద్రలోకి వెళ్ళిపోయింది. నాకు నిద్ర పట్టదు. ఒకటే తపన. ఉబికిన రొమ్ముల దృశ్యం మెదులుతూ వుంది. రొమ్ముల ఓనర్ పక్కనే వుంది. ఏమన్నా చెయ్యాలి. ఊరుకుంటదా? ఒకపక్క కోరిక, రెండోపక్క భయం. గంట సేపు తర్జన భర్జన. చివరికి కోరిక గెలిచింది. ఆమె పక్కకు జరిగాను. చేతిని చాపి ఆమె జబ్బ మీద సుతారంగా ఆనించాను. కొద్దిగా వణుకు. లేస్తుందేమోనని భయం. బలవంతంగా లొంగదీసుకుని అనుభవించాలనే ఆలోచనే లేదు. అది అసాధ్యం. నాకంటే ఆమెకే బలమెక్కువ. అమ్మా నాన్నలకు చెప్పిందంటే నన్ను గొయ్యి తీసి పాతేస్తారు. కాబట్టి ఏం చేసినా ఆమె నిద్ర చెడకుండా చెయ్యాలని నా జఫ్ఫా ఆలోచన. చెయ్యి చిన్నగా జబ్బ మీదనుంచి రొమ్ము మీదకు జరిపాను. వేళ్ళతో రొమ్ము ప్రాంతాన్ని నిమిరాను. ఒకటే టెన్షన్. నిద్ర లేస్తుందేమోనని చెయ్యి వెనక్కి తీసుకోని కొంచెం ఎడంగా జరిగాను. కాసేపయ్యాక మళ్లీ దగ్గరకు జరిగాను. వెల్లకిలా పడుకుని వుంది. మళ్లీ రొమ్ముపై చెయ్యి వేశాను. కొద్దిగా నొక్కాను. మెత్తగా వుంది. అవతల రొమ్ముని కూడా లైట్ గా పిసికాను. చెయ్యి కిందకి జరిపి పొట్టని తాకాను. బలే నున్నగా వుంది. పొత్తికడుపు మీద చెయ్యి వేసి కిందకు జరిపాను. గుడ్డల మీదనుంచి ఏం అర్ధం కావడం లేదు. తొడ మీద చెయ్యి వేశాను. లావుగా వుంది తొడ. పిసుకుదాం అనుకుంటున్నాను. ఇంతలో ఒక్కసారి గట్టిగా ఊపిరి పీల్చింది. ధనామని ఎడంగా జరిగి నిద్రలో వున్నట్లు ఉండిపోయాను. రెప్పల సందులోంచి ఆమెని గమనిస్తూనే వున్నాను. కళ్ళు నులుముకుంటూ లేచి కూర్చుని నావైపు చూసింది. ఓయ్ అని పిలిచింది. నేను పలకలేదు. నిద్ర నటిస్తున్నానుగా. కుదిపి లేపింది. అప్పుడే మెలకువ వచ్చినట్లుగా అయోమయం నటిస్తూ లేచాను. కళ్ళు నులుముకుంటూ ‘ఏంటి?’ అన్నాను. “నువ్వేంటి నీ చాప మీద నుంచి ఇటు పక్కకొచ్చావ్?” అంది. ఇంకా పూర్తి మెలకువ రానట్లుగా చూస్తూ ‘ఏమైంది?’ అన్నాను. ఏంకాలేదులే పడుకో అంది. నా చాప మీద కెళ్ళి పడుకున్నాను. లోపల భయంగానే వుంది. కాసేపు అలాగే కూర్చుని ఉండిపోయింది. కాసేపటికి అటు తిరిగి పడుకుంది. నాకు చాలా సేపు నిద్ర పట్టలేదు. ఆలోచనలు, ఆందోళన. తెల్లారి కొంచెం ఆలస్యంగా లేచాను. మనసంతా భయం భయంగా, గందరగోళంగా వుంది. త్వరత్వరగా తయారై కాలేజీకి పరిగెత్తాను. తనేదో పనిలో వుంది. అటు వైపు చూడకుండా లగెత్తాను. సాయంత్రం వీలైనంత ఆలస్యంగా ఇంటికి చేరాను. మధ్య గదిలో మా అమ్మ, పారిజాతం చిన్నగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. మా అమ్మ ఊరినుంచి మధ్యాన్నం వచ్చినట్లుంది. పారిజాతం మా అమ్మకు ఏం చెబుతున్నది? దడ మొదలైంది. పుస్తకాలు ముందు గదిలో పడేసి బైటకు జారుకుందామని చూశాను. గుమ్మం దాటే లోపు “ఒరే ఇట్రా” అని మా అమ్మ పిలిచింది. గుండె గుబేలుమంది. తల దించుకుని బిత్తర బిత్తరగా వాళ్ళ దగ్గరకెళ్లాను.