తులసీ 1213

కళ్ళుమూసుకొని కాస్త పరవశంలో తేలియాడిన శివ ఆమె కదలటంతో కొద్దిగా తూలినట్లయి నిలదొక్కుకుని ముందుకొచ్చి ఆమె మొహంలో కనిపిస్తున్న కలవరపాటుకి సన్నగా నవ్వుతూ— “హ్మ్… నైస్ ఫ్రాగ్నెన్స్! చాలా బాగా ముస్తాబయ్యావ్… ఇక్కడిదాకా వచ్చాక ఇంకా మొహంలో ఆ బెదురెందుకు.? ఎంచక్కా రాత్రంతా నాతో ఎంజాయ్ చెయ్…!” అన్నాడు.

“స్…అయ్యగోరూ— నాకు స్-సానా బయ్యంగా వుంది. సిగ్గేత్తాంది. ఇట్టాంటి పని సేత్తు-హ్-న్నందుకు—” అంటూ ఏడవటం మొదలు పెట్టింది రుక్మిణి.

“నాన్సెన్స్! ఆ ఏడుపాపు” అన్నాడు శివ.

రుక్మిణి ఠక్కున ఏడుపాపి అతని వంక బెరుగ్గా చూసింది.

“చూడు రుక్కూ! ఈ ఏడుపులు… గట్రా… ఏదీ నాకిక మీదట వినపడకూడదు…” ఆజ్ఞాపించాడు శివ. “ముందా కన్నీళ్ళు తుడుచుకో—”

ఆమె కళ్ళ నీళ్ళని కొనచెంగుతో తుడుచుకుంది.

అతనామె భుజాలని గట్టిగా పట్టుకుని మంచం మీద మళ్ళా కూచోబెడ్తూ ఆమె కళ్ళలోకి సూటిగా చూసి—

“నేను ఫ్రెషప్ అయి వస్తాను. ఏడవకుండా ఇలాగే ఉండు,” అనేసి చప్పున ఆమె పెదాలను ముద్దు పెట్టటానికి ముందుకి వొంగాడు. అయితే, రుక్కూ మొహాన్ని క్రిందకి దించేటంతో అతని పెదవులు ఆమె ముక్కుని ముద్దాడాయి. శంకర్ నవ్వుతూ ఆమెను వీడి అక్కడే కబర్డ్ లో వున్న టర్కీ టవల్ని తీసుకుని బాత్రూమ్ కి వెళ్ళాడు.

కావాలనే బాత్రూం డోర్ తెరిచివుంచి తన బట్టల్ని విప్పి గదిలోకి విసిరివేసి స్నానం చేస్తూ — “యమా రంజుమీద ఉంది పుంజు జమాయించి దూకుతుంది ‘ఈ రోజు’…” తన పుంజుని సవరిస్తూ పాడసాగాడు శివ.

అది ఓరకంట గమనించిన రుక్మిణి గుటకలు మ్రింగుతూ సిగ్గుతో ఠక్కున తలను దించుకుని చేతుల్ని వొడిలో ముడివేసుక్కూర్చుంది.

జరగబోయేదాని గురించి ఆలోచిస్తుంటే ఆమెకు గుండె వేగం హెచ్చుతోంది.

ఓ పది నిముషాల తర్వాత టవల్ ని నడుం చుట్టు కట్టుకొని రూమ్ లోకి ప్రవేశించాడు శివ. సరిగ్గా తుడుచుకోకపోవటంతో ఇంకా నీటి బిందువులు అతని శరీరం మీంచి కారుతున్నాయి. పలకలు పేర్చినట్లు తీరుగా కనపడుతోందతని దేహం.

అతను దగ్గరకి రావటంతో రుక్మిణి మళ్ళా లేచి నిల్చుంది. అతనామెను సమీపించి గట్టిగా కౌగిలించుకున్నాడు. అతని వొంటి మీదున్న నీటి చుక్కలన్నీ ఆమె చీరని తడిపేశాయి.

ఆమెను అలాగే పట్టుకుని మంచమ్మీద అడ్డంగా పడ్డాడు శివ. ఆమె అతన్ని అడ్డుకోవటానికి తన చేతులను అడ్డుగా పెట్టుకోవటంతో ఆమె మోచేతులు అతన్ని గుచ్చుతున్నాయి. దాంతో, తన బిగిని సడలిస్తూ— “ఏయ్… చేతులు అడ్డంగా తీయ్!” కసిరాడు శివ.

“అ-అయ్యగోరూ… న్-నాకు స్సిగ్గయితాంది…. యెల్తురులో…. బ్-బుగులైతాంది… లైటులార్పేయండీ…!” అంది రుక్మిణి చేతులు జోడిస్తూ.

‘ఓసినీ సిగ్గు సరూర్*నగర్ సంతకెళ్ళ!’ అంటూ శివ విసుగ్గా లేచి స్విచ్ బోర్డు దగ్గరకెళ్ళి గదిలోని లైట్లన్నీ ఆర్పేసాడు. దాంతో, చిమ్మ చీకటిగా మారిపోయింది ఆ గదంతా… “ఇప్పుడోకేనా…?” కాస్త అసహనం ధ్వనించేలా అడిగాడామెను.

చీకట్లో ఆమె రూపం మంచమ్మీంచి ‘ఊఁ’కొట్టింది. అతనామె వైపు నడుచుకుంటూ వచ్చి సరాసరి ఆమె మీదకు దూకాడు. ‘స్…మ్మా…’ అతడి బరువు మొత్తం తనపై పడటంతో ఆమె సన్నగా మూలిగింది.