పతి, పత్నీ! 2 1230

నీటికి పట్టబోయే అదృష్టానికి ఉడుక్కుంటూ, గాలి కూడా ఎటూ తిరగకుండా ఆమె శరీరాన్నే అంటి పెట్టుకొని ఉంది. గాలి వీస్తే ఆమె సుగంధాన్ని ఆశ్వాదిద్దామనుకున్న పుష్పాలు, ఇక దారిలేక, వందల కొద్దీ ఆమె నడిచే దారిలో ప్రాణ త్యాగం చేసేసాయి. ఏమైతేనేం, ఆమె పాదాల కింద నలుగుతున్నందుకు జన్మలు సార్ధకం అయ్యాయని వాటి ఆత్మలు సంతృప్తి పడ్డాయి. నీరు ఉత్సుకతతో, ఆమెని కౌగిలించుకోవడానికి ఊపిరి బిగబట్టి ఎదురు చూస్తుంది. ఆమె నీటిని ఉత్సాహ పరుస్తూ, లోపలకి దిగింది. ఆమె శరీరాన్ని తాకగానే నీరు వేడెక్కిపోయింది. ఆత్రంగా ఆమె దేహం చుట్టూ అలలు అలలు గా తిరగసాగింది. ఆమె బొడ్డుని తాకిన నీళ్ళు అయితే, ఏకంగా సుడులు తిరుగుతున్నాయి. చివరికి చేపలు కూడా ఆమెని తాకడానికి ప్రయత్నించి, ఆమె నున్నని తొడల మీద నిలదొక్కుకోలేక జారి పడిపోతున్నాయి. ఆమె నడుము లోతులో నిలబడింది. ఆమె జఘనాన్ని తాకిన నీళ్ళు, ఆమె శిఖరాలని తాకాలని పైకి లేవబోయి, తాము సముద్రంలో లేమని తెలుసుకొని చిన్నబుచ్చుకున్నాయి. నీళ్ళపై జాలిపడి ఆమె గుండెల లోతుకు వెళ్ళింది. అంతలోనే అటుగా వెళుతున్న చిన్న చేప, ఆమె ముచ్చికలను చూసి, రేగి పళ్ళు అనుకొని కొరక బోయింది. “స్…” అని ఆమె అదిలించగానే, కాస్త దూరంగా పోయి వాటినే చూస్తూ, ఈదడం కూడా మరచిపోయి, నిలబడిపోయింది. మరో చేప ఆమె తొడల మీదుగా పైకి పాకుతూ, రెండు తొడలూ కలిసే ప్రదేశాన్ని చేరుకుంది. తన చిన్ని నోరులాగే, చిన్నగా ఎర్రగా ఉన్న ఆమె పువ్వుని చూసి, తన ప్రియురాలేమో అని భ్రమ పడి ముద్దాడ బోయింది. అంతలోనే ఆమె కదలడంతో, బెదిరి దూరంగా పోయింది.

ఈ విధంగా ఊహించుకుంటేనే రవి వళ్ళు వేడెక్కిపోయింది. చూడడమే తప్ప, ఊహించుకోవడం అలవాటు లేని రవి, తన ఊహలకు తానే ఆశ్చర్యపోతున్నాడు. ఎక్కడో తడుస్తున్న భావన. “అమ్మో, నాకేదో అయిపోతుంది.” అని ఆలోచనలను బలవంతంగా కంట్రోల్ చేసుకుంటూ, చుట్టూ చూసాడు. అక్కడ ఆమె నలిపి పాడేసిన చీటీ కనిపించింది. దానిని చేతిలోకి తీసుకొని “ఏమి రాసి ఉంటుందా!” అన్న ఉత్సుకతతో దాన్ని తెరిచి, చూసి షాక్ అయ్యాడు. ఎందుకంటే దానిపై ఏదీ రాయలేదు ఆమె. అంటే తాను ఏమి చెప్పినా, ఒప్పుకోడానికే సిద్దమై కథ చెప్పిందన్న మాట. ఒక్కసారిగా మనసు జిల్లుమంది అతనికి. ఇక ఆమెని చూడకుండా ఉండడం అతని వల్ల కాలేదు. లేచి వాగు వైపు అడుగులు వేయసాగాడు. ఎంత దూరం నడచినా వాగు కనబడడం లేదు. సుమారు ఒక అరగంట నడచిన తరువాత “తను ఇంతదూరం వచ్చి ఉండదే! రెండో వైపు తాము దాటిన వాగు ఉంది. అది ఇంకా దూరం. వాగు దొరక్క వెనక్కి వచ్చేసి ఉంటుందా!?” అని అలోచిస్తూ వెనక్కి తిరిగాడు. వడి వడిగా రావడంతో ఇరవై నిమిషాల్లోనే, తమ టెంట్ ఉన్న ప్రదేశానికి వచ్చేసాడు. ఉష ఇంకా రాలేదు. మొదటిసారి అతనికి కంగారుగా అనిపించింది. కొంపదీసి అడవిలో తప్పిపోలేదు కదా!? ఆ ఆలోచనకే అతని గుండె ఝల్లుమంది. పిచ్చెక్కిపోతుంది. కోపంగా చేతికి అందిన రాయిని విసిరేస్తూ “ఉషా! ఎక్కడున్నావ్?” అని గట్టిగా అరిచాడు. తన అరుపులు తనకే ప్రతిధ్వనించాయ్ తప్పితే, ఆమె పలుకు వినబడలేదు. ఈసారి కంగారు స్థానంలో భయం మొదలయ్యింది. ఆగలేక మరో దిక్కుకు బయలుదేరాడు. ఐదు నిమిషాలు నడవగానే అక్కడ చిన్న మండపం కనబడింది. దేవుడి ముందు ఎవరో దీపాన్ని వెలిగించారు. అటూ ఇటూ చూస్తే, ఒక గిరిజన స్త్రీ కిందపడిన పళ్ళు ఏరుకుంటూ కనిపించింది. గబగబా ఆమె దగ్గరకి వెళ్ళి “అమ్మా! ఇటువైపు ఎవరైనా అమ్మాయి వచ్చిందా?” అన్నాడు. ఆమె విచిత్రంగా చూసి “లేదు.” అని చెప్పి, తన పనిలో తాను మునిగిపోయింది. మళ్ళీ పరుగెత్తుకొని టెంట్ దగ్గరకి చేరుకున్నాడు. ఉష ఇంకా రాలేదు. “ఉషా!” అని పిచ్చెక్కినట్టు దిక్కులు పిక్కటిల్లేలా అరిచాడు. పక్కనే చెట్టుమీద ఉన్న పక్షులు ఉలిక్కిపడి, అరుస్తూ పైకి ఎగిరిపోయాయి. అవి వెళ్ళిపోయాక, మొత్తం నిశ్శబ్ధంగా మారిపోయింది. పట్టపగలు కూడా నిశ్శబ్ధం అంత భయాన్ని కలిగిస్తుందని అతనికి అప్పుడే అర్ధమయింది. పిచ్చెక్కినట్టు, అన్ని వైపులా పోయి వెదికాడు. ఎక్కడా జాడ లేదు. తిరిగి టెంట్ దగ్గరకి వచ్చేసాడు. అప్పటికే ఉష వెళ్ళి మూడు గంటలు కావస్తుంది. తిరగడంతో శరీరం అలసిపోయింది. అలోచనలతో మనసు అలసిపోయింది. బరువెక్కిపోయిన మెదడును తేలిక చేయడానికన్నట్టు, ఏడుపు వచ్చింది. తనకే తెలియకుండా ఏడవసాగాడు. వెక్కిళ్ళతో మొదలైన ఏడుపు రోదనగా మారింది. మోకాళ్ళపై నిలబడి మొహాన్ని చేతుల్లో దాచుకొని ఏడుస్తున్నాడు. ఎంత ఏడ్చినా అతని గుండె బరువు తగ్గడం లేదు. ఇంతలో అతని భుజంపై ఒక చెయ్యి పడింది. చల్లగా ఉంది ఆ స్పర్శ. కళ్ళు తెరచి చూసాడు.