ఆరోజు లక్ష్మక్క మాటల్లో అది పెద్దవిషయమేం కాదన్నట్టూ….. కేవలం తన సేఫ్టీ కోసమే వద్దన్నట్టూ… అర్థమయింది. ఒకసారి అలవాటు పడితే మళ్ళీ మళ్ళీ కావాలనిపిస్తుంది. ఏ రంకునీ ఎక్కువరోజులు దాచలేం మరి.
అది పెద్ద విషయం కాదనే విషయం మాత్రం మనసులో ఉండిపోయింది. అందుకే భవానీ మాటలు నన్ను కొంచెం కదిపి ఒదిలిపెట్టాయి.
ఆ తర్వాతరోజు ఆఫీస్ కి వెళ్ళానన్నమాటేకానీ…. మనసంతా అటే లాగుతోంది.
ఉదయమే చిన్న ఊహ తట్టీ, మధ్యాహ్నానికి ఆలోచనయ్యీ…. సాయంత్రానికి చిన్న ప్లాన్ గా మారింది.
భవానీకి ఒక మెసేజ్ పెట్టేను “అదేంటమ్మాయ్ మధ్యాహ్నం అలా చేసావ్?? నిన్నస్సల ఒదలాలనిపించలేదు తెలుసా..?? ఇంకోసారి దెంగాలనిపించింది. నువ్వేమో వెళ్ళిపోయావ్” అనీ.
వెంటనే మళ్ళీ ఇంకో మెసేజ్ పేట్టేను, “సారీ రా…. మెసేజ్ వేరే వాళ్ళకి, పొరపాటుగా నీకొచ్చేసింది. ప్లీజ్ డిలీట్ చేసేరా” అని.
“ఓకే బాబాయ్” అని రిప్లై ఇచ్చింది.
కాసేపు ఆగి, ” అయినా ఆ మెసేజ్ నీకు కాదు, అని అన్నావు కదా. అందుకే నేను ఆ మెసేజ్ చదవలేదు ” అని మెసేజ్ పెట్టింది.
” ఓకే రా” అని రిప్లై ఇచ్చాను కానీ, నా మనసులో తను ఈ మెసేజ్ చదివే ఉంటుంది కానీ చదవలేదు అని చెబుతోంది అని అనిపించింది. అయినా సరే నేను రెట్టించ లేదు.
రాత్రి పది అయిన తరువాత తనే కాల్ చేసింది. కాసేపు పిచ్చాపాటీ మాట్లాడుకున్న తర్వాత, మెల్లిగా….. ఆ విషయం కదుపుదాము అనే ఉద్దేశంతో “నిజంగా ఆ మెసేజ్ డిలీట్ చేసేసావా లేదా?” అని అడిగాను. “అదేంటి బాబాయ్ అన్నిసార్లు అడుగుతున్నావు? ఏముంది ఏంటి ఆ మెసేజ్ లో?” అంది.
” ఏమీ లేదురా. అది ఒక ఫ్రెండ్ కి పెట్టాను, పొరపాటున నీకు వచ్చేసింది. డిలీట్ చేసావో లేదో అని అడుగుతున్నాను, అంతే. అందులో ఏం లేదురా, అయినా చదివే ఉంటావు కదా”
” లేదు బాబాయ్, నేను అసలు మెసేజెస్ ఏమీ చదవను. నాకు మెసేజ్లు చదివే అలవాటు లేదు. అయినా నువ్వు డిలీట్ చేసేయ్ అన్నావు కదా అందుకే డిలీట్ చేసేసాను”
“నిజంగానా?”
“ఒట్టు బాబాయ్, నిజంగా డిలీట్ చేసేసాను” “అది కాదు రా, నిజంగా చదవలేదు కదా?”
” చెప్తున్నాను కదా బాబాయ్, నాకు మెసేజ్ లు చదివే అలవాటు లేదు అని” అంది.
ఇంకా కాసేపు మాట్లాడుకొని అవి ఇవి పిచ్చి పిచ్చి కబుర్లు చెప్పుకుని సరే బాయ్ అని చెప్పుకొని ఫోన్ పెట్టేసాము.
పడుకున్నాను గానీ…. తన గురించిన ఆలోచనలే వస్తున్నాయి. నిద్ర రావట్లేదు. అయినా నా పిచ్చి గానీ, మెసేజ్ డిలీట్ చేసేయ్ అని నేను మెసేజ్ పెట్టాను కదా. తను మెసేజ్ చదవకుండా, నేను డిలీట్ చేసే మన్నట్లు తనకు ఎలా తెలుసు? నేను ఫోన్ చేసి చెప్పలేదు కదా… తను అన్ని మెసేజ్లు చదువుతోంది కానీ…. చదవను, చదవలేదు, చదివే అలవాటు లేదు అని చెప్తుంది అంతే.
వినేవాడు వెంగళప్ప అయితే పంది హిందీ మాట్లాడిందంట. అలా ఉంది ఈ తంతు అంతా. సరే, అదీ చూద్దామని తనకి ఇంకో మెసేజ్ పెట్టేను “భవానీ…. నువ్వు చాలా అందంగా ఉంటావు రా….. యు ఆర్ ఆర్ సో బ్యూటిఫుల్…. నాకు నీతోనే మాట్లాడాలి అనిపిస్తూ…. ఉంటుంది. కానీ నీతో ఎలా చెప్పాలో తెలియట్లేదు. డైరెక్ట్ గా చెప్పటానికి భయమేస్తోంది. పోనీ మెసేజ్ చేద్దాం, అంటే…. నీకేమో మెసేజ్లు చదివే అలవాటు లేదు. పోనీలే దేనికైనా అదృష్టం ఉండాలి” అని.
మళ్ళీ కాసేపాగి ఇంకో మెసేజ్ పెట్టాను… “నీకు తెలుసో లేదో కానీ, నువ్వు చాలా అందంగా ఉంటావు. నీలాంటి అమ్మాయికి, ఒక్క ముద్దు పెట్టి….. చచ్చిపోవచ్చు తెలుసా? అలాంటి అదృష్టం ఎవరికి దక్కుతుందో! నిజంగా వాడు అదృష్టవంతుడు”
తన నుంచి ఏం రిప్లై రాలేదు.
అలా తన ఆలోచనలతో ఎప్పుడు నిద్ర పట్టిందో నాకే తెలియదు.
తర్వాత రోజు లేట్ గా లేచి, లేటుగా ఆఫీస్ కి వెళ్లి, హాట్ హాట్ గా తిట్లు తిని, కాసేపాగి టిఫిన్ తిని, ఎలా అయితేనో జనజీవన స్రవంతిలో పడ్డాను… మళ్ళీ లంచ్ అవర్ లో తను ఫోన్ చేసింది. రేపు మధ్యాహ్నం బయల్దేరుతున్నానని ఆ కాల్ సారాంశం. ఇంతకీ ఆ మెసేజ్లు తను చదివిందా, లేదా? చదివితే తనకి కోపం వచ్చిందా, లేదా? నాకేం అర్థం కావట్లేదు. నెక్స్ట్ స్టెప్ ఏం తీసుకోవాలో కూడా తెలియలేదు. ఏదయితే అదయిందిలెమ్మని ఊరుకున్నాను. కాకపోతే ఈ రోజు ఎప్పుడు గడుస్తుందా…. అని ఎదురుచూస్తూ ఉన్నాను. ఎలా అయితేనేం తను వచ్చే వేళ అయింది. తను కాకినాడ లో బస్సు దిగిన వెంటనే కాల్ చేసింది. నేను వెళ్లి తనను రిసీవ్ చేసుకున్నాను. బస్ స్టాండ్ లోనే కూర్చుని కాసేపు మాట్లాడుకుంన్నాం.
ఓహో సూపర్ చాల బాగుంది ఇంకా వ్రాయండి ????