ఈయనే మన కొత్త సైన్స్ టీచర్ 144

అలా ఇద్దరూ ఎంతసేపున్నారో తెలీదుగానీ, ఈలోగా తెల్లారింది. కాకినాడకి సుమారు 40 కి.మీ. దూరంలో ఉన్నారు. అక్కడికి వెళ్ళాక అంజలి మళ్ళీ అమలాపురం బస్సెక్కాలి. శిరీష్ కూడా అక్కడికే వెళ్ళాలిగానీ, అంజలికి ఈ విషయం తెలీదు, పాపం! (ఇంకా ఉంది) సరిగ్గా తెల్లవారు ఝామున 5-15కి కాకినాడకి వెళ్ళే బస్సు వస్తే ఇద్దరూ ఎక్కారు. అతనితో ఈ ప్రయాణం మరి కాసేపే అన్న ఊహే ఆమెని కలవరపరుస్తుంది. గత రాత్రి తనకు కన్నెరికంచేసి, ఇందాక తన కన్నీళ్ళను తనలో దాచుకున్న ఈ వ్యక్తి గురించి తనకేం తెలుసు???

ఆఖరికి శిరీష్ నిశ్శబ్దానికి తెరదించుతూ, “ఎక్కడికి వెళ్దాం?” అన్నాడు.

అంజలి: ఆ… అసలు మీరెక్కడ ఉంటున్నారు?

శిరీష్: ఇంకెక్కడా… (కన్నుగీటుతూ) ఇక మీతోనే!

అంజలి: (షాకై) లేదు… అది కుదరదు.

శిరీష్: ఏఁ.. ఎందుకు -?

అంజలి: నేనుండే చోట అందరికీ నేను ఒంటరిదాన్నని తెలుసు. ఇప్పుడు మీరు నాతో వస్తే… అమ్మో..! ఇంక నా పరువంతా పోతుంది.

శిరీష్: మీ పరువునీ పరువాన్నీ నిన్న రాత్రే బాగా రుచి చూసానులేండి.

అంజలి బుగ్గమీద చిటికేసాడు.

ఆమె ముఖం నెత్తురుచుక్క లేనట్టుగా తయ్యారయింది. అప్పుడే బస్ కాకినాడ టౌనులోకి అడుగుపెట్టింది.

అంజలి వెంటనే శిరీష్ వైపు తిరిగి, “ప్లీజ్ శిరీష్..! చెప్పండి… మీరెక్కడుంటున్నారు, ఏం చేస్తున్నారు, మీ ఫోన్ నెంబర్…! ఏదో ఒకటి… చెప్పండి ప్లీజ్!”

శిరీష్: (మళ్ళీ చిటికేసి) ఇప్ఫుడైతే… ఇక్కడుంటున్నాను (ఆమె ఎదవైపు చూపిస్తూ), మిమ్మల్ని ప్రేమించడమే నేను ఇక చేసే పని… ఇకనుండీ మీ ఫోన్ నెంబరే నాది కూడా…!

ఈలోగా బస్ కాంప్లెక్స్*లో ఆగింది.

అంజలి అసహనంగా, “చెప్తారా … చెప్పరా! కనీసం contact number అయినా ఇవ్వండి” అని అడిగింది.

కానీ, నవ్వే శిరీష్ సమాధానమైంది.

ఇద్దరూ బస్ దిగారు. అంజలి బరువెక్కిన హృదయంతో శిరీష్ ని చివరిసారి చూసి అమలాపురం బస్ ఎక్కింది.

ఆమె కళ్ళలో మళ్లీ నీరు ఉబికింది. బస్సు బయలుదేరాక తన పక్క సీట్లో కూర్చొనివున్న శిరీష్ ని చూసి ఆమె షాకయింది. అంజలికి తను చేసిన తప్పేంటో అర్ధమైంది. గుడ్డిగా ఈ మనిషిని నమ్మి తన సర్వస్వాన్ని అర్పించింది. తన వివరాలు చెప్పింది. అతను మాత్రం తన వివరాలేవీ చెప్పట్లేదు. అలాగని తనని విడిచి వెళ్ళకుండా నీడలా వెంబడిస్తున్నాడు. ఒకవేళ తనని b*****mail చేస్తాడా? ఆ ఆలోచన రాగానే ఆమె ఒంట్లో వణుకుపుట్టింది. వెంటనే అక్కడినుంచి లేచి వేరే సీట్లో కూర్చుంది.

1 Comment

Comments are closed.