భ్రాంతి 3 145

‘కిరీటీ, వాళ్ళు నిన్ను బలవంతపెడతార్రా’ అంటూ మళ్ళీ చుట్టేసింది. ‘ఎవరు, ఎందుకు?’ మెల్లిగా ఆమె తల నిమురుతూ అడిగాడు. ‘నిన్న రాత్రి అలా జరిగిన దగ్గర్నుంచీ ఒక్కళ్ళు కూడా విగ్రహం ముట్టుకోడానికి సాహసించట్లేదు. నిన్న నువ్వు ఒక్కడివే విగ్రహం పట్టుకుని సేఫ్ గా వున్నావు. అందరూ superstitious గా ఆలోచిస్తున్నారు. నిన్ను విగ్రహం ఇక్కడికి తీసుకొచ్చి మామ తిజోరీ లో పెట్టమని బలవంతం చేస్తార్రా’ వాడి ముఖంలోకి భయంగా చూస్తూ అంది.

కిరీటి తన తండ్రి దగ్గర అనుభవించిన ప్రేమ ఒక రకం, నిక్కీ దగ్గర అనుభవించిన affection ఒక రకం. కానీ ఇలా శైలు వాడిపట్ల చూపే ప్రేమ వాడు ఎప్పుడూ అనుభవించనిది. ఇంత డీప్ గా తన క్షేమం గురించి ఆలోచించే స్త్రీ రూపం వాడికి ఇప్పటిదాకా జీవితంలో లేదు. తొలిసారి తల్లిప్రేమ లాంటి ప్రేమ, కేరింగ్ experience చేసేసరికి వాడికి కళ్ళమ్మట నీళ్లొచ్చాయి.

‘భయమేస్తోందా’ అని శైలు అడిగితే లేదని తల ఊపి ఆమెను పడుకోబెట్టాడు. ‘కొంచెంసేపు పడుకో. నేను మళ్ళీ వస్తాను’ అని చెప్పి వెళ్ళాడు. కాసేపటికి పెదబాబు లోపలకి వచ్చి ‘మీ బాబు రేపు సాయంత్రం వస్తాడ్రా. పూజారి తొరగా ఏదో శాంతి చెయ్యాలి అంటాండాడు. ఇగ్రహం అలా గుళ్ళో ఒదిలెయ్యలేము. ఆయనకి కూసింత తోడుండి ఏం సెప్తాడో అది సేత్తావా’ అని అడిగారు. అది అడిగేటప్పుడు వాడి ముఖం చూడలేకపోతున్నారు ఆయన.

కిరీటి అది గమనించనట్టే ‘అలాగే పెద్దాయనా, శాంతి చేశాక విగ్రహం నేనే తెచ్చి ఇస్తాను’ అని ఆయన అడగలేని ప్రశ్నకి జవాబు చెప్పాడు. పెద్దాయన కిరీటి చేతులు పట్టుకొని ‘ఊరు ఊరంతా గగ్గోలు పెడతాండారు. సిన్న పిల్లోనివి, నీ సేత ఇసుంటి పని… మీ అయ్య వుంటే నిన్నీ పని సెయ్యమన్నందుకు నన్ను నరికి పొగులేట్టే వాడేమో. నన్ను ఒగ్గెయ్యారా’ అంటుంటే ఆయన మాట పూర్తి కానివ్వలేదు కిరీటి. ‘పెదబాబూ, మీరు ఊళ్ళో కాపలా సంగతి చూస్కోండి, నేను వస్తాను’ అని గుడికి వెళ్ళాడు.

గుడి చుట్టూతా కాపలా ఇంకా దిట్టంగా వుంది. కిరీటి గుడి లోపలికి వెళ్ళి పూజారి గారికి గుడి శుభ్రం చేయటంలో సాయపడి ఆయన విగ్రహాలన్నిటికీ శాంతి చేస్తుంటే చెయ్యగలిగిన సాయం చేశాడు. సూర్యుడి విగ్రహానికి అభిషేకం పూర్తి చేసి ‘కిరీటీ, విగ్రహం తీసుకెళ్తావా?’ అని అడిగారు పూజారి గారు.

వాడికి ఓ క్షణం గుండె దడదడలాడింది. ఇప్పటిదాకా ఎప్పుడూ దైవత్వం, మహిమలు వంటి వాటి గురించి ఆలోచించలేదు వాడు. ఎంత కాదనుకున్నా నిన్న జరిగింది తీసి పారెయ్యలేని నిజం. గుళ్ళో పడ్డ దొంగలు అరిచిన అరుపుల గురించి పూజారి గారు కూడా చెప్పారు. తన కళ్ళతో చూశాడు ఎంత రక్తం వుందో గుళ్ళో. అది ఏమన్నా కోసుకుపోతే వచ్చే రక్తంలా అనిపించలేదు వాడికి.

పూజారి గారు మళ్ళీ పిలిస్తే ఈ లోకంలోకి వచ్చి విగ్రహం వంక చూశాడు. నిర్వికారంగా నిలబడి వున్న సూర్య భగవానుడి ముఖంలో నవ్వు కానీ కోపం గానీ ఏమన్నా కనిపిస్తుందేమో అని చూశాడు. నిన్న తీసుకొచ్చినప్పుడు విగ్రహం ముఖం ఎలా వుందో గుర్తు తెచ్చుకోవడానికి ప్రయత్నం చేశాడు. చూడడానికి చిన్న విగ్రహం. సూర్యుడి కాంతి తగిలిన దిశను బట్టి ఉండుండి రాగి రంగులోనూ, బంగారు రంగులోనూ మెరిసిపోతోంది.

‘నిజంగా ఈ విగ్రహం అంత శక్తివంతం అంటారా పూజారి గారూ’ అని అడిగాడు. ఆయన ఓ స్తంభాన్ని ఆనుకొని కూర్చొని చెప్పసాగారు. ‘మా ముత్తాత గారి దగ్గర్నుంచీ ఈ ఊళ్లోనే ఉంటున్నాం మేము. మా ఇంట్లో కథలు కథలుగా చెప్పుకుంటూ వుంటాము దీని గురించి. ఎప్పుడూ నేనే తీసుకొచ్చే వాడిని విగ్రహాన్ని. నిన్న ఎందుకు జరిగిందో ఏమో స్వామి నీ చేతుల్లోకి వచ్చారు. బహుశా మరొకరి చేతుల్లోకి వెళ్లాలంటే అది నీ మూలంగానే జరగాలని రాసి వుందేమో. భగవంతుడి అనుగ్రహం, ఆవేశం మనలాంటి మానవమాత్రులకి అర్ధం కావు నాయనా. వచ్చే ఒకటి రెండు సంవత్సరాల్లో పెంచలయ్య వారసులు ఈ విగ్రహాన్ని ఊరేగించి వందేళ్లు అవుతుంది. నిన్నటినుండీ జరిగిన సంఘటనలు స్వామి వారి హెచ్చరికేమో.’

నిన్న శైలు తన చెయ్యి పట్టుకొని తీసుకువెళ్లి అదుగో విగ్రహం తీసుకెళ్లు అని చెప్పిన సందర్భం గుర్తొచ్చింది. మళ్ళీ శైలు ఇక్కడ తన పక్కనే వుంటే ఎంత బాగుండు అనుకున్నాడు. అదురుతున్న గుండెతో వెళ్ళి విగ్రహం పట్టుకున్నాడు కిరీటి. నిన్నటిలాగానే మంచు ముక్కలా చల్లగా తగిలింది చేతికి. వాడికేమీ కాలేదు. కానీ ఓ క్షణం పాటు కళ్ళు బైర్లు కమ్మాయి. పొద్దున ధనుంజయ్ ఇది భగవంతుడు నాకు వేసిన శిక్ష అన్న మాట వాడి మదిలో మెరుపులా మెరిసి మాయమైంది. అసలా ఊహ వచ్చినట్టు కూడా గుర్తులేదు వాడికి మరునిముషంలో.

వాడు అలా ఆగిపోవడం చూసి పూజారిగారు కంగారుగా కిరీటీ, కిరీటీ అని పిలిస్తే తల విదిల్చి ‘ఇది ఎప్పుడూ ఇంత చల్లగానే వుంటుందా’ అని అడిగాడు. పూజారి గారు ఆశ్చర్యపోయి తల అడ్డంగా ఊపి వాడి చేతుల్లోని స్వామికి దణ్ణం పెట్టారు. ‘పద, నీ కూడా వస్తాను’ అంటూ ప్రెసిడెంటు గారింటికి బయల్దేరారు. గుడికి కాపలా కాస్తున్న పోటుగాళ్ళు వీళ్ళకి రక్షణ వలయంలా మారారు. దారి పొడుగునా జనాలు వీళ్ళకి అడ్డు తప్పుకొని నిలబడ్డారు.