మెమోరీస్ 4 128

వాళ్లీ సంభాషణ ఇలా జరుగుండగానే రాజు ఆ ఇంటి ఆవరణలోకి అడుగు పెట్టాడు. సూరిగాడు అతని వెంట ఉన్నాడు. రాజు గాడిని చూసి కేశిరెడ్డి “ఎవర్రా వాడు?” అని రవికాంత్ ని అడిగాడు.
రవిగాడు కొంచెం కిందికి వంగి కేశప్ప చెవిలో “నాగప్ప కొడుకన్నా వాడు, ఎనకున్నోడు అంజినప్ప కొడుకు. ఇద్దురు తోడు దొంగలు.” నసిగాడు.
రాజు గాడు నాగప్ప కొడుకని తెలియగానే కేశప్ప సంతోషంతో చప్పట్లు కొట్టినంత పని చేసినాడు.
“ఏన్దిరా అన్నీ ఇట్ల కలిసొత్తాండాయి” అని అన్నాడు రవికాంత్ తో.
“రాప్పా. . . రా. . ఇట్ల కుర్చో”అని “ఏమప్పా . . . మీ నాయన కోసం వస్తివా. . . ” అని అడిగాడు.
“లేదు సామీ,మా రామిరెడ్డి గారు పంపించినారు. మీ కాడ చెనిక్కాయలు ఉండాయంట కదా” అని అన్నాడు కొంచెం వినయంగా.
“మా నాయన కూడా యీడే ఉండాడా సామీ” అని అడిగినాడు.
“ఆ ఉండాడురా నా పని మీదే యేరే ఊరు పోయిండాడు లే. అయినా ఆ రామిరెడ్డి ఎవర్నో పంపిస్తాడనుకుంటే నిన్ను పంపించినాడే. ఉండు ఆ యప్పకు ఫోన్ చేయల్ల” అని లోపలికి పోయి పది నిమిషాల తరవాత వచ్చినాడు.
“మ్మేయ్ . . . ఇంటికి యెవురన్నా వచ్చినప్పుడు వాళ్ళకి తాగేకి మంచి నీళ్లిద్దామని కూడా ఉండదా నీకు” అని పెళ్లాన్ని గదిమాడు బయటికి వస్తూనే.
కేశప్ప పెద్దకూతురు స్వప్న రెండు స్టీల్ చెంబుల్లో నీళ్లు తెచ్చింది. ముతక చీర కట్టుకుని ఉందామె. వెంట్రుకలు చెదిరిపోయి జుట్టంతా చిందర వందరగా ఉంది. పదికి పైగా గ్రామాలను శాశించే వోని కూతురు ఇట్లా ఉంటాదని ఎవరైనా చెపితే మనం నమ్మము.

నీళ్లివ్వడానికని వంగి “తీసుకో” అనింది రాజు వైపు నవ్వుతూ. ఆమె మేని రంగు ఛామన ఛాయ. ముఖం కూడా అదే రంగులో ఉంటుంది. కన్ను, ముక్కు మరియు నోరు అన్నీ తీర్చి దిద్దినట్టుంటాయి. తెలుగుదనం, చిలిపి దనం కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తాయామెలో. ఎప్పుడు కూడా సాంప్రదాయబద్దమైన బట్టలే కడుతుంది. ఆమెను చూసిన వాళ్లు మాకు ఇలాంటి కూతురు, చెల్లెలో, అక్కో, మనవరాలో ఉండుంటే బాగుండు కదా అనుకుంటారు. బుద్దిలోనూ,గుణంలోనూ ఉత్తమురాలు.

అలాంటి ఆ అమ్మాయి ఆ ఇంట్లో అకారణ ద్వేషాన్ని బరిస్తొంది. దానికి కారణం ఆమె తల్లయినా ఆమె ఉనికిని ఆ ఇంట్లో వాళ్లు బరించలేక పోతున్నారు. కేశప్ప పెండ్లాం పెళ్లికి ముందే నెల తప్పింది. అది దాచిపెట్టి ఆయన కిచ్చి పెండ్లి చేసినారు. పెండ్లయిన రెండు నెలలకు కానీ అది కేశప్ప ఇంట్లో తెలీలేదు. తెలిసినంక కూడా కేశప్ప పెండ్లాం ఆ కడుపు తీయించుకోవడానికి ఒప్పుకోలేదు. పలితం స్వప్న అనుభవిస్తొంది.

స్వప్నకి 16 యేళ్లప్పుడు ఒక అమావస్య నాడు అన్నంలో గంజి వంచుతుంటే ఆమె తమ్ముడు సొమానాథ్ కాలు మిందికి ఒలికింది. చర్మం కాలి బొబ్బలు లేచాయి.కేశప్పకి తన ప్రమేయంతో పుట్టిన సోమనాథ్ అన్నా, వాని యనక పుట్టిన రాజ్యలక్ష్మి అన్నా చానా ఇష్టం. అది అనుకోని సంఘటనే అయినా ఆమె మీద ఉన్న కోపం ఆ సంఘటనతో మరింత ఎక్కువైంది. జుట్టు పట్టుకుని గదిలోకి ఈడ్చి పిర్రలు వాయగొట్టేశాడు చింత బరికెతో.
“ఈ పొద్దు నుంచి దీన్ని తోటలో పని చేసే వాళ్లకి కూడు చేసి పెట్టే పనికి ఏసెయ్” అని పెండ్లానికి ఆర్డర్ వేశాడు. ఒల్లంతా వాతలు వచ్చిన స్వప్న శరీరాన్ని చూసి కేశప్ప పెండ్లాం ధుఃఖం ఆపుకోలేక పోయింది.ఆ రోజు మద్యహ్నమే స్వప్న తోట బంగళాకి మారిపోయింది. అప్పటికి ఆ తోట బంగళా పూర్తీగా నిర్మించలేదు. ఆ బంగళా కట్టే కూలీలకు అన్నం చేసిపెట్టడమే ఆమె పని బంగళాలో పూర్తీగా నిర్మించబడిన కింద గదులలో ఆమె బస.

బంగళాకి మారిన మొదటి రోజు సుమారు రాత్రి మూడు గంటలకి పైన ఆమెనెవరో నిమురుతున్నట్టు కలగనింది. ఉలిక్కిపడి లేచి చూస్తే కేశప్ప. “ఏమ్మా దెబ్బలు గట్టిగా తగిలాయా?” అని ప్రేమగా పలకరించాడు. కేశప్ప ఎప్పుడు స్వప్నని అంత ప్రేమగా మాట్లాడలేదు.
ఆ ప్రేమకు కరిగిపోయిన స్వప్నలో ధుఃఖం పెల్లుభికింది. కేశప్ప భుజం మీద వాలిపోయి వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. కేశప్ప ఆమె తల మీద చేయి వేసి ప్రేమగా నిమురుతూ వోదార్చాడు.
“దెబ్బలెక్కడ తగిలాయో చూపించు వెన్న రాస్తాను” అని చేతిలో ఉన్న వెన్న గిన్నేను చూపించాడు.
“వద్దులే నాన్న నేను రాసుకుంటాను” అని వెన్న గిన్నెను చేతిలోకి తీసుకోబోయింది.
“పర్వాలేదులేమ్మా నేనే రాస్తాను యాడో చూపించు “అన్నాడు. ఆమె మగాళ్లకు చూపించలేని చాలా చోట్లలో దెబ్బలు తగిలాయి. పిర్రల మీద సల్ల మీద, పొత్తి కడుపు మీదా చింత బరికె వాతలున్నాయి. అతనికి అవన్నీ చూపించడం ఎలా అని తటపటాయించింది.
“పర్వాలేదమ్మా నువ్వు నాకు పుట్టకపోయినా నీకు నేను నాన్ననే కదా ” అని ఆమె బోర్లా పడుకోబెట్టి వీపు మీద వెన్న రాయడం మొదలెట్టాడు. కమిలిపోయిన చర్మం మీద వెన్న చలువ తగులుతుంటే హాయిగా అనిపించింది స్వప్నకు. అంతకంటే ఆమె మిద కేశప్ప చూపిస్తున్న ప్రేమకు పొంగిపోయింది. ఆ సమయంలో ఆమె ప్రపంచంలో తనకంటే అదృష్టవంతురాలు మరొకరు లేరని ఆనందపడిపోయింది. ఆ ప్రేమ కోసమే కదా తను 16 యేళ్లగా ఎదురు చూసింది. అందుకనే కేశప్ప యేమి చెపితే అది చేసింది.

“కొంచెం జాకెట్టు విప్పేయమ్మ వీపు మీద రాయడం కష్టంగా ఉంది” అనగానే జాకెట్టు పీకేసి పక్కపెట్టి సల్లు కేశప్పకి కనపడకుండా వెంటనే బోర్లా పడుకుంది.
వీపు మీద కూడా రాసిన తరవాత “పిర్రల మీద కూడా దెబ్బలు తగిలాయా తల్లీ” అని అడిగాడు. అవునని తలూపింది.
“చూపించమ్మా . . . .వెన్న రాస్తాను” అని పిర్రల మీద చేయి వేసి ప్రేమగా నిమిరాడు.
ఆమె తటపటాయిస్తుంటే “నేను మీ నాయన్నే కదమ్మా” అని ప్రేమ కురిపించాడు.
ఆమె సిగ్గు పడుతూ సల్లకు జాకెట్ అడ్డం పెట్టుకుని లేచింది. “ఆ పక్కకు తిరుక్కో విప్పుతానని ” చెప్పింది.
కేశప్ప చిన్నగా నవ్వుకుని పక్కకు తల తిప్పుకున్నాడు.
చక చకా పైట లంగా విప్పేసి బోర్లాపడుకుని సిగ్గుతో ముఖాన్ని దిండుకేసి అదిమి”ఇంక తిరుగు నాన్న” అనింది.
కేశప్ప తల తిప్పగానే బోర్లించిన కుండల్లా అంత పెరిగిన కూతురి పిరుదులు చూడగనే కళ్లు పెద్దవయినాయి.
వాటి మీద నల్లగా కమిలిపోయి కరుడు గట్టి ఉన్నాయి చింత బరికె వల్ల ఏర్పడిన వాతలు. పిరిదుల మీద చేయి వేసి నిమరగానే ఆ వాతల వాపు తెలిసొచ్చింది కేశప్పకి. స్వప్న మీద జాలిపడిపోతూ “ఎంత పాపిష్టోన్ని తల్లి ఇంతలా కొట్టాను” అని తనను తానే నిదించుకున్నట్టు మాట్లాడాడు.

కేశప్ప తన గురించి అంత ప్రేమగా మాట్లాడుతుంటే స్వప్న కళ్లలో నీళ్లు తిరిగాయి. చిన్న తప్పు చేసినా జాలిలేకుండా దండిచేవాడే గానీ ఎప్పుడు జాలి చూపించలేదు. కరుడు కట్టిన ఆ మొరటు చేతులు చెంపలు పగల కొట్టడమే గానీ ప్రేమగా తల మీద చేయి వేసి నిమిరి ఎరగడు. అలాంటి వాడు ఈ రోజు ప్రేమగా తన ఒంటిమీది దెబ్బలకు వెన్న రాస్తుంటే ఆనందంతో పరవశించిపోతొంది.

ఉన్నట్టుండి కేశప్ప చేయి ఆమె రహస్య ద్వారం మొదట్లో తగలగానే ఉలిక్కిపడి “నాన్నా. . . .” అని కేక పెట్టి ఒక చేత్తో అమె రహస్య ప్రదేశం కనపడకుండా మూసేసింది.
“ఏమ్మా . . . . ” అని అన్నాడు. వెంటనే ఆమె చేయిని చూసి నవ్వుకుని “తొడల మీద కూడా వాతలున్నాయి తల్లీ వెన్న రాయక పోతే నొప్పిగా ఉండదు” అని ఆమె చేతిని తాకకుండా తొడల వెనక భాగమంతా వెన్న రాశాడు.

“ఈ పక్కకు తిరుగమ్మా వెన్న రాస్తానని ” అన్నాడు. “చీ పో నాన్న . . .నాకు సిగ్గు” అని సిగ్గు పడిపోయింది స్వప్న.
“నాన్న దగ్గర సిగ్గెందుకు తల్లీ” అని ఆమె జబ్బలు పట్టుకుని వెల్లికిలా తిప్పేశాడు. ఒక చేతిని సల్లకి, రెండో చేతిని తన రహస్య ప్రదేశానికి అడ్డం పెట్టి కల్లు మూసుకుని ఉండిపోయింది.

“చూడు ఎంతలా సమిలిపోయిందో” అని పొత్తి కడుపు భాగంలో వెన్న రాశాడు. నాజూకైన నడుము స్వప్నది. ఆ నాజూకైన నడుము మీద పడిన వాత మీద వెన్న రాసి, ఆమె లోతైన బొడ్డు చుట్టూ వేలితో సున్న చుట్టాడు. ఆమె నడుము భాగం కొద్ది క్షణాల పాటు కంపించింది.ఆ సమయంలో స్వప్న భారంగా ఊపిరి తీసుకోవడం కేశప్ప గమనించాడు. చను గుబ్బలు కూడా అంతే భారంగా కదిలాయి.

ఆమె స్తనాలు వయస్సుకు తగ్గట్టు గానే పచ్చిగా ఉన్నాయి. చన్నుల పైనున్న ఒకేఒక్క వాతపై వెన్న రాసి చను మొనలని నలిపాడు.చను గుబ్బల పైన వెన్నరాసి ఒక్కొక్క చన్నునే పిసకడం మొదలెట్టాడు.స్వప్న శరీరం వేడెక్కడం స్టార్ట్ చేసింది.ఆమె ఊపిరి తీసుకోవడంలో మార్పు స్పష్టంగా తెలుస్తొంది. చన్నులను వదిలి పొత్తికడుపు కింద భాగాన్ని చేరాడు. ఆమె చేయి ఇంకా అక్కడే అడ్డంగా ఉంది. చేతిని పక్కకు జరిపాడు.

ఆమె రహస్యాంగము. చుట్టూ నూనూగు వెంట్రుకలతో ఇంకా తెరుచుకోని ప్రదేశము. వేలికి వెన్న రాసుకుని ఆమె చీలికని అడ్డంగా మీటాడు. స్వప్న నరాలు జువ్వుమని లాగాయి. “నాన్నా. . . .” అని లేచి కూర్చుని రెండు చేతులతో రహస్యాన్ని కప్పేసింది. “ఏమైందమ్మా. . . . ” అని గడ్డం పట్టుకుని పైకి లేపాడు. ఆమె ఆ ప్రదేశముని అతనికి చూపించడానికి కూడా ఇష్టం లేనట్టు తల దించుకొనే ఉంది. చూడు ఇంకా ఎన్ని వాతలున్నాయో అని తొడల మీద వెన్న రాయడం మొదలెట్టాడు. అతని చేయి లోతొడలను చేరేపాటికి ప్రతిఘటించడం ఆపేసి అతని చేతికి దారిచ్చింది. ఒక చేత్తో లోతొడలను చేరుతూనే ఇంకో చేత్తో ఆమె శరీరాన్ని బెడ్ మీదకు తోసేశాడు.