సరే ఇదీ మన మంచికేలే 215

నాకూ దూల మీద వుండడం వలన దగ్గర పడుతోంది. పంకజానికి దిమ్మ విషయంలో సాయం చేసి వుంటుంది అనుకున్నాను. సరిగ్గా అదే టైముకి వుదృతం గా భాగ్యా లో అవుట్ అయిపోయాను.

తను నా వీర్యం కింద పడకుండా రెమ్మల ఒక చేత్తో మూసుకుని మంచం దిగింది. నేను సిగరెట్టు వెలిగించి వెల్లికలా వాలాను. భాగ్య కడుక్కోడం ముగించి తలుపు చేరేసి వెళ్ళిపోయింది.

సిగరెట్టు అయేసరికి తన బంక అంగం చుట్టూ ఎండి పోయీ తెట్టు కట్టినట్టు అయిపోయింది. కడుక్కోవడమే కాకుండా ఏకం గా స్నానం చేసి డ్రెస్స్ చేసుకుని బైట పడ్డాను.

బైట ఆకాష్ గాడు ఎదురింటి శీను గాడితో బంతాట ఆడుతున్నాడు. కాఫీ తాగాలని అనిపించి పక్క పోర్షను తలుపు తట్టాను. పంకజం తీసింది.

“రండి అన్నయ్యగారూ” అంటూ సాదరం గా అహ్వానించింది. నేను సోఫాలో కూర్చున్నాను. నేనడక్క ముందే “కాఫీ ఒక్క నిమిషం లొ తీసుకొస్తాను అన్నయ్యగారూ” అంటూ తను వంటింటి వైపు నడిచింది. నేనొచ్చేది సాధారణం గా కాఫీకే నని తనకి తెలుసు.

తను వెనక్కి తిరగ్గానే ఎంత చూడకూడనుకున్నా నా కళ్ళు పంకజాన్ని లిప్త కాలం లో పరికించి చూసాయి. స్నానం చేసి ఫ్రెష్ గా వుంది. తలకి తడి ఆరడానికి టవల్ చుట్టుకుంది. మొహాన పావలా పరిమాణంలో బొట్టు. తనది భారీ శరీరం. చాలా కళ గల మొహం. పన్నేండేళ్ళ కిందట తనని పెళ్ళిలో చూసినప్పుడే రవణ కి మంచి పెళ్ళాం దొరికింది అనుకున్నాను. కానీ ఇప్పుడు ఎక్కడికక్కడ కండ, కొవ్వు పట్టి కుర్రాళ్ళకి ఆంటీ లా కనిపించే పెర్సనాలిటీ వచ్చేసింది.

నేను ఆలోచనల్లోంచి తేరుకునే సరికి తను కాఫీ తెచ్చింది.

కాఫీ సిప్ చేస్తూ “రమణ ఎప్పుడొస్తున్నాడు? అన్నాను.

“ఏమో అన్నయ్య గారూ. పది రోజులన్నారు. ఇప్పటికి పన్నెండో రోజు.ఇంకో వారం అవుతుందని ఆఫీసు నుండి కబురు పెట్టారు. వదిన గారు ఎప్పుడొస్తున్నారు? అని అడిగింది.

“బాగుంది ఆవిడ గారు వెళ్ళింది ఇప్పుడే కదా? అంత వరకూ నిన్ను కాఫీ కోసం శ్రమ పెట్టక తప్పదేమో?” అన్నాను.

“అయ్యో ఎంత మాట అన్నయ్య గారూ! మీరు చేతులు కాల్చుకోవడం దేనికి. భోజనానికి ఇక్కడికే వచ్చెయ్యండి. మీరొక్కరికోసం చేతులు కాల్చుకోడం దేనికి?

“వద్దులే నీకు శ్రమ దేనికి.నాకు వంట బాగానే వచ్చు.అవసరం పడితే తప్పకుండా వస్తానులే. బీరకాయ కూర చేస్తే కనక నాకు కాస్తా పంపించు. ఔనట్టు నేను జంక్షను వరుకు వెళ్తున్నాను. నీకేమైనా కావల్ల? అడిగాను

“అన్నీ వున్నాయి అన్నయ్య గారూ.వీలైనంత వరకూ అఖిల్ గాదు తీసుకొచ్చేస్తున్నాడు. వూరెళ్ళేముందు ఆయన సమస్తం కొని వెళ్ళారు. అవసరముంటే చెప్తాను.” అంది.

“సరే! నేనెళ్ళొస్తాను. కాఫీ చాలా బాగుంది.” అని బైటపడి జంక్షను వైపు నడిచాను. తిరిగి వచ్చేసరికి ఎనిమిదిన్నర అయింది. అప్పటికే కుర్రాళ్ళు వచ్చేసారు. నేను టేచర్ కాకపోయినా కోలనీ లో వున్న కొందరరు స్నేహితుల పిల్లలకి అక్కౌంట్స్ చెప్తుంటాను. మొత్తం ఐదు మంది. ఆడ పిల్లలకి చెప్పనని తెఏసి చెపీసాను. ఈ కుర్రాళ్ళతో వాళ్ళని చేరిస్తే నాకు లేని పోని తలనొప్పి అని.

ఆ రోజు కూడా నలుగురే వచ్చారు.

“ఎక్కడరా రమేష్. నాలుగైదు రోజులనుండి రావడం లేదు. బీకాం మూడు సార్లు డింకీ కొట్టినా వాడికి బుధ్ధి రాలేదా? నాళ్ళ నాన్నకి వీడు రావడం లేదని తెలుసా?” అన్నాను సీరియస్ గా.

“ఏమో తెలియదంకుల్! కాలేజీ నుండి కూడా మాతో కలిసి రావడం లేదు” అన్నాడు కిరణ్.

“సరే వాళ్ళ నాన్నతో మాట్లాడుతాను లెండి. మీరు పుస్తకాలు తియ్యండి ” అన్నాను.

తరువాత ఆది వారం బద్దకం గా నిద్ర లేచేసరికి పొద్దున్న ఎనిమిదైంది. పనులన్నీ ముగించుకుని పెరట్లోకి నడిచాను. ఆవరణంతా అక్కడక్కడ కలుపు మొక్కలు మొలుచుకొచ్చాయి. వాటిని పీకే పనిలో పడ్డాను. ఆ పని చేస్తుండగా పంకజం బాత్ రూం కి ఎదురుగా వున్న నారింజ చెట్టు కింది పిట్ట గోడకి ఆనుకుని కనిపించింది ఈనాడు పేపర్ తో కట్టిన పొట్లం.

బహుశా గోడ అవతలకి విసిరెయ్యబోతే అది గోడకి తగులుకుని లోన పడ్డట్టుంది. ఒక్క క్షణం తటపటాయించి జేబులో వేసుకున్నాను.

మధ్యాహ్నం ఆకాశ్ గాడు టి ఫ్ఫిన్ కేరియర్ తో వచ్చి ” మావయ్యా! అమ్మ బీర కాయ కూర చేసింది. నీ కివ్వమంది” అని చేతిలో పెట్టి తుర్రుమన్నాడు.