వినయ్ : మా నాన్న న
ప్రతాప్ : kargil war సమయంలో నేను కెప్టెన్ గా పనిచేసేవాడిని మీ నాన్న నాకూ మేజర్ అయినా కూడా ఏ రోజు అధికారం చలాయించలేదు ఒక మంచి ఫ్రెండ్ లా ఉన్నారు నాకూ తగలాలిసిన బుల్లెట్ ఆయన తీసుకొని నను కాపాడాడు అందుకే ఆయన రుణం తీర్చేందుకు ఒక అవకాశంగా ఈ హెల్ప్ నీకు చేశాను సారీ నీ మీ నాన్న గురించి చెప్పి బాధ పెట్టాన
వినయ్ : ఒక మామూలు సిటీజన్ నీ అయ్యి ఉంటే బాధ పడే వాడిని సార్ కానీ ఒక మిలిటరీ ఆఫీసర్ గా అలాంటి త్యాగం చేసే అవకాశం కోసం నేను ఎదురు చూస్తున్న
ప్రతాప్ : That’s the spirit my boy అని మెచ్చుకున్నాడు కానీ ప్రియాంక ఫోటో చూసిన ప్రతాప్ కొంచెం సైలెంట్ అయ్యాడు
ఆ తర్వాత ప్రియాంక కాఫీ తీసుకొని వచ్చింది
ప్రతాప్ : మా అమ్మాయి ప్రియాంక అని పరిచయం చేశాడు
వినయ్ : హలో అని చెప్పాడు
ప్రియాంక : హయ్ అని చెప్పింది
వినయ్ : సారీ ఇందాక జరిగిన విషయానికి
ప్రియాంక : పర్లేదు అని కాఫీ ఇచ్చింది
ఆ తర్వాత ప్రియాంక తన రూమ్ లోకి వెళ్లింది తన బుక్ లో మళ్లీ జరిగిన విషయం నీ కవితలా రాయడం మొదలు పెట్టింది.
“కలలు పొంగాయి నా నిద్ర లో
పదాలు రాళ్లాయి నా పెదవి నుంచి
నా గుండె అదుపు తప్పింది నీ ప్రేమ తో నిండి
నువ్వు రంగువ
నువ్వు నా రెక్కలవా
నా కళ్లకు రహదారి వా”