ఆ కారణాల వల్ల ఉద్యోగుల్లో ‘డ్యూటీ కాన్షియస్ నెస్’ పెరుగుతుందన్న నమ్మకం శోభరాజ్ది. ముపై నాలుగేళ్ల శోభరాజ్ అవివాహితుడు. తనకు నచ్చిన అమ్మాయి దొరకనందువల్లే పెళ్లి చేసుకోలేదని ‘పెళ్లేందుకు చేసుకోలేదని అడిగిన వాళ్లకు కారణం చెబుతాడు.
మూడు వరుసల్లో వున్న కుర్చీల్లో రెండు కుర్చీలు మాత్రమే ఖాళీగా ఉన్నాయి. అందులో ఒక కుర్చీ అకౌంట్స్ సెక్షన్ లో పనిచేసే నిఖితది కాగా మరో కుర్చీ అనిమిషది.
తొమ్మిది గంటల యాభై ఐదు నిమిషాలు. శోభరాజ్ అసెంబ్లీ హాలులో డయాస్ మీద నిలబడ్డాడు. స్టాఫ్ అటెండెన్స్ రిజిష్టర్లో సంతకాలు చేసి తమ తమ సీట్లలో కూర్చున్నారు. రోజువారీ కార్యక్రమాల్లో భాగంగా శోభరాజ్ టేబుల్ మీద వున్న టేప్ రికార్డర్ లో ప్లే బటన్ నొక్కాడు. అయిదు నిమిషాల ప్రసంగం అందులో ఉంటుంది. టేప్లో నుండి శోభరాజ్ ప్రసంగం వస్తుంటే.. దానికి అనుగుణంగా శోభరాజ్ పెదవులు కదిలిస్తూ హావభావాలు ప్రదర్శిస్తుంటాడు.
“మై డియర్ స్టాఫ్… అయామ్ శోభరాజ్… అలా అని చార్లెస్ శోభరాజ్ ని కాను… పన మాస్టర్ క్రిమినల్… నేను మాస్టర్ బిజినెస్ మాన్ ని… ప్రకాష్ రాజ్ ని కాను అతనో వర్సెటైల్ ఆర్టిస్ట్… నేను మాస్టర్ బిజినెస్ క్రియేటర్స్… నేను ఏది చేసినా ఫేస్ టు ఫేస్… బ్యాక్ టు ఫేస్ నా డిక్షనరీలో లేదు. నేను టైంని దైవంగా భావిస్తాను. ఎందుకంటే… టైం కనిపిస్తుంది. దాన్ని వినియోగం చేసుకుంటే ఎన్నో ఉన్నత శిఖరాలను ఎక్కేలా చేస్తుంది. నేను టైంని మనీగా భావిస్తాను. ఎందుకంటే టైం సద్వినియోగం చేసుకుంటే బిల్గేట్స్ అవ్వొచ్చు. టాటా బిర్లా అవ్వొచు అమితాబ్ కె.బి.సి.లో తన టైం స్పెండ్ చేసి కోట్లు సంపాదించాడు. నేను టైంని లైఫ్గా భావిస్తాను ఈ టైంలో నేను బ్రతికే ఉన్నాను. బ్రతికి వున్న టైంని నేను సద్వినియోగం చేసుకోవాలి. ప్రతిరోజు మీకు ఈ క్యాసెట్ ఎందుకు వినిపిస్తున్నాననంటే… కనీసం రోజులో అయిదు నిమిషాలైనా నా మాటలు మీకు ఆలోచన కలిగిస్తాయని… థాంక్యూ… నా మాటలు శ్రద్ధగా విన్నందుకు మీకు కాంప్లిమెంట్గా కాఫీ…”
టేప్ ఆఫ్ అయ్యింది. అటెండర్ ఆర్ముగం అందరికీ కాఫీలు సర్వ్ చేశాడు. శోభరాజ్ ఖాళీగా వున్న రెండు కుర్చీల వైపు చూశాడు. ముఖ్యంగా అనిమిష వున్న కుర్చీ వైపు.
***
పది గంటల పది నిమిషాలు.
నిఖిత వగరుస్తూ వచ్చింది. శోభరాజ్ నిఖిత వంక చూశాడు.
“గుడ్ మార్నింగ్ సర్… సారీ సర్” అంది నిఖిత శోభరాజ్వైపు చూసి.
“మొదటిది విష్ రెండోది లేట్గా వచ్చినందుకు అపాలజీ కదూ” అడిగాడు శోభరాజ్.
“నో సర్… యస్ సర్” అంది ఏమనాలో తోచక.
అటెండెన్స్ రిజిష్టర్ ఆమె ముందుకు జరిపాడు శోభరాజ్. రిజిష్టర్లో సంతకం చేసి “లేట్’ అన్న కాలమ్ వైపు చూసింది.
మూడు కాలమ్స్ పూర్తయ్యాయి. “ఈ నెలలో ఇది నాలుగో లేట్…” శోభరాజ్ నిఖితవైపు చూశాడు.
“సారీ సర్… సేమ్ రీజన్… బస్సులు దొరకలేదు. ఆటోవాళ్లు మీటర్ చార్జీలు పెంచాలని మళ్లీ స్ట్రయిక్ చేస్తున్నారు” చెప్పింది నిఖిత.
శోభరాజ్ ఓసారి నిఖితవైపు చూసి తలపంకించి, స్టాఫ్ అందరివైపు చూశాడు.
“ఇవ్వాళ సాయంత్రం ఆఫీసు వదిలాక ఇక్కడ చిన్న పార్టీ ఉంది. అందరూ రావాలి… అన్నట్టు ఆ పార్టీ ఇచ్చేది నిఖితే…” అంటూ తన క్యాబిన్ లోకి వెళ్లిపోయాడు.
****
భావన ఫోన్ ని క్లీన్ చేస్తుంటే ఇంటర్కమ్ రింగయింది. ఫోన్ లిఫ్ట్ చేసి, ‘యస్ సార్’ అంది. ”
“అనిమిష ఇంకా రాలేదా?” అడిగాడు శోభరాజ్.
“లేదు సర్”
“టైం పదిన్నర దాటింది కదూ…” తనలో తాను గొణుక్కున్నట్టు అన్నాడు.
“యస్ సర్”
శోభరాజ్ ఫోన్ పెట్టేశాడు. భావన రిసెప్షనిస్ట్ గా పనిచేస్తోంది. నిఖిత భావనవైపు చూసి గుసగుసగా, “ఏమిటి సంగతి?” అని అడిగింది.
“బాస్ ఏడ్చాడు” చెప్పింది భావన అంతే గుసగుసగా. .
“అయితే అనిమిషను రమ్మను… నాలుగేళ్ల క్రితం నుంచీ బాస్ ఇలానే ఏడుస్తున్నాడు” నిఖిత నవ్వి అంది.
ఈలోగా అటెండర్ అర్ముగం ఆ ఇద్దరి మధ్యకు వచ్చి, “ఏమిటి సంగతి?” అని అడిగాడు.
“బాస్ ఏడ్చాడు” అంది భావన నవ్వి. అనిమిష మేడమ్ని రమ్మంటే సరి” అర్ముగం నవ్వి అన్నాడు. ఆ ‘ఏమిటి సంగతి?” గుసగుసలా ఆ ఆఫీసులో అలా ఓ రౌండేశాయి. ”
ఈలోగా అనిమిష వచ్చింది. వస్తూనే ఆఫీసులో దిష్టిలా వున్న పెద్ద గోడ గడియారం వంక చూసింది. అందులో అంకెలులేవు. అంకెల స్థానంలో శోభరాజ్ తల భాగాలు అతికించబడి ఉన్నాయి.
టైం చూసినప్పుడల్లా తనే గుర్తుకు రావాలని శోభరాజ్ చేసిన ఏర్పాటు అది.
“టెన్ థర్టీ ఫైవ్…” అనిమిష గుండెలు వేగంగా కొట్టుకుంటున్నాయి. ఈలోగా అర్ముగం వచ్చాడు.
“అర్ముగం… రిజిష్టర్ వెళ్లిపోయిందా?”
వెంటనే అర్ముగం కుడి చేతి చూపుడు వేలిని నోటి మీద పెట్టుకొని బాస్ క్యాబిన్వైపు తల తిప్పాడు.
అనిమిష బాస్ క్యాబిన్ వైపు నడిచింది. అనిమిష బాస్ క్యాబిన్లోకి అడుగుపెట్టగానే భావన గుసగుసగా నిఖితతో అంది.
“శోభరాజ్ సమర్పించు… 2006 ఎ లవ్ స్టోరీ” వెంటనే అర్ముగం ఆ ఇద్దరి మధ్యకు వచ్చి “ప్రొడ్యూస్ట్ బై అర్ముగం” అన్నాడు.
****
“సారీ సర్… గుడ్మాణింగ్ సర్” అంది అనిమిష శోభరాజ్ అనిమిష వంక చూస్తూ “మొదటిది అపాలజీ… రెండవది విష్ కదూ”
“యస్సార్… ముందు తప్పు ఒప్పుకోవడం మర్యాద” టేకిటీజీ మిస్ అనిమిష… ఈ నెలలో ఇది మరి ముప్ఫయ్యవ లేట్ కదూ” అడిగాడు
శోభరాజ్.
“అవును సర్… ఈ నెలలో వున్నవి ముఫ్పై రోజులే” చెప్పింది అనిమిష.
“లేట్ రీజన్ సేమ్ టు సేమ్ కదూ”
“అవును సర్… ట్రాఫిక్ జామ్… బస్సులు దొరక్కపోవడం” “చేపా చేపా ఎందుకు ఎండలేదు కథ తెలుసా?” అడిగాడు శోభరాజ్.
“చిన్నప్పుడు విన్నాను సర్… అయినా నాకు ఫిష్ అంటే ఎలర్జీ. చికెన్, మటన్. ఫిష్ తినను… దాని మీద పెద్దగా ఆసక్తిలేదు”
“నేను ఫిష్తో ఏ వెరైటీస్ చెయ్యొచ్చో చెప్పడం లేదు… అదో కథ… ట్రాఫిక్ ట్రాఫిక్ ఎందుకు జామ్ అయ్యావంటే… వెహికల్స్ నడిపేవాళ్లని అడగమందిట… వాళ్లను అడిగితే ఇష్టమొచ్చినట్లు వన్ వేలను పెట్టే వాళ్లను, మినిస్టర్లు వస్తున్నారని… ట్రాఫిక్ ఆపే వాళ్లను అడగమందిట… అంతా తిరిగి గవర్నమెంట్ దగ్గరకి వెళ్లిందట కథ చెప్పి నవ్వి అనిమిష మొహం వంక చూశాడు.
“నవ్వు రాలేదు కదూ… జోక్స్ వేయడం… సమయానుకూలంగా సందర్భోచితంగా మాట్లాడడం నాకు తెలియదు”