అసలే లోనెక్ జాకెట్, అందులో పట్టీపట్టనట్టు ఉన్న స్థనాలు. ఆ స్థనాల మధ్య చీలికలో కొన్ని మెతుకులు ఇరుక్కొని ఉన్నాయి. “మ్.. తొందరగా తియ్..” అంది ఆమె. చూస్తుంటేనే నోరూరిపోతుంది నాకు. నాకే తెలియకుండా నాలుకతో పెదాలు తడుపుకున్నాను. అది చూసి, “మ్.. సరే దాంతోనే తుడువు.” అంది. నేను గబుక్కున ఆమెవైపు చూసాను. “అదే, నీ నాలుకతోనే తుడువు, చేతికి ఎంగిలి ఉంది కదా..” అంది మరింత మనోహరంగా నవ్వుతూ. నాకేం చేయాలో అర్ధంగాక అలాగే ఉండిపోయాను. అంతలో ఆమే ముందుకుజరిగి, నా భుజంపై చేయి వేసి, నన్ను తన వైపుకు లాక్కుంది. సరిగ్గా నా పెదవులు ఆమె స్థనాల మధ్య చీలిక దగ్గర ఉన్నాయి. తట్టుకోలేక కళ్ళు మూసుకొని, నాలుకతో ఆమె స్థనాల మధ్య నాకాను. ఆమె చిన్నగా “ఇస్..ఇస్..” అని, “బా..వుం..దా!” అంది. ఆమె మాటలు నా చెవికి ఎక్కడం లేదు. ఏదో చేసేయాలని అనిపిస్తుంది. అందుకే నాలుకతో మరోసారి రాసాను మరింత గట్టిగా. ఈ సారి ఆమె ఊపిరి పీలుస్తున్న శబ్ధం మాత్రమే వినిపిస్తుంది. కళ్ళు తెరిచి, ఆమె స్థనాల వైపు చూసాను. ఆమె భారంగా ఊపిరిపీలుస్తూ ఉండడంతో అవి నెమ్మదిగా పైకి, కిందకీ ఊగుతున్నాయి. అవి అలా ఊగుతుంటే, వాటిని పట్టుకోవాలని అనిపించింది. పట్టుకుంటే, ఆమె తిడుతుందేమోనన్న భయంతో ఆమె వైపు చూసాను. ఆమె కళ్ళు మూసుకొని ఉంది. ఇక ధైర్యం చేసి, నెమ్మదిగా నా చేతిని ఆమె స్థనాలపైకి చేర్చబోతుండగా, ఆమె గబుక్కున కళ్ళు తెరిచి, నా చేతిని మధ్యలోనే పట్టుకొని, “ష్.. తప్పు.. ఇలాంటి పనులు చేయకూడదు.. పద..” అని, తన పైట సర్ధుకొని, గబగబా షెల్ఫ్ వెనక నుండి రూంలోకి నడిచి, కుర్చీలో కూర్చుండిపోయింది….నాకేం చేయాలో తెలియక అలాగే నిలబడిపోయాను. కొద్దిసేపు టీచర్ అలాగే కూర్చుండిపోయి, నన్ను చూసి, “ఇలారా..” అని పిలిచింది. నేను నెమ్మదిగా ఆమె దగ్గరకి రాబోతుంటే, “ఆ బాక్స్ తీసుకొని రా..” అంది. నేను బాక్స్ తీసుకొని ఆమె దగ్గరకి రాగానే, “అలా కూర్చొని తిను.” అంది. “మ..మరి మీరు తినరా!?” అన్నాను మాటలు పెగుల్చుకొని. “నాకు ఆకలి లేదులే, నువ్వు తిను..” అంది కాస్త కసురుకున్నట్టు. నేను బిక్కమొహం వేసాను. అదిచూసి ఆమె చిన్నగా నవ్వి, “తినమ్మా.. ప్లీజ్..” అంది. ఆమె అలా అనగానే, నేను నెమ్మదిగా తినడం మొదలెట్టాను. నేను తింటూ ఉంటే, ఆమె అలాగే నవ్వుతూ చూస్తూ ఉంది. ఆమె అలా చూస్తుంటే, నాకు సిగ్గనిపించి, గబగబా తినేసాను. బాక్స్ ఖాళీ అయిపోయింది. “గుడ్.. ఇక క్లాస్ కి పో..” అంది ఆమె. నేను వెళ్ళిపోయాను. నేను వెళ్తూ ఉంటే, ఆమె నన్నే చూస్తూ ఉందని నాకు అర్ధమయింది. ఆ తరవాత రెండు, మూడు రోజులు ఆమె నాకు ఎదురైనా, చిన్నగా నవ్వేది తప్పా, మరేం జరగలేదు. నాకు మాత్రం ఆమెని చూసినప్పుడల్లా స్థనాల మధ్యలో నాకడమే గుర్తొచ్చి, ఒళ్ళంతా వేడెక్కిపోయేది. ఏం చేయాలో తెలియక గిలగిలా కొట్టుకునేవాడిని.
ఆ రోజు ఆదివారం కావడంతో, కాస్త లేట్ గా నిద్రలేచి, ముందు గదిలోకి వచ్చాను. అక్కడ నీరజ మేడమ్ ను చూసి, కాస్త షాక్ అయ్యి, అలాగే నిలబడిపోయాను. కారణం, ఆమె కూర్చున్న తీరులో, పైట కాస్త పక్కకి వెళ్ళి, జాకెట్ మధ్య ఖాళీ కాస్త కనిపిస్తుంది. అంతలో మా అమ్మ నన్ను చూసి, “అదేంట్రా అలా నిలబడిపోయావ్!? మీ టీచర్ కి నమస్తే చెప్పవా!?” అంది. నేను మాత్రం తల దించుకొని, మేడం జాకెట్ లోపలకే చూస్తూ, “గుడ్ మార్నింగ్ మేడమ్..” అన్నాను. ఆమె నవ్వి, “మ్.. గుడ్ మార్నింగ్. ఇప్పుడా లేవడం!?” అంది. నేను ఏమీ సమాధానం ఇవ్వకుండా, ఆమె జాకెట్ లోకి మరింత లోతుగా చూడసాగాను. ఎంత చూసినా ఇంతకు ముందు కనిపించినంతే కనిపిస్తుంది. నేను అలా చూడడం టీచర్ గమనించిందో, లేదో మరి. అమ్మ మాత్రం గమనించకుండా జాగ్రత్త పడ్డాను. నేను అలా చూస్తూ ఉండగా, అమ్మ లేచి, “ఉండమ్మా, కాఫీ తెస్తాను.” అని టీచర్ తో చెప్పి, వంటగదిలోకి వెళ్ళింది. ఆమె అలా వెళ్ళగానే, టీచర్ నన్ను చూసి, “ఏయ్! అలా చూడకూడదు. పోయి ఫ్రెష్ అవ్వు.” అంది చిన్నగా. అలా అన్నదేగానీ, ఆమె పైట మాత్రం సర్ధుకోలేదు. నేను కదలకుండా అలాగే చూస్తున్నాను. ఆమె చిన్నగా తన పైట సర్ధుకొని, “ఇక వెళ్తావా!” అంది కాస్త చిరుకోపంతో. అంతలో అమ్మ అటుగా రావడం గమనించి, గబగబా వెళ్ళిపోయాను. వెళ్ళిపోయానే గానీ, నా మనసు మాత్రం ఆమె జాకెట్ మధ్య చిక్కుకుపోయింది. అక్కడ ఏదోఒకటి చేస్తే తప్ప ఆగేట్టు లేదు. కానీ ఏం చేయాలో, ఎలా చేయాలో మాత్రం అర్ధంకావడంలేదు. కానీ ఆ అవకాశం ఆ రోజు సాయంత్రమే వచ్చింది నాకు.