పురాణలలో రంకు – శశాంక విజయము 119

ఐతే నిత్యము షరా మామూలుగా అలవాటైన ఆ నలుగురు నర్తకీమణుల శిశ్న సుశ్రూష తో మొహం మొత్తినప్పుడు ముసలి పెనిమిటుల (పెనిమిటి = భర్త, మొగుడు) పడుచు కళత్రములతో (కళత్రము = భార్య, పెళ్ళాం) శిశ్న సుశ్రూష చేయించుకొనవలెననిపించెడిది ఆ రాజుకి. తన రాజ ఠీవి తోనో, బహుమతులతోనో మెప్పించి వారికి అమితముగా శృంగార సేవ ఒనర్చి (ఒనర్చి =చేసి) శిశ్న సుశ్రూష చేయించుకునెడి వాడు. ఈ చాటు వ్యవహారామందు రాజుకి ఎంతో మక్కువ. సాధారణముగా పట్టుబడకుండానే పరాంగనలతో (పర అంగన = వేరొకరి భార్య, పెళ్ళాం) శిశ్న సుశ్రూష కార్యసాధన గావించెడివాడు ఐతే కొన్ని పర్యాయములు (పర్యాయములు = సార్లు) ఆ పరంగాన అతిలోక సౌందర్యవతి ఐనచో శృంగార సుశ్రూష లో మైమరచి పోయి ఒకరినొకరు ఎంతకీ వీడలేక (వీడలేక = వదలలేక) చివరికి ఆ పరంగాన భగమునందు తన శిశ్నముండగా ఆమె పెనిమిటికి పట్టుబడి భంగపడి సహస్ర (సహస్రము = 1000, వేయి) భగముల శరీరము కలుగువిధముగా శాపగ్రస్తుడైన సందర్భములు కూడా కలవు.
అమరావతి మీదకి శత్రు రాజులు దండెత్తి వస్తే రాజైన దేవేంద్రుడు యుద్ధం లో వీరత్వము గురించి తన వద్ద ఉన్న వజ్రాయుధము గురించి కోటలు దాటే మాటలు చెప్పి యుద్ధ భూమిలో శత్రుసైన్యాన్ని చూడగానే ఆ రాజు మరియు అతని సభాసదులు, సైన్యం అందరూ పంచలు తడిపేసుకుని పోలోమని పారిపోయి ఆ రాజ్యాలన్నింటికి చక్రవర్తి ఐన మహా విష్ణువు వద్దకో లేక విరాగిలా స్మశానం లో ధ్యానం చేసుకుంటు ఉండే ఎల్లా లోకములలో సాటిలేని మహావీరుడైన మహాదేవుని వద్దకో వెళ్ళి పాహిమాం అని కాళ్ళ మీద పడిపోయి శరణువేడేవాడు. వాళ్ళకి తోచినప్పుడో, వేలైనప్పుడో, చెయ్యాలనిపించినప్పుడో అతడికి సహాయం చేసి అమరావతి సింహాసనం మరలా ఇంద్రుడికి ఇప్పించెవారు. అప్పటివరకు అక్కడే కూర్చుని భజన చేస్తు వారిని విసిగిస్తూ ఉండేవాడు. రాజనర్తకీమణులు మాత్రం సింహాసనం మీదెక్కి వారికి అలవాటైన శిశ్న సూశ్రూష చేస్తూనే ఉండేవారు. సింహాసనం మీద రాజు ఎవడైతే ఏమిటి.

ఈ దేవేంద్రుడికి ఒక గురువు ఉంటే వీడు కాస్త బుద్ధిగా ఉంటాడేమో అనుకున్న పెద్దలైన శివుడు, విష్ణువు వీడికి గురువుగా ఎవరినైనా నియమిద్దామని నిర్ణయించు కున్నారు.మహా తపోధనులు ధర్మబద్దులు, నిష్టాగరిష్టులైన ఋషులందరూ ఇలాంటి రాజుకి గురువు అవడానికి సిద్ధముగా లేమని నిరాకరించిరి. ఆ సమయములో అమరావతిలో ఏదైనా మంచి పని ఇప్పించమని ప్రభాస తీర్థం లో ఘోర తపస్సు చేస్తున్న బృహస్పతి కనిపించాడు. అమరావతి లో నిత్యమూ జరిగే శిశ్న సుశ్రూషల గురించి ఆనోటా ఈనోటా విన్నప్పటినుండి, చేస్తే అక్కడే పని చెయ్యాలి అని నిశ్చయించుకుని వయసు పైబడుతు గెడ్డం నెరిసిపోయినా సరే తపస్సు చేస్తు మహాదేవుడిని విసిగించేస్తున్నాడు ఈ బృహస్పతి.
తపస్సు చేసే ముందు నక్కనో, కుక్కనో తొక్కి ప్రారంభించాడో ఏమో మరి, ఒకేసారి అమరావతికి రాజ గురువు పదవి ప్రసాదించాడు ఆ శివుడు బృహస్పతికి. ఇంక ప్రతి నిత్యం శిశ్న సుశ్రూషలతో అమితముగా సుఖిస్తూ ఉండెడి వాడు. ఐతే మరి ఇంత మహత్తరమైన పదవి సాధించిన వాడిని అతని పెద్దలు ఊరికే ఉండనివ్వరు కదా. శీలవతి, అతిలోక సౌందర్యవతి ఐన కన్యతో వివహమైనచో అమరావతి రాజసభలోకి ఆ నర్తకీమణుల సహవాసము వారిచే శిశ్న సుశ్రూషలు వదిలిపోవునని తలచి ఆ బృహస్పతికి తార అని ఒక అతిలోక సౌందర్యవతితో వివాహము జరిపించిరి అతడి పెద్దలు. అప్పుడు మొదలయ్యింది అసలు కథ.

(రెండవ అంకము )

బృహస్పతికి ఉతథ్య అను ఒక అగ్రజుడు (అగ్రజుడు = అన్నయ్య, అన్న) కలడు. ఉతథ్యుడు ధర్మబద్ధుడు, ఒక చిన్న ఆశ్రమము స్థాపించి, గురుకులం నడుపుకుంటూ విద్యార్థులకి వేదాలు, శాస్త్రాలు బోధించుచు, జీవితము ప్రశాంతముగా సాగించెడివాడు. అతని ధర్మపత్ని ఐన మమత మాత్రం ఎదుగు బొదుగు లేని తన పెనిమిటి (మరియు అతని మేఢ్రము) (పెనిమిటి -భర్త) తో మిక్కిలి (మిక్కిలి = చాలా) విసుగుచెందెను. ఏ పని లేక, వ్యర్థముగా తిరుగుచు, నిరర్థకుడనుకున్న తన మరిదైన బృహస్పతి అకస్మాత్తుగా అమరావతి రాజైన ఇంద్రుడికే గురువు అవడం తో మమతకి తన మరిది పట్ల మక్కువ హెచ్చినది (హెచ్చుట= పెరుగుట, వృద్ధి).

ఆమె పెనిమిటి, ఆశ్రమములో ఆరుబయట వృక్షముల (వృక్షము = చెట్టు) కింద విద్యార్థులకి వేద పాఠములు బోధిస్తున్న సమయమున, మమత ఒక కుటీరములో తన మరిదైన బృహస్పతికి శృంగార సుశ్రూష పాఠములు బోధించుచు సుఖించుచుండెను. నిత్యం జరిగే నర్తకీమణుల శిశ్న సుశ్రూషలతో మొహం మొత్తినపుడు తన వదినగారి కోసం అమరావతి నుండి అమూల్యమైన కానుకలు తెచ్చి ఆమెకి బహూకరించి ఆమెను మెప్పించేవాడు బృహస్పతి. యథా రాజా తథా ప్రజా అన్నారు పెద్దలు. ఇంద్రుడిలోని పరాంగన శృంగారమందు ఉత్సుకతను మాన్పించి సన్మార్మగునందు నడిపించును అనుకుని నియమించిన గురువుకి ఆ ఇంద్రుడే గురువయ్యెను ఈ విషయములో. ఐతే ఇంద్రుడికున్న ఠీవి తెగువ లేని బృహస్పతి తనకి తెలిసినంతలో, సాధ్యమైనంతలో పరాంగన ఐన తన వదినగారి భగమునందు తన మేఢ్రమును జొనిపి (జొనిపి – దూర్చి), శృంగార సుఖమును అనుభవించుచున్నాడు.