పురాణలలో రంకు – శశాంక విజయము 119

(రెండవ అంకము )

బృహస్పతికి ఉతథ్య అను ఒక అగ్రజుడు (అగ్రజుడు = అన్నయ్య, అన్న) కలడు. ఉతథ్యుడు ధర్మబద్ధుడు, ఒక చిన్న ఆశ్రమము స్థాపించి, గురుకులం నడుపుకుంటూ విద్యార్థులకి వేదాలు, శాస్త్రాలు బోధించుచు, జీవితము ప్రశాంతముగా సాగించెడివాడు. అతని ధర్మపత్ని ఐన మమత మాత్రం ఎదుగు బొదుగు లేని తన పెనిమిటి (మరియు అతని మేఢ్రము) (పెనిమిటి -భర్త) తో మిక్కిలి (మిక్కిలి = చాలా) విసుగుచెందెను. ఏ పని లేక, వ్యర్థముగా తిరుగుచు, నిరర్థకుడనుకున్న తన మరిదైన బృహస్పతి అకస్మాత్తుగా అమరావతి రాజైన ఇంద్రుడికే గురువు అవడం తో మమతకి తన మరిది పట్ల మక్కువ హెచ్చినది (హెచ్చుట= పెరుగుట, వృద్ధి).

ఆమె పెనిమిటి, ఆశ్రమములో ఆరుబయట వృక్షముల (వృక్షము = చెట్టు) కింద విద్యార్థులకి వేద పాఠములు బోధిస్తున్న సమయమున, మమత ఒక కుటీరములో తన మరిదైన బృహస్పతికి శృంగార సుశ్రూష పాఠములు బోధించుచు సుఖించుచుండెను. నిత్యం జరిగే నర్తకీమణుల శిశ్న సుశ్రూషలతో మొహం మొత్తినపుడు తన వదినగారి కోసం అమరావతి నుండి అమూల్యమైన కానుకలు తెచ్చి ఆమెకి బహూకరించి ఆమెను మెప్పించేవాడు బృహస్పతి. యథా రాజా తథా ప్రజా అన్నారు పెద్దలు. ఇంద్రుడిలోని పరాంగన శృంగారమందు ఉత్సుకతను మాన్పించి సన్మార్మగునందు నడిపించును అనుకుని నియమించిన గురువుకి ఆ ఇంద్రుడే గురువయ్యెను ఈ విషయములో. ఐతే ఇంద్రుడికున్న ఠీవి తెగువ లేని బృహస్పతి తనకి తెలిసినంతలో, సాధ్యమైనంతలో పరాంగన ఐన తన వదినగారి భగమునందు తన మేఢ్రమును జొనిపి (జొనిపి – దూర్చి), శృంగార సుఖమును అనుభవించుచున్నాడు.

ఆ సుఖము తో బాటుగా వదినగారి భగములో మరిది గారి వీర్య స్ఖలనము (స్ఖలనము – పురుషాంగము నుండి చిక్కటి రసము కార్చుట) పరిపాటిగా జరుగుచుండెను. దాని పర్యావసానముగా బృహస్పతి తన వదినగారికి గర్భం చేకూర్చెను. తన కళత్రమునకు కలిగిన గర్భము తన ప్రతాపమే అని గర్వపడెను ఉతథ్యుడు. ఎంతైనను మమత బహు మాటకారి, గడసరి, ఉతథ్యుడు అమాయకుడు.

కొంత కాలము పిదప మమతకి పండంటి పుత్రుడు కలిగెను . చాలా అందముగా, తేజోమయుడైన తన పుత్రుడని గాంచి సంబరపడెను మమత. ఆ తేజోవంతుడైన పుత్రుడు తన వీర్య ఫలమే అని భావించి సంతసిల్లెను ఉతథ్యుడు. బృహస్పతి సైతం మిక్కిలి ఉత్సాహభరితుడయ్యెను. తన అనుజునకు తనపై అపారమైన అభిమానము కలదని అందులకే తన తేజోవంతుడైన పుత్రుని గాంచి మిక్కిలి సంతసిల్లుచున్నాడని (సంతసిల్లుట = సంతోషించుట) భావించెను అమాయకుడైన ఉతథ్యుడు. ఆ కుమారునికి కచ అను నామకరణం ఒనర్చిరి ఋషులు.

ఈ పర్యాయము తేజోవంతురాలైన పుత్రిక కొరకు ఉతథ్యుడు తన ధర్మపత్ని ఐన మమతను సమీపింపగా “ఆర్యా తేజోవంతమైన సంతానము కొరకు ఒక వ్రతమాచరించుచున్నాను సంపూర్ణమైనంతనే మీతో సంగమించెద” అని నమ్మపలికేను. ఐతే ఆ వ్రతము తన మరిది ఐన బృహస్పతి తో సంభోగమని మమత అంతరార్థము. మరిది ప్రసాదించిన తేజోవంతుడైన పుత్రునితో అతని పై హెచ్చెను మమతకి. మరిదితో రహస్య శృంగారము కొనసాగించెను మమత. బృహస్పతి అమరావతి లో నర్తకీమణుల నుండి అభ్యసించిన రసపట్టులని తన వదినగారైన మమతకి రుచి ఎరింగించెను.

బృహస్పతి మేఢ్రము తన వదినగారి భగమునందు విహరించి అనేక పర్యాయములు వీర్యము స్ఖలించెను. అటు పిమ్మట తన వ్రతము సంపూర్ణమయ్యెనని మమత ఉతథ్యునితో సంభోగించెను. మమతకి మరో తేజోమయుడైన పుత్రుడు జనించెను. అతనికి భరద్వాజ అని నామకరణం చేసారు ఋషులు. బృహస్పతి అమితానంద భరితుడయ్యెను. మరొక తేజోవంతుడైన కుమారునికి పినతండ్రి ఐనందుకు సంబరపడుచున్న తన అనుజడను గాంచి అమాయకుడైన ఉతథ్యుడు ఆనందభరితుడయ్యెను.

ఇరువురు తేజోవంతులైన పుత్రుల అనంతరం ఒక సౌందర్యవతి తేజోవతి ఐన పుత్రిక కొరకు తన పెనిమిటి నిత్యము కోరుతుండగా వ్రతమని కొద్దికాలము నిలువరించగలిగెను. బృహస్పతికి అమరావతిలో హెచ్చిన సుశ్రూష కార్యములు అటుపై తన నూతన కళత్రము ఐన తార తో సంభోగము రుచించి, తన అగ్రజుడైన ఉతథ్యుని ఆశ్రమమును దర్శించలేకపోయెను తన వదినగారైన మమతకు శృంగార సంతృప్తి చేకూర్చలేకపోయెను. మమత భగము తన మరిది మేఢ్రము కొరకు ఎంతగానో పరితపించెను ఇక చేయగలిగినది లేక చిన్నది, సన్నది, ఘడియ కాలము సైతము తన భగమునందు నిలువలేని తన పెనిమిటి మేఢ్రముతొ తృప్తి పొందెను. ఆమె భగము అయిష్టముగనే తన పెనిమిటి వీర్యము గ్రోలెను. ‘ హతవిధి, నాకు ఎటువంటి సంతానము కలుగునో కదా’ అని మమత దిగులుచెందుచుండెను.

అమరావతి పై అసురులు దండెత్తి రాగా సురులు కొందరు హతమవగా మరికొందరు అడివిలో వేటాడుచున్న వ్యాఘ్రము నుండి ప్రాణభయముతో పారిపోవు జింకల వలే పలాయనం చిత్తగింపగా (పలాయనం చిత్తగించి= పారిపోయి) ఎట్టకేలకు శ్రీమహావిష్ణువు రక్షించినప్పుడు, బృహస్పతి వారిని ప్రార్థిస్తూ ఓ జగన్నాటక సూత్రధారి ఈ సమస్య కి ఒక శాశ్వత పరిష్కారం చూపమని వేడుకొనెను. అంతట ఆ విష్ణువు బృహస్పతిని కొనియాడి, “కశ్యప మహాముని సంతానమైన మీ సురులు మీ సోదరులైన అసురులతో మీ తండ్రిగారి సమక్షమున సంధి చేసుకుని, అందరు కలిసి క్షీరసాగర మథనం గావించి, అందునుండి ఉద్భవించు అమృతమును గ్రోలి మృత్యువును జయించగలరు. ఆ అమృతమును మీ సురులకు మాత్రమే అందించెదను నా యోగమాయతో. అటుపిమ్మట సురులు అమరులవుదురు. ఆ మహాదేవుడు అసుర గురువైన శుక్రాచార్యునికి ప్రసాదించిన మృతసంజీవని విద్య కన్నను ఇది మేలగును ” అని ఉపాయం సూచించెను. శుక్రాచార్యుడు మహాదేవునికై ఘోర తపమును ఆచరించి ఆ మృతసంజీవని మంత్రము పొందెను. బృహస్పతికి మాత్రము ఇంత సునాయాసముగా తరుణోపాయము లభించుట అందరిని ఆశ్చర్యపరిచెను. సురులు అసురులతో సంధి కుదుర్చుకుని వారికి సామంతులుగా ఉండెదమని, ఎంతైన సురులు అసురులకు అనుజులే కదా అని నమ్మపలికిరి. అసుర గురువైన శుక్రాచార్యుడు ఎంత ప్రతిఘటించినను క్షీరసాగర మథనమునకు అసురలను సమ్మతులను గావించెను బృహస్పతి తన వాక్చాతుర్యముతో. అనేక వన్నెచిన్నెలున్న అతిలోక సౌందర్యవతులు ఆ క్షీరసాగరమునందు దాగి ఉన్నారని నమ్మపలికెను.