పురాణలలో రంకు – శశాంక విజయము 119

“క్షీరసాగర మథనము అరిష్టదాయకము “అని మహాదేవుడు వారించినను లెక్కసేయక ఎగబడిపోయిరి అల్పజీవులంతా. క్షీరసాగరము మథింపగా మొదట ఉద్భవించిన హాలాహలము పెను సంకటమయ్యెను. అమృతము మాట ఏమో కాని మృత్యువు సమీపింపగా సురులు అసురులు మిక్కిలి (మిక్కిలి = చాలా) భీతిల్లి (భీతిల్లి =భయపడి) హహాకారములతో పలాయనం చిత్తగించిరి. మథనానికి నాంది ఐన విష్ణువు సైతము అదృశ్యమయ్యెను. సురులు తమ గురువైన బృహస్పతిని నిందించుచు పరుగులిడిరి. ఎట్టకేలకు ఈ సాగర మథన కార్యము వలదు వలదు అని అందరికి హితవు పలికిన భోళా శంకరుడే ఆపద్బాంధవుడయ్యెను. ఆ హాలాహలమును గ్రోలి నీలకంఠుడై సమస్త లోకములను కాపాడెను. ఇట్టి బుద్ధిహీనులకు హితవు బోధింప ప్రయోజనము లేదని గ్రహించిన మహాదేవుడు ధ్యానమున నిమగ్నుడైపోయెను. పెను ఆపద తప్పిపోయినంతనే మరలా బుద్ధి వక్రించిన అసురులు సురులు క్షీరసాగరమును మథించుట కొనసాగించిరి.

అటు పిమ్మట ఉద్భవించిన దివ్య శంఖమును విష్ణువు హస్తహస్తభూషణమయ్యెను. తదుపరి దివ్య ప్రకాశముతో ధనరాశి దాని వెనుకే దివ్య గజములచే పూజింపబడుచున్న దేవి ఐన శ్రీ మహా లక్ష్మి ప్రకటితమయ్యెను ఆ క్షీరసాగరమునుండి. ఆ దేవి కొరకు బుద్ధిహేనులందరూ ఎగబడగా (ఎన్ని యుగాములైనా ఈ విషయము మారలేదు ఇప్పటికి అంతే) అక్కడున్న వారందరికీ అధిపతి మరియు ఈ జగన్నాటక సూత్రధారి విష్ణువు అని గ్రహించి శరణు వేడి వరించెను. అగ్రతాంబూలముగా ఆ దేవిని విష్ణువు గ్రహించుట అసురులకు కంటకముగనే తోచెను. ‘ఈ విష్ణువు తన నివాసమైన క్షీరసాగరము నందున్న నిధి నిక్షేపములను వెలికి తీసి ఇచ్చుటకు మనలను పని వారి వలే వాడుకొనుచున్నాడు’ అని అసురుల మనసులో ఒక భావము కలుగగా, వారిని శాంతింపజేయుటకు అపార ధనరాశిని శ్రీ మహా లక్ష్మి వర్షింపజేసెను. అంతట ఆ బుద్ధిహీనులు కొద్దిగా ఉపశమనమొంది సాగర మథనము కొనసాగించిరి.

అటు పిమ్మట ఉద్భవించెను లక్ష్మి సహోదరుడైన చంద్రుడు. (సహోదరుడు = తమ్ముడు/అన్నయ్య నిజానికి ఒకే ఉదరము (ఉదరము – కడుపు) నుండి వచ్చిన వారిని సహోదర/సహోదరి అనవలెను. ఐతే క్షీరసారగము మరి ఉదరము గా పరిగణింపవచ్చునో లేదో తెలియదు కాని లక్ష్మి స్తోత్రము నందు చంద్ర సహోదరి అని సంబోధింతురు ఋషులు) అతడు అలా ఆ క్షీరసాగరము నుండి వెలువడుతుండగా అచటున్నవారందరు అతని అందాన్ని ఠీవిని వీక్షిస్తు అవాక్కైరి.

అచటనున్న అశేష నారీ జనం ముగ్ధులై వీక్షింపగా వారిలో అనేకులకి తమ భగములయందు చెమ్మ (చెమ్మ = తడి) ఉద్భవించుట ఆరంభమయ్యెను. ఈ చంద్రునితో శృంగారము ఎంత మధురముగా ఉండునా అని ఊహింపసాగిరి వారెల్లరు. చెమ్మగిల్లిన తమ భగమునందు ఈ చంద్రుడి మేఢ్రము విహరించిన చో ఎంత సుఖదాయకముగా ఉండునో అని ఊహించుచు తమ జఘనముల (జఘనము = తొడ) మధ్యన తమ హస్తము జొనిపి (జొనిపి =దూర్చి) అంగుళములను (అంగుళము – వేలు) భగము నందు ప్రవేశింపజేసి గులములను (గులము = గొల్లి) ప్రేరేపించుచు చంద్రునితో సంభోగాభిలాష యొక్క ఊహలలో తేలియాడచుండిరి. నిత్యము ఇంద్రాదుల శిశ్న సుశ్రూష ఒనర్చు రంభాది నర్తకీమణులు సైతం ఈ విధముగా ఊహించుచు బాహాటముగా స్వయం తృప్తి పొందుచు చంద్రునితో శృంగారకేళి గూర్చి ఊహించుచుండగా, పెనిమిటి మేఢ్రము తప్ప ఎరుంగని తార వంటి వివాహితలు సైతం చంద్రుని గాఢ ఆలింగనం గావించి అతని మేఢ్రము తమ భగములో విహరించిన ఆ సుఖమెటులుండునా అని ఊహించుచు రహస్యముగా తమ గులములను ప్రేరేపించుచుండిరి.