పురాణలలో రంకు – శశాంక విజయము 119

ఆశ్రమమునకు విచ్చేసిన అతిథికి తగు సత్కారము గావించి హుటాహుటిన ఆశ్రమమెల్లయు తన గురుపత్నిమరియు ఆశ్రమ అధికారిణి ఐన తారకి ఈ విషయము అవగతపరుచుట కొరకు ఆమెకై వెతుకుట ఆరంభించెను చంద్రుడు. ఆశ్రమమంతా వెదకినా కానరాలేదు ఆమె జాడ. ఇక చివరికి తటాకమునుండి ఎవరో జలకాడుతున్న శబ్దము వినవచ్చేసరికి అటుగా వెళ్ళెను చంద్రుడు. గురుపత్ని తటాకము లో జలకాలాడుతున్నారేమోనని భావించి, చంద్రుడు తలదించుకుని, వెనుదిరిగి సవినయం గా దూరమునుండి తన రాక మరియు వచ్చిన అతిథి గురించి వెళ్ళడించెను. గురువుగారి, గురుపత్ని మరియు ఇతర పెద్దలతో సంబోధించునప్పుడు భూమిని వీక్షించుచు మృదువుగా మరియు మితముగా సంబోధించుట ఆశ్రమ నియమము.

చంద్రుడిని ఊహించుచు వివస్త్రగా జలకాలాడుచున్న అతని గురుపత్ని తార

‘ఎంత వినయం, ఎంత విధేయత, స్వయానా లక్ష్మిదేవి సహోదరుడని కాని, విష్ణువు స్యాలుడని కాని అని కించిత్ (కించిత్ – కాస్తంత) గర్వము ఏ కోశాన లేని మంచి యువకుడు ‘ అని మనసులోనే చంద్రుని గురించి సద్భావన కలిగెను తారకి. తటాకమున వివస్త్రగా జలకాలాడుచు “అటులనా చంద్రా. నీవు వచ్చిన అతిథి కి కావలసిన సపర్యలోనర్చుము నేను వేగిరమే అచటికి ఏతెంచెద” అని చంద్రుడిని ఆదేశించెను అతని గురుకళత్రమైన తార. వెంటనే వెనుదిరిగి చూడక అచటినుండి నిష్క్రమించెనెను చంద్రుడు. చంద్రుడే కనుక వెనుదిరిగి వీక్షించినచో నిండైన ఎత్తైన నిటారైన ఇరు వక్షములతో భాసిల్లుచు, పాలారాతి వలే మెరయుచు, నిండైన పూర్ణకుంభముల వంటి పృష్ఠములతో (పృష్ఠములు – పిరుదులు), నిగారింపుతో మెరయుచున్న జఘనములతో (జఘనము – తొడ) ఉన్న తార అనాచ్ఛాదిత అవాన (అవాన = తడి) వదనము అతనికి గోచరించి ఉండెడిది. కాని చంద్రుడు వెనుదిరగడు మరియు ఆ విధముగా వీక్షించడన్న నమ్మకము తారకి బలముగా కలదు, అందులకే ఆమె తటాకము వెలుపలకి దిగంబరవస్థలో వచ్చి తన వస్త్రములు తీసుకొనెను.

ప్రియ శిష్యుడితో సంభోగము ఉచితమా మరి అతడు మనసుకి నచ్చినవాడైతే?

వైకుంఠమున తన సహోదరి మరియు జమాతృల ఐన లక్ష్మి విష్ణువుల కుశల సమాచారము నారదుడిని అడిగి తెలుసుకుని చంద్రుడు అమితముగా సంబర పడుచుండగా అచటికి విచ్చేసిన తార, నారదునికి సవినయముగా ప్రణామము గావించి “ఊరక రారు మహానుభావులు, మా ఆశ్రమమును మీ పాదధూళితో పావనము గావించినందుకు ఈ ఆశ్రమవాసులమందరము అమితముగా సంతోషించుచున్నాము, దేవఋషికి మేము చేయగల సేవ ఏదైనను, ఎరిగిన తక్షణము అది మా అహోభాగ్యముగా భావించి ఒనరించుగలవారము” అని సవినయముగా సంబోధించెను.

అంతట నారదుడు గంభీరమైన కంఠముతో “మీ బావగారైనా ఉతథ్యుడు అనేక మంది ఋషులతో సమాయత్తమై విశ్వశాంతికై ఒక మహా యజ్ఞము తలపెట్టారు. తన అనుజుడైన బృహస్పతి ఇంకను అచటికి ఏతెంచలేదని వ్యాకులతతో సతమతమవుచున్నారు. ఋషులెల్లరు దేవగురువు రాక కొరకు వేచిచూస్తూ వ్యాకులత చెంది వారి క్షేమ సమాచారముసేకరించుటకై త్రిలోక సంచారినైన నన్ను ఆదేశించిరి. మరి అచటను ఇచటను అనుపస్థితులై వారెచటకి ఏతెంచిరో తెలియకున్నది” అని పలుకుచు బృహస్పతి ఆశ్రమమునుండి అదృశ్యమయ్యెను దేవ ఋషి నారదుడు.

వదిన మరిది శృంగరము గూర్చి తెలిసినను తెలియని విధముగా పలుకుట కలభోజనుడికే చెల్లు

వాస్తవానికి బృహస్పతి ఎచటకి ఏతెంచెనో నారదుడు ఎరిగింనను, కలహభోజనుడాయె మరియు కొద్ది కాలముగా, దేవేంద్రునితో సహా అమరావతి వాసులందరూ దేవర్షిని విస్మరించి నూతనముగా వచ్చిన బృహస్పతిని దేవగురువని అమితముగా కొనియాడుట కొద్దిగా కంటకమువలె తోచెను నారదునికి.

నారదుడు బృహస్పతి గురించి పలికినది మిక్కిలి కలవర పరిచెను తారని. తన పెనిమిటి ఏమయ్యారో, ఎచటనున్నారో, ఏమైనా ఆపదలో చిక్కుకున్నారేమో అని పరి పరి విధముల మధనపడి అమితముగా వ్యాకులత చెందిన తార, చంద్రుడిని ఉద్దేశించి “తమ అగ్రజులైన ఉతథ్యులవారితో ఏదో ముఖ్యమైన విషయం గూర్చి చర్చించవలెనని చెప్పి తొలిసంధ్యకే అటుగా ప్రస్థానము గావించిరి మీ గురువుగారు , నీవు వేగిరమే ప్రస్థానము గావించి వారికి ఏమయ్యిందో ఏమిటో ఎటువంటి ఆపదలోనైన చిక్కుకున్నారేమో తెలుసుకొని వారి క్షేమ సమాచారము గైకొని (గైకొని – తెలుసుకొని/తీసుకొని) రమ్ము చంద్రా” అని ఆదేశించెను, ఆవేదన భరితమైన గద్గదమైన కంఠధ్వనితో.

తన గురుపత్నిఐన తారకి సాష్టాంగ పాదాభివందనము ఒనర్చి, ఉతథ్యుని ఆశ్రమమునకు హుటాహుటిన చేరుకుని అచట ఎవరు కానరాకపోయేసరికి కర్తవ్యం అవగతమవలేదు చంద్రుడికి. ‘ఆశ్రమవాసులెల్లరు ఆ మహా యజ్ఞమునకు ఏతెంచుండెదరు అందులకే ఈ ఆశ్రమమునందు ఎవరు కానవచ్చుటలేదు మరి గురువుగారు ఎచట ఏ ఆపదయందు చిక్కుకొనిరో ‘ అని తనని తాను సమాధాన పరుచుకుని గురువుగారి అదృశ్యత విషయమై బహు వ్యాకులతతో చంద్రుడు వెనుదిరగబోతుండగా ఎచట నుండో మందధ్వనిలో ఎవరో మూలుగుతున్న శబ్దం వినవచ్చెనతనికి. ‘అయ్యో ఎవరైనా ఆపదలో ఉన్నారేమో ఇచట సహాయం చెయుటకు ఎవరూ లేక అల్లాడుతున్నారెమో’ అనుకుని ఆ శబ్దం ఉద్భవిస్తున్న దిశగా వడి వడిగా అడుగులేసెను చంద్రుడు.

ఆ శబ్దం ఒక వనితదని అనిపించింది చంద్రునికి , ఐతే ఆ మూలుగుల మధ్యలో “ఊ … అలా… ఇంకా … ఇస్స్ …. అబ్బా… అదీ… అచటనే. … అమ్మా … ఏమి సుఖమో ” అను పదములు వినిపించగా ఆ మూలుగుతున్న వనిత ఆపదలో ఉండి కూడా అటుల ఎటుల పలుకుచున్నదన్న విషయం అవగతము కాలేదతనికి. ఆ మూలుగులు ఉద్భవిస్తున్న గది ద్వారములు బంధించి ఉండుటతో, ద్వారుమును ఎంత తాడయించినను (తాడయించుట – (తలుపు) కొట్టుట) ప్రయోజనము ఉండజాలకపోవచ్చును, ‘ద్వారమవతల బాధపడుచున్న వనిత ఆపదలో ఉన్న ఎడల సహాయమునకు ఎవరు లేని గదియందు ఒంటరిగా ఉన్న ఆమె వచ్చి ద్వారబంధము ఎటుల తీయగలదు‘ అని ఆలొచించిన చంద్రుడు వేగముగా లంఘించి ఆ గది పైకెక్కి ఒక పక్కనుండి ఆ గదిపైనున్న పెంకులు కొన్ని మెల్లిగా లాఘవముగా మరియు నిశబ్దముగా తొలగించి వీక్షించెను ఆ గదిలోకి, అచట మూలుగుచున్న వనితను ఆపదనుండి రక్షిద్దామనే సదుద్దేశముతో.