యవ్వనం 375

గట్టిగా ఉండడంతో ఎలాస్టిక్ అడ్డుపడుతోంది. నేను 69 డాగీ పొజిషన్లో వంగాను. ఆమెకి ఇప్పుడు సులువుగా నా పేంట్ బెల్ట్ విప్పడానికి వీలయ్యింది. నా అండర్ వేర్ ని కిందకి లాగి నా ఆయుధాన్ని బయటకు తీసింది. నాకు ఆమె దాన్ని చేత్తో పట్టుకుంటే ఎంతో హాయిగా అనిపించింది. నేను ఆమె మదన ద్వారాన్ని ఆసక్తిగా చూస్తుంటే ఆమె కూడా నా ఆయుధాన్ని, దానికి తగిలించినట్లుగా ఉన్న రెండు చిన్న బంతుల సంచిని చూస్తోంది. ఇంతలో వాళ్ళ అమ్మ “కావ్యా, మీ నాన్నగారు వచ్చినట్లున్నారు. కొంచెం చూడమ్మా నాకు ఇక్కడ ఇంకా వంట పూర్తికాలేదు” అని గట్టిగా పిలిచింది. ఇద్దరమూ ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడ్డాము. హడావుడిగా నేను నా పేంట్ ని సర్డుకోన్నాను. ఆమె తన నైటీ ఓవర్ కోట్ వేసుకొని తన పెంటీని సర్దుకొని, తలని హడావుడిగా చేత్తోనే సర్దుకొని “ఆ వెళ్తున్నా అమ్మా” అంటూ బయటకి పరుగు తీసింది. నాకు ఒకేసారి టెన్షన్, మళ్ళీ నిరాశ కలిగాయి. అయినా చూసినంత వరకు ఆనందం వేసింది. ఆమె మదన ద్వారాన్ని ఇంకా పరిసోదిన్చాల్సి ఉంది. ఇంకొక సారి తప్పదు కదా. అలా అనిపించాక నాకు చాలా ఆనందం కలిగింది.

కావ్య వాళ్ళ నాన్న లోపలకి వచ్చారు. “డాడీ, మా ఫ్రండ్ హరి వచ్చాడు. ” అంటూ హరీ అని నన్ను పిలిచింది. నేను ఫ్రంట్ రూంలోకి వచ్చాను. “హలో హరీ, హౌ ఆర్ యూ బోయ్?” అంటూ షేక్ హేండ్ ఇచ్చారు. “హెల్లో సర్” అంటూ నేను కూడా అతనిని పలకరించాను. చాలా హుందాగా కనిపించాడు అతను. “కావ్యా, మనం మళ్ళీ రేపు క్లాసులో కలుద్దాము. నైస్ టు మీట్ యు ఆల్” అంటూ బయలుదేరాను. కావ్య గేట్ వరకు వచ్చింది. నేను నా బండి స్టార్ట్ చేసాను. ముందుకు కదిలిస్తూ కావ్య వైపు చూసాను. తను నావైపు చిలిపిగా నవ్వి కన్ను కొట్టి ఒక ఫ్లైయింగ్ కిస్ ఇచ్చింది. నేను నవ్వుతూ ముందుకు కదిలాను. కాలేజీ తొలిరోజే నాకు ఎప్పటికీ మరచిపోలేని రోజయ్యింది.

నేను ఇంటికి చేరేసరికి టైం రెండయింది. “హరీ, వచ్చేసావా అప్పుడే? క్లాసులన్నీ అయిపోయాయా?” అమ్మ అడిగింది. “అవునమ్మా , ఈ రోజు మొదటి రోజే కదా” బదులిచ్చాను. “సరే కన్నా, భోజనం చేద్దువుగానీ రా” అంటూ ” సుందరీ, అబ్బాయోచ్చాడు. నీళ్ళు పెట్టు. ముఖం కడుక్కుంటాడు. డైనింగ్ టేబుల్ మీద అన్నీ సర్దు.” అంటూ మా ఇంట్లో పని చేసే అమ్మాయికి పనులు పురమాయించింది. “ఇదిగో అమ్మగారూ, నీళ్ళు పెడుతున్నా ” అంటూ ఆమె బదులిచ్చింది. మాది కొంచెం పాట భవనం. ఎప్పటిదో తాతలు కట్టిన కోట లాంటి భవనం. జమీందారీ ఉట్టిపడుతుంది. వేడి నీళ్ళు బాత్ రూం లో సిద్దం చేసింది సుందరి. సుందరి మా పెదపాలేరు కూతురు. చలాకీగా ఉంటూ ఇంట్లో పని చేసిపెడుతుంది. పేరుకే మా ఇంట్లో పని మనిషి. కానీ ఇంట్లో ఒక కుటుంబ సభ్యురాలులాగానే చూస్తాము. చిన్నప్పటి నుండి మా ఇంట్లోనే కదా పెరిగింది. తను నా కంటే ఒక సంవత్సరం పెద్దది. నన్ను హరిబాబూ అని పిలుస్తుంది. “హరిబాబూ, నేను నీ కంటే ఒక సంవత్సరం వెనక పుట్టి ఉంటె నిన్ను పెల్లిచేసుకోనేదాన్ని” అంటూ ఆట పట్టిస్తూ ఉంటుంది. నాకు సిగ్గుగా ఉండేది చిన్నప్పుడు. కానీ ఇప్పుడు నాకు ఆమె అలా అంటే మనసులో ఏవేవో ఊహలు వస్తున్నాయి. అవి తప్పని నేను వాటిని బలవంతంగా అణచివేస్తుంటాను. ఆమె తన బావనే పెళ్లి చేసుకోబోతోంది. వచ్చే నెలలోనే ఆమె పెళ్లి. అందువల్ల ఆమె ఇప్పుడు కొంచెం హుందాగా ఉండడం చేస్తోంది. పెళ్లి అనేసరికి ఆడవాళ్ళు తాము చాలా పెద్దవాల్లమనే భావనకు వచ్చేస్తారనుకుంటా.