ఇలాంటతను ఫస్ట్ నైట్ రోజున ఎలా ప్రవర్తిస్తాడో ఊహించు.కలెక్షన్ డల్ గా వున్నా సినిమాలు వేస్తూనే వున్నాడు. ప్రతి వారం వంద రూపాయల నష్టం వస్తోంది. ఇలా ఆయితే బాగా లాస్ అవుతాడనిపించింది. ఆరోజు యథాప్రకారం సినిమా కెళ్ళిన నేను ‘ఇక సినిమాలు ఇలా వారం వారం వేయకు. ముందులా నెలకోసారి వేయి ఈమధ్యలో మనం ఎలానో కలుసుకోవచ్చులే’ అన్నాను. నేను అలా మాట్లాడేసరికి షాక్ తిన్నాడు. లోనుంచి తన్నుకొస్తున్న ఆనందం అతని ముఖాన్ని సాగదీసింది. అలా చెప్పాను కానీ అతన్ని ఎలా కలుసుకోవాలో తెలిసింది కాదు. మా నాన్న చాలా స్ట్రిక్టు మనిషి అందుకే నన్ను టెన్త్ క్లాస్ తో ఆపించేశాడు. నేను కనపడక పోయేసరికి అతను గింజుకుపోయాడు.
ఓరోజు సుగుణను రాయబారం పంపించాడు. ఆమె అవీ ఇవీ మాట్లాడాక “ఏమిటి సంగతి? ఆ మనోహర్ నువ్వు కనపడడం లేదని చాలా ఇదయిపోతున్నాడు” అంది. ఆమె ఇలా రాయబారాలు మోస్తుందని తెలుసు. అందుకే ఆమె చెడ్డదని అంతకు ముందు వరకు అనుకునేదాన్ని కానీ ఇప్పుడు రాయబారం తెచ్చింది నాకు గనుక ఇతరుల కష్టాన్ని తీర్చడానికి కంకణం కట్టుకున్న మంచిదానిలా అనిపించింది. మంచికీ, చెడ్డకీ తేడా అదేననుకుంటా. “ఏం చేయను? మా నాన్న – ఆయనికి తెలియకుండా ఎలా కలుసుకోవడం?” “అయితే ఓ పని చెయ్. రేపు మధ్యాహ్నం మా ఇంటికిరా ఆ సమయానికి మనోహర్ ని రమ్మంటాను. ఎవరికీ డౌట్ రాదు” “అలానే” సుగుణ వెళ్ళిపోయింది.అతను బలాన్నంతా చేతుల్లోకి తీసుకుని లాగాడు.
కందిరీగలు కుట్టినట్లు బాధతో కమిలిపోయాను. అయిదడుగులా అయిదంగుళాలు మనిషిని నాలుగు అడుగుల పెట్టెలో పెట్టి బయటనుంచి చీలలతో బిగించినట్లు ముడుచుకు పోయాను. “ఏమిటలా బిగుసుకుపోతావ్! ఇలా అయితే అయినట్లే -” అన్నాడు. అప్పటికే నిస్సత్తువ నాలోని చైతన్యాన్నంతటినీ హత్య చేసింది. కాళ్ళూ చేతులూ వశం తప్పాయి. ప్లాస్టిక్ తో చేసినట్లు బిగదీసుకుపోయాయి. కళ్ళు వాటంతటవే మూసుకుపోతున్నాయి. శరీరం ప్రాణాన్ని కోల్పోయినట్లు చచ్చుబడిపోయింది. అప్పటికే ఆయన నాలో కలిసిపోవడానికి నానా తంటాలు పడుతున్నాడు. కానీ నా స్థితి అందుకు వీలు కల్పించడం లేదు. శరీరం గట్టిగా ఇనుములా తయారయింది.