వీళ్ళింకా నయం, అక్కడా ఇక్కడా చేతులేసి తడమకుండా కేవలం కళ్ళతో నలిపి సరిపెడుతున్నారు. వసంతని మా కార్ లోనే వెనక సీట్ లో పడుకోబెట్టాం, వెనక్కి తిరిగి యధాలాపంగా కరునణాకర్ ని చూశా. వెనకనుంచీ నా తెల్లటి ఇసుకతిన్నెలని చూస్తూ బీర్ తాగుతున్నాడు.
కార్ డోర్ తెరిచి పట్టుకున్నాడు నన్ను ఎక్కి కూర్చోమని.
“శేఖర్ నేనూ ఈ కార్లొనే వస్తా, మీ కజిన్ ని ఇక్కడే రిలాక్స్ అవ్వమని చెప్పండి” అన్నాను. శేఖర్ నవ్వుతూ
“అదేంటి ఒదినగారూ, ఆ కార్ మనల్ని ఫాలో కాకపోతే మేమెలా వెనక్కి వస్తాం?” అతని ప్రశ్నకి ఏం సమాధానం చెప్పలో తెలియలేదు.
“సరే అయితే రమ్మనండి, కానీ నేను మాత్రం ఈ కార్ లోనే వస్తా” కొంచెం భయంగా అన్నాను.
నా భయం అతనికి అర్ధం అయ్యింది, మొహం మీద నవ్వు చెదరకుండా
“ఓకే, ఆజ్ యు విష్” అని ముందు డోర్ తెరిచి పట్టుకుని స్టార్ హోటల్ మెయిన్ డోర్ దగ్గర అటెండర్ లాగా ముందుకి వంగి చెయ్యి లోపలికి చూపించాడు, ఎక్కి కూర్చోమన్నట్టు.
అతని భంగిమకి నాకు నవ్వువచ్చింది, చిన్నగా నవ్వి కార్ ఎక్కికూర్చున్నా. ఈ లోపు వసంత నోట్లో ఏదో మాత్ర వేసి నీళ్ళు పట్టించాడు. కార్ స్టార్ట్ అయ్యింది.
“మీపేరు” రోడ్ వైపు చూస్తూ అడిగాడు శేఖర్.
“కావ్య”
“మీ నవ్వు లాగే చక్కగా ఉంది.” అన్నాడు, అతనంటే బెరుకు తగ్గింది బహుశా దానికి అతనికున్న క్వాలిఫికేషన్ కవితకి ‘ మరిది ‘ కావడమేనేమో. చిన్నా గాడిలానే అల్లరిగా మాట్లాడుతున్నాడు.
“ధ్యాంక్స్ ఫర్ యువర్ కాప్లిమెంట్, వసంతకి వేసిన టాబ్లెట్ ఏంటీ?” నా మాటలు ముద్దగా ఉన్నాయి.
“ప్రతిసారి పార్టీ జరిగినప్పుడూ ఇది మామూలేనండీ, వసంత గారిని లాస్ట్ టైం కూడా నేనే డ్రాప్ చేశాను. నేను ఇచ్చిన టాబ్లెట్ మందు మత్తుని తగ్గిస్తుంది, షి విల్ బె ఆల్ రైట్ ఇన్ 20 మినిట్స్.” అన్నాడు.
Very lovely and we can enjoy while reading there is no vulgar and is giving anxiety and very smooth. Thanks to the writer.
Nice