పచ్చగా, పెరుగు కుండల్లా ఉన్న వసుంధర రెండు పిర్రల్నీ పట్టుకుని పగలదీసి ఆ మధ్యలో ఆముదం బాగ పట్టించి బాగా మర్ధించాడు లోకనాధం. తన కడ్డీకి కూడా బాగా పట్టించుకున్నాడు.లేచి గొంతుక్కూర్చుని రెండు చేతులతోను వసుంధర నడుము పట్టుకుని కాస్త పైకిఎత్తి, చెరో పిర్రని పగల దీసి పట్టుకుని ఆ మధ్యలో ఆముదంతో నిగ నిగ లాడుతున్న తన కడ్డీని పెట్టి మెల్లి మెల్లి గాముందుకు నెట్టసాగాడు.
“నొప్పిగా ఉంది మామయ్యా” అంటూ వసుంధర మూలుగుతు ఉంది అయినా లోకనాధం తనపని తను చేసుకు వెళుతున్నాడు. మెల్ల మెల్లగ ముందుకు వెనక్కు కదుపుతూ తన దాన్ని దిగేయసాగాడు. వసుంధర బాధతో చిన్నగా అరుస్తూ ఉంది పిర్రలు కదుపుతూ మొహాన్ని చాప మీదున్న తలగడ కేసి అటు ఇటు తిప్పుతు పళ్ళు బిగపట్టి ఓర్చుకుంటూ..
లోకనాధం రెండు అంగుళాలు దిగిన తన కడ్డీని ఓ అర అంగుళం వెనక్కి లాగి గుభీ మని దిగేసాడు ఒక్క సారిగా వసుంధర బాధగా కేక పెట్టింది. అలాగే ఓ నిమిషం అదిమిపెట్టి ఉంచి మెల్లి మెల్లి గా గుల్లించసాగాడు.
వసుంధర బాధతో మంటెత్తి పొతూ “వద్దు మమయ్యా తీసెయ్యి”అంటున్నా వినిపించుకోకుండా కసి కొద్దీ ఓ పావు గంట సేపు కుళ్ళ బొడిచి కార్చుకున్నాడు లోకనాధం.
ఆ విధంగా వషుంధరని బుట్టలో వేసుకున్న లోకనాధం వారంలో ఒక్క పూటైనా ఆమె చేత స్కూల్ మానిపించేసి ఈ పనికి వినియోగించుకోవడం మొదలు పెట్టాడు.
ఆ తరువాత ఆరునెలలకే వసుంధర పప్ప పగిలింది.
పెద్దమనిషి అయిన మూడో నెలలోనే వసుంధర కన్నె పొరని చించేశాడు లోకనాధం. ఆనందంగా చింపించుకుంది వసుంధర కూడా!. ఆ తరువాత అందులో వున్న మజాని బాగా రుచిమరిగిన వసుంధర ఆమె తల్లి దమయంతికి మల్లేనే లోకనాధాన్ని పట్టుకుని వదల్లేని స్తితికి వచ్చేసింది.
“చాటుమాటుగా, అది కూడా వారానికి వొక్క రోజంటే నాకు చాలడం లేదు మామయ్యా! నువ్వేమో ఏ దిగులూ లేకుండా అమ్మని పక్కలో వేసుకుని పడుకుంటావు రోజూ! నాకు రాత్రుళ్ళు నిద్ర పట్టాడం లేదు. పిచ్చి పట్టేట్టుంది” అంది ఓ రోజున.
“అయితే ఓ పని చెయ్య్ . రోజూ రాత్రుళ్ళు నువ్వు కూడా మా గదిలో కొచ్చేసెయ్. నిన్నూ మీ అమ్మనూ కూడా కలిపి లాగించేస్తా” అని లోకనాధం నవ్వులాటకి అన్నాడు.
“భయపడతాననుకున్నావా! నేను సిద్ధమే , నువ్వు మొగాడివైతే ఆ పని చెయ్యి” అంది వసుంధర.
“సవాల్ చేస్తున్నావా?”
“ఆ! నువ్వు కనుక నిజంగా మొగాడివయితే నన్నూ, మా అమ్మనూ కలిపి వొకే మంచం మీద పడేసి లాగించాలి, వారం రోజులు టైం ఇస్తున్నాను”
“వారం ఎందుకు దండుగ ! రేపు రాత్రికే లాగిస్తా” అన్నాడు లోకనాధం.
“నిజంగానా”?
“మీ అమ్మ పక్కన పడుకుని దొబ్బించుకుందుకు నువ్వు సిద్దమేనా, బాగా ఆలోచుమంచుకుని చెప్పు!”
“నేను సిద్దమే, నాకేం సంకోచం లేదు.”
“అయితే ఈ రాత్రికే మీ అమ్మని వొప్పిస్తా! రేపు రాత్రికి మీ యిద్దర్నీ పక్క పక్కన పడేసి దొబ్బుతా! మరి నాకేం బహూతిస్తావు?” అడిగాడు లోకనాధం.
“నిన్ను పెళ్ళి చేసుకుంటా!” అంది వసుంధర
Bhimudu lo srikhna chesina rarhikelu inkoncham varnichi vrasi unte chaala baagundedi