ఆ మాటలు విన్న కనకం అదిరిపడింది ఒక్కసారిగా. కొంత సేపటివరకూ నోట మాట రాలేదు. లోకనాధం కళ్ళలోకి రెప్పలార్పకుండా చూస్తూ ఉండిపోయింది.
ఆమె పరిస్థితి ఏ విధంగా అర్ధం చేసుకున్నాడో ఏమో గాని చటుక్కున చీర చెంగు తప్పించి రెండు చళ్ళు పట్టుకున్నాడు లోకనాధం.
కనకం పెద్ద కొడుకు .. ఏడేళ్ల వాడు అదే గదిలో ఓ మూల బొమ్మలతో ఆడుకుంటున్నాడు వాడి దృష్టి ఆటలమీదే ఉంది. గదిలో ఉన్న పిల్లల సంగతి గాని, బార్లా తెరిచి ఉన్న వీధి తలుపుల సంగతి కాని .. ఏమీ తెల్సుకునే పరిస్థితిలో లేడు లోకనాధం.
కానీ..
కానీ..
బాధ్యత గల ఇల్లాలుగా, ఇద్దరు పిల్లల తల్లిగా కనకం మాత్రం ఆ విషయాలేవి మరిచిపోలేక పోయింది! అందుకే…
తన గుండెల మీద బిగుసుకుపోయున్న లోకనాధం చేతుల్ని విదిలించి
“తలుపులు తీసున్నాయి! గడియపెట్టేసి రా” అంటూ ముందూ వెనకా చూడకుండా పక్క గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది కనకం… దడదడ లాడుతున్న గుండెల్తో.
లోకనాధం పరిస్థితీ అలాగే ఉంది. అయినా అంతగా ఎదురు తిరిగితే ఆండాళమ్మ చెప్పిన సలహా ఉండనే ఉంది కదానన్న మొండిధైర్యంతో వెళ్ళి వీధి తలుపులు గడియపెట్టేసి పడక గదిలోకెళ్ళాడు లోకనాధం.
కనకం గదిలోని పెద్ద అద్దం ముందు నిలబడి ఉంది. లోకనాధాన్ని చూడగానే
“వాళ్ళిద్దరు ఆడుకుంటున్నారా?” అడిగింది.
ఆ ఆడుకుంటున్నారు , మనం ఇలా రావడం చూడలేదులే అంటూ దగ్గరకెళ్ళి మళ్ళీ పట్తుకున్నాడు చళ్ళని.
పదహారేళ్ళ వయసులో దబ్బపండులా లేత శరీరంతో , ఒత్తయిన నొక్కుల జుత్తుతో, నూనుగు మీసాలతో నిండుగా ఉన్న లోకనాధం విగ్రహం కనకం మనసుని కలచి వేసింది.
గుండెలు జల్లుమన్నాయి. కాళ్ళ మధ్య గుంటలో తడి ఊరింది. కోరికలు కట్టలు తెంచుకున్నాయి. భర్త రూపాన్ని… కట్టెదుట నిలబడున్న లోకనాధం తో పోల్చి చూసుకుంటే ఆవేశం అవధులు దాటుతోంది కనకానికి.
“ఎవరు ఉసి కొల్పారయ్యా ఈ పనికి” అడిగింది కనకం తడబడుతున్న స్వరంతో.
“ఎవరూ లేరు! నేనే” అన్నాడు లోకనాధం.
“నేను నమ్మను! ఒక్క రోజులో ఇంత ధైర్యం వచ్చిందంటే నేను నమ్మను! ఎవరో చెప్పి పంపించి ఉంటారు ! ఎవరు చెప్పారో చెప్పు ! నేనేమీ అనను!” అంది కనకం.
లోకనాధం చేతులు ఇంకా ఆమె చను కట్టు మీదే ఉన్నాయి. వాటిని తీయకుండా నొక్కుతూనే ఉన్నాడు. ఆమె తియ్యమనలేదు.
“ఆండాళమ్మ చెప్పింది” అన్నాడు లోకనాధం చేతులని మరింతగా బిగిస్తూ.
“ఆండాళమ్మ గారా!”
“ఊ”
“ఏమని చెప్పింది”
“నాకు నీ దగ్గర పాలు తాగాలనుంది. ఏం చెయ్యమంటావో చెప్పు అన్నాను. వెళ్ళి నిన్ను అడగమంది. అడిగితే నువ్వు తప్పకుండా ఇస్తావు అని చెప్పింది. అన్నయ్యకన్నా నేను బావుంటాను కనక తప్పకుండా ఇస్తావని చెప్పింది.”
“అమ్మా భడవా, ఆమెతో ఈ విషయాలన్ని మాట్లాడాల్సిన అవసరం ఏమొచ్చింది”
తనకీ ఆండాళమ్మకీ ఉన్న సంబంధం అంతా చెప్పేశాడు లోకనాధం. అంతా విన్న కనకం కొయ్య బారిపోయి…
“ఇంకా చిన్న పిల్లాడివనుకుంటున్నా నింతకాలం. చాలా పెద్దడివయ్యావన్న మాట”
అంది లోకనాధాన్ని కింద నుంచి పై దాకా పట్టి పట్టి చూస్తూ.
“నువ్వు అడిగిందానికల్లా బదులు చెప్పాగా! మరి పాలు ఇయ్యవా”
కనకం ఒళ్ళు సలసలా కాగిపోతోంది లోకనాధం చెప్పిన మాటలకి. అమాంతం లోకనాధాన్ని మీదికి లాక్కుని గట్టిగా నొక్కేసుకుంటూ…
“పాలు ఇస్తే సరిపోతుందా? .. ఇంకా ఏమైనా కావాలా?” అనడిగింది ఆయాసపడుతూ..
“అది కూడా కావాలి! ఇస్తావా మరి”?
“ఏది”?
“నీ పప్ప!” చెప్పాడు లోకనాధం వదిన చెవిలో.
“ఏం చేస్తావు”
ఏం చెయ్యాలో అంతా నాకు తెల్సు.. ఆండాళమ్మ అక్కమ్మ నాకు నేర్పింది! మరి ఇస్తావా” అన్నాడు ఆమె పాలిండ్లు నలుపుతూ.
“ఎందుకివ్వను! పాలు ఇచ్చిందాన్ని పప్ప నివ్వకుండా ఉంటానా! అన్నీ ఇస్తా కాని, నువ్వెళ్ళి మన అబ్బిగాణ్ణి వీధిలోకి పోయి పిల్లల్తో ఆడుకోమని చెప్పి పంపించేసి వీధి తలుపులు గడియపెట్టేసి రా!” అంది కనకం నిలువెల్లా కంపించి పోతూ.
వీధి తలుపు గడీపెట్టేసి పడక గదిలోకొచ్చిన లోకనాధాన్ని గుండెలమీదకి లాక్కుంది కనకం. ప్రేమగా నోట్లో నోరుపెట్టి చప్పరిస్తూ జాకెట్టు గుండీలు విప్పుకుంది.
Bhimudu lo srikhna chesina rarhikelu inkoncham varnichi vrasi unte chaala baagundedi