పురాణలలో రంకు – శశాంక విజయము 3 49

మరి ఈ పురుషుల ధర్మపత్నులు తమ తమ పెనిమిటులని అనుసరించుటలో ఏమాత్రము తీసిపోకుండెను. తార అంగసౌష్ఠవము మరియు ఆమె చర్మ సౌందర్యమునకు కారణము నిత్యము కామకేళిలో సుఖించి దేహోల్లాసము (శరీరమునకు ఉల్లాసము కలిగించి స్వర్గములో విహరించేలా) గావించు భావప్రాప్తిని తరచుగా పొందుటయే అను నిర్ణయానికి చేరారు. ఒక వనిత సౌందర్యము వెనక దాగున్న మర్మము మరొక అనుభవజ్ఞురాలైన వనితకి సునాయాసముగా ఆకళింపగును కదా. తార చెంతన ఆసీనుడైన ఆమె పెనిమిటి అతి వృద్ధుడు కావున అతడామె సౌందర్యమునకు హేతువు (హేతువు – కారణము) కాదని నిశ్చయించిరి రాజసూయ యఙ్ఞమును వీక్షించుటకై విచ్చేసిన వనితలు. మరి తార దేహ లావణ్యము ఇనుమడింపజేసిన మగధీరుడెవ్వడా అని అన్వేషించగా నిష్ణాతులైన వనితలు, అది సమ్మోహనాకారుడు మరియు నారీ జన భగ ఆర్ద్రకారుడు (భగ ఆర్ద్రకారుడు – పూకు తడిసేలా మొహీంజేయగలవాడు) ఐన చంద్రుడే కానోపును అని నిశ్చయించితిరి. ఐనను ఇటువంటి సుందరాంగుడు, సమ్మోహనాకారుడు, మరియు భగ ఆర్ద్రకారుడు సమీపమునుండి పెనిమిటి జఠరుడైనప్పుడు (జఠరుడు – పండు ముసలి వాడు) ఏ వనితైనను తన ఆర్ద్రించిన భగములో (తడిసిన పూకులో) ధృడమైన యువ మేఢ్రము స్థిరముగా దిగి వేగముగా చోదించి సుఖమునొసంగవలెనని కోరుకొనుట సహజము కావున దేవగురుపత్ని ఐన తార సైతము అవ్విధముగానే కోరుకొని ఉండునన్న నిగమనమునకు (నిగమనము – నిర్ణయము) చేరెను అచటి నిష్ణాతులైన నారీ జనం ఊహలు.

బృహస్పతికి జఠర రూపమెటుల ప్రాప్తించెనో ఎవరికీ అంతుపట్టని దేవరహస్యము వలె గోచరించెను. ఈ విషయమై విచ్చేసినవారెల్లరు ఆశ్చర్యచకితులై కారణములేమై ఉండునా అని కర్ణచురచురములాడుచుండిరి (చెవులు కోరుకొనుచు రహస్యములు మాట్లాడుకొనుట). దేవతలకే అవిదితమైన (అవిదితము – తెలియనిది) దేవరహస్యము కలదని దేవలోకమునకు విచ్చేసినవారికి మిక్కిలి ఆశ్చర్యము కలిగి దేవతలందరు అపహాస్యం పాలవ్వక మునుపే దేవఋషి దేవతల మర్యాదని నిలబెట్టవలెనని నిశ్చయించుకుని వాయుదేవుని ప్రక్కన చేరి అతడితో ” ఓయి సర్వవ్యాపి ఐన వాయుదేవా నీనుండి దాగు విషయము కానీ రహస్యము కానీ కలదే. దేవగురువు యొక్క ఆకస్మిక జఠర రూపమునకు కారణమేమి?” అని వ్యంగముగా ప్రశ్నించెను. అంతట వాయుదేవుడు దేవఋషికి ప్రణామమొనర్చి అబోధ ముఖుడై (అబోధ ముఖం – బిక్క మొహం) “ఓ సర్వాంతరాయామి, ఆ దేవరహస్యము మరియు అది నేనెరుగనన్న విషయము సైతము దేవఋషులైన మీరు ఎరుగుదురు అని నా ప్రగాఢ విశ్వాసము, ఈ అర్భకుడిపై దయతో ఆ రహస్యము ఎఱింగింపుడు.” అని సవినయముగా వేడుకొనెను. ఇంతటి దేవరహస్యము వాయుదేవుడు కాక ఇంకెవరైనను ప్రవచనించినచో ( ప్రవచనించుట – రహస్యము బట్టబయలు చేయుట) మరి ఆ సమయమునకు వాయుదేవుడు అచట అనుపస్థితుడై (అనుపస్థితుడగుట – అక్కడ లేకపోవుట) ఎచటనుండెను? ఏ రాచకార్యము ఒరగబెట్టుచుండెను? అని పలు సందేహములు కలుగును జనసామాన్యులకు. అంతట నారదుడు ఈ దేవగురువు యొక్క దేవరహస్యము రూపుదిద్దుకొను సమయమున వాయుదేవుడు మరొక ప్రదేశములో పరాంగనల (ఇతరుల పెళ్ళములు) భగములలో తన నిగిడిన మేఢ్రముతో సలుపుచున్న శృంగార కలాపములు ప్రవచించగల ప్రమాదము కలదు. యథా రాజా తథా ప్రజా అన్న నానుడి సత్యము చేయుచు యథా ఇంద్రదేవుడు తథా వాయుదేవుడు. పరాంగనల (ఇతరుల పెళ్ళములు) భగములను తన మేఢ్రముతో పావనము చేయుటలో సర్వవ్యాపి ఐన పవనుడు నిష్ణాతుడు. దేవతలందరి పరాంగన భగ పావక వృత్తాంతములెల్లయు దేవఋషి ఐన నారదునికి విదితమే కావున దేవఋషిని గౌరవించి మరియు ప్రార్థించి తమ తమ రహస్యములు గుట్టుగా ఉంచుకొనెదరు ఇంద్రాది దేవతలు. బృహస్పతి మాత్రము తాను దేవగురువునను అహంకారముతో దేవఋషిని తగురీతిలో సత్కరించకుండును. అసలు బృహస్పతిని దేవగురువుగా మహాదేవుడు నియమించుట నచ్చని దేవఋషి నారదునికి అతడి రహస్యమును ప్రవచనించుటకు అన్వేషించు అవకాశము ఇప్పటికి లభించెను. ఇక జాప్యమొనర్చకుండెను నారదుడు.

“ఓ పవన దేవా చింతవలదు, నీ రహస్యములు ప్రవచించెనులే. దేవగురువు యొక్క జఠరావస్థకి కారణము ఒక పిండ శాపము.” అని నారదుడు చిరుమందహాసముతో పలుకగా వాయుదేవుని కథఙ్ఞథికతము (కథఙ్ఞథికతము – కుతుహులం) హెచ్చెను.

“ఓ మహానుభావా ఎవరా పిండము ఏమా శాపము? ఈ నా మందబుద్ధికి అవగతమగు (అర్థమగు) విధముగా సంపూర్ణ వృత్తాంతములెల్లయు వివరింపుము” అని సాష్టాంగ ప్రణామమొనర్చి అభ్యర్థించెను వాయుదేవుడు దేవఋషిని.

అంతట ప్రసన్నుడైన నారదుడు చిరుమందహాసముతో “లోక కల్యాణ యఙ్ఞము జరుగుచున్న సమయమున ఉతథ్యుని ఆశ్రమమున ఏకాంతమున బృహస్పతి మేఢ్రము అతడి భ్రాతృజాయా (వదిన) ఐన మమత ఆర్ద్ర (తడి) భగములో దిగి ఆమెని సుఖపెట్టుచుండగా బృహస్పతి తన సుఖము కొరకై మరింత న్యూనతరముగా (న్యూనతారముగా – లోతుగా) తన మేఢ్రమును ఆమె భగములోనికి జొనపగా, అది ఆమె గర్భములో ప్రవేశించి అందున్న అతడి అగ్రజుని కుమారుని స్కూనోతించెను (స్కూనొతించుట – పొడుచుట). ఆ ఉదాత్తమైన పిండము తన తల్లి మరియు పినతండ్రి యొక్క సుఖము కొరకై ఆ లింగపోటులను ఎంతగానో సహించెను. కామభావోద్వేగములో తన భ్రాతృజాయా తన అగ్రజుని పుత్రుడితో గర్భవతి అన్న విషయం మరిచి బృహస్పతి ఆమె గర్భములో వీర్యముని స్ఖలించగా అది అచటనున్న పిండము నేత్రములలో పడి పిండము యొక్క అంధత్వమునకు కారణమయ్యెను. పిండము ఇక సహనము కోల్పోయి తన పినతండ్రికి శాశ్వతముగా మేఢ్రము నిగడని జఠరము కలుగవలెనని శపించెను” అని ప్రవచించెను.

అంతట వాయుదేవుడు దేవరహస్యము విదితమైన అమితానందముతో నారదుని తొలుత శ్లాఘించి అటుపిమ్మట “ఓ ఋషోత్తమా, నా మందముద్దికి అవగతమవని విషయమొకటి ఒక చిన్న సందేహము కలిగించుచున్నది. జన్మించని పిండమునకు దేవగురువునే శపించగల పుణ్యము మరియు తపోశక్తి ఎటుల సంక్రమించెను?” అని సవినయముగా ప్రశ్నించెను.

అంతట కలహభోజనుడైన నారదుడు దుర్లలిత మందహాసముతో (దుర్లలిత మందహాసము – తుంటరి నవ్వు) “ఓ పవనదేవా, ఆ పిండము సామాన్యము కాదు ఆ బాలుడు మహాఋషి ఉతథ్యుని సద్గుణములు పొందిన అతడి తొలి సంతానము అంతియే కాక నిరంతరము ఓంకార జపముతో తపించుచున్న పిండమది మరియు తన తల్లి సుఖముకొరకై తన పినతండ్రి మేఢ్రము యొక్క స్కునొతినములని (పోట్లని) అనేకపర్యాయములు సహించినందున ఆ పిండమునకు అంతటి శక్తి సమకూరెను” అని పలికి అచ్చటనుండి నారాయణ మంత్రము జపించుచు అంతర్ధానమయ్యెను (మాయమయ్యెను).

సర్వలోక సంచారి ఐన దేవఋషి నారదునికి కలహభోజనుడను (అప) కీర్తి కలుగుటకు ఒక ముఖ్య కారణము వారిని ఒక ప్రశ్న పృచ్చించినచొ (అడిగినచొ) మరిన్ని ప్రశ్నలు ఉత్పన్నమగు విధముగా సమాధానమిచ్చి అంతర్ధానమగుటయే. పవనుడు వెలిబుచ్చిన ఒక ప్రశ్నకి దేవఋషి ఇచ్చిన సమాధానములో పేర్కొన్న విధముగా ఉతథ్యుని తొలి సంతానము ఈ పిండమైనచో మరి మమత గర్భమునుండి ఉద్భవించిన కచుడు మరియు భరద్వాజుడు ఆమె పెనిమిటి ఐన ఉతథ్యుని వీర్యము వలన రూపుదిద్దుకోలేదా? ఆ ఇరువురి జన్మకు కారణము వరసకు వారికి పినతండ్రి ఐన బృహస్పతి వీర్యమా? ఈ విషయము ఉతథ్యునికి అవగతమేనా (తెలుసా)? ఇవ్విధముగా అనేక ప్రశ్నలు జన్మించెను పవనుడి మదిలో.