పురాణలలో రంకు – శశాంక విజయము 3 49

పవనుడి మదిలో ఏ విషయము ఆనతి కాలము దాగలేదు, కావున అది తృటిలో బృహస్పతి ఆశ్రమమునందు చంద్రుని రాజసూయ యఙ్ఞమును వీక్షించుచున్న వారందరి మదిలోకి ప్రవేశించెను కర్ణచురచురముల (కర్ణచురచురము- చెవులు కొరుక్కొనుచు గుసగుసలాడుకొనుట) మార్గమున.

అకస్మాత్తు విస్ఫోటనముల వలే వికటాట్టహాసములు, ఋత్విక్కుల వేద ఘోషని మించి బృహస్పతి ఆశ్రమమున మారుమ్రోగెను. బృహస్పతికి ఒక సంశయము (సంశయము – అనుమానము) కలిగెను, దేవఋషి కారణముగా అతడి శాపవృత్తాంతమెల్లయు విచ్చేసినవారికి విదిమైపోయెనేమో అని. బృహస్పతి దేవగురువైనప్పటి నుండి దేవఋషి ఐన తన పట్ల దేవగణము యొక్క గౌరవ ఆదరములు కుచించుకొనిపోయెనని (తగ్గిపోయెనని) నారదుడి ప్రగాఢ విశ్వాసము అందులకు దేవగురువు పట్ల ఈర్ష్యతో కూడిన ఒక విధమైన వైరము అతడి మదిలో నిక్షిప్తమయ్యెనని బృహస్పతి విశ్వాసము.

ఏది ఏమైనను బృహస్పతి ఏ పరిణామము గూర్చి భీతిల్లి (భీతిల్లి – భయపడి) అరణ్యములో దాగెనో అదే సంభవించెను. “హతవిధి, ఈ చంద్రుని మధుర పలుకలకి కరిగి భీతి (భీతి – భయము) మరచి ఈ యఙ్ఞము సుసంపన్నము గావించుటకు ఏతెంచి ఘోర తప్పిదము ఒనర్చితిని కదా. సమస్త లోకముల ప్రముఖుల సమక్షమున నా ఆశ్రమమునందే అపహాస్య పాలైతినే” అని మిక్కిలి విచారించి ఇక ఆ ప్రదేశము తనకు ఉచితము కాదని ఎంచి దిగ్గున ఉత్తిష్టుడై (దిగ్గున ఉత్తిష్టుడై – ఒక్క ఉదుటున లేచి) దీర్ఘ సోపానములతో (దీర్ఘ సోపానములు – పెద్ద పెద్ద అడుగులు) అరణ్యముకు ఏతెంచెను.

భోజనము, యఙ్ఞము మరియు మైథునము (మైథునము – దెంగుడు) ఈ మూడు సలుపునపుడు (చేస్తున్నప్పుడు) మధ్యలో విరమించి నిష్క్రమించుట మహా పాపమని బోధించిన దేవగురువే ఆ నియమములను ఉల్లంఘించుట ఉపస్థితులందరికి (ఉపస్థితులు యఙ్ఞమునకు వచ్చి అక్కడున్న వారు) తొలుత ఆశ్చర్యమును అటు పిమ్మట హాస్యమును కలిగించెను.

అభీరుని (అభీరుడు – పిరికి పంది) వలే యఙ్ఞకర్త యొక్క గురువు మరియు ముఖ్య ఋత్విక్కు ఐన బృహస్పతి నిష్క్రమణతో చంద్రుని రాజసూయ యఙ్ఞము ఇక అసంపూర్ణముగా ముగిసినట్టే అని భావించి ఆహ్వానితులందరూ భావించి ఇక తమ తమ నిజగృహములకు (నిజగృహములు -సొంతిళ్ళు) చేరుటకు సమాగ్గత్తమవ్వాలా అని క్రముగా ఒక్కరొక్కరే ఉత్తిష్టులగుటారంభించిరి (ఉత్తిష్టులగుటారంభించిరి -లేవడం మొదలెట్టారు). ఆహ్వాన్నితులలోని నారీ జనం మిక్కిలి భగ్నమనస్కులైరి (భగ్నమనస్కులగుట – నిరుత్సాహ మరియు నిరాశ పడుట). హతవిధీ నారీజన సమ్మోహనుడైన శశాంకుడిని తనివితీరా వీక్షించి తనువెల్ల స్పృశించుకుని స్వయంతృప్తి పొందుదామన్న సకల లోక నారీ జనుల చిరు ఆశ ఈ మారు కూడా అడియాశేనా అని భగధారులంతా (భగధారులు – పూకు కలవారు, వనితలు) చింతించుచుండిరి.

“వీక్షించిన విడ్డూరము చాలు ఇక ఉత్తిష్టులై తిరోగమనమునకు (తిరోగమనమునకు –
తిరుగు ప్రయాణమునకు) సిద్ధం కావలెను” అని వారితో విచ్చేసిన లింగధారులు (లింగధారులు – మొడ్డ కలవారు, పురుషులు) అప్పటికే ఉత్తిష్టులైన హూంకరించుచుండిరి (హూంకరించుట – గట్టిగా కేకలేయుట). ఇక తప్పదనుకుని నారీ జనం తాము ధరించిన వస్త్రములను సరి చేసుకుని చీరలని బిగించుకుని ఉత్తిష్టులవబోతున్న సమయమున వేద మంత్రోచ్చారణ పునఃప్రారంభమయ్యెను.

మిక్కిలి ఆశ్చర్యచకితులైన ఆహ్వానితులు బృహస్పతి మనసు మార్చుకుని ప్రత్యాగచ్ఛితుడయ్యెనా (ప్రత్యాగచ్ఛితుడగుట – తిరిగి వచ్చుట) అని హోమగుండము వైపు వీక్షించగా సర్వాంగ సుందరి ఐన తార మాత్రమే అచంచలముగా తన స్థానముగా ఆసీనురాలై వేదమంత్రోచ్ఛరణ గావించుచు ఋత్విక్కులని ఆదేశించుచు దర్శనమిచ్చెను.

ఆహా ఏమి భాగ్యము, రాజసూయ యఙ్ఞము పునఃప్రారంభమయ్యెను అటులనే చంద్రుడిని వీక్షించుచు స్వయమింద్రియమోచన (స్వయమింద్రియమోచన – వేళ్ళతో కెలుక్కుంటూ, చేతులతో పిసుక్కుంటూ, దెంగులాట అవుతున్నట్టు ఊహిస్తూ స్వయంతృప్తి పొందడం) పొందవచ్చని పునఃఅసీనులైరి (పునఃఅసీనులగుట – లేవబోతు మరలా కూర్చొనుట) ఆహ్వానితులలో భగధారులెల్లరు (ఆడవారందరు). ఐతే ఈ హఠాత్పరిణామము పురుషులకి మిక్కిలి ఆధర్షముగా (ఆధర్షము- అవమానకరము) తోచెను.