పురాణలలో రంకు – శశాంక విజయము 3 49

వారెల్లరూ అఖిల బ్రహ్మాండములో అత్యంత ద్యుతికరుడు (ద్యుతికరుడు – సర్వాంగ సుందరుడు) మరియు తమని సవినయముగా ఆహ్వానించిన చంద్రుడితో సంభోగము కొరకు మణ్ఠతేచుచున్నారు (మణ్ఠతేచుట – విపరీతమైన కోరికతో ఎప్పుడెప్పుడా అని క్షణమొక యుగములా వేచి చూచుట). అందులకు రెండు ముఖ్య కారణములు కలవు. ప్రథమముగా బృహస్పతి ఆశ్రమమునందున్న అశేష భగదారులయందు పెక్కుమంది భగములలో పూర్వము అసుర మేఢ్రములు నిర్మథ్యముగా (నిర్మథ్యము – బలవంతము) ప్రవేశించెను. అసురులతో సంభోగము బహుబాధాకరము అని వారు పొందిన అనుభవాధారిత జ్ఞానమును అట్టి భయానక అనుభవము లేని వారితో పంచుకొన్నారు. చంద్రుడితో సంభోగించుచున్న అతడి అత్తిక (అక్క) పొందుచున్న సుఖము వీక్షించి ఆమె మణితెంచగా ఆలకించిన వారెల్లరికి జీవితములో ఒక్క పర్యాయమైనా (సారైనా) అటువంటి సుఖము అనుభవించవలెనన్న ఇచ్ఛ అతి ప్రబలమగుట మరొక కారణము.

అసురుల నుండి వారందరికీ రక్షణ కల్పించుటకై మహాదేవుడినే రక్షకుడిగా ఏర్పాటు చేసిన చంద్రుడి ప్రతిభకు మరింత ముగ్ధులైరి బృహస్పతి ఆశ్రమమునందున్న సర్వలోకుల నారీమణులు. ఐతే చంద్రుడి గురుపత్ని ఐన తార మాత్రము ఎటువంటి భావము లేక తటస్థముగా వీక్షించుచుండెను తమ ఆశ్రమములో జరుగుచున్నవన్నీ. అందులకు కారణము, సాగరము మధ్యలో ఉన్న నావికుడికి అన్నివైపులా జలమున్ననూ గ్రోలుటకు అది నిరర్థకమన్న చందమున, తమ ఆశ్రమములో వీర్యము వర్షించుచున్నా అది ఆమెకి నిరర్థకము. ఆమెను అమితముగా సుఖపెట్టిన ఆమె ప్రియ శిష్యుడి మేఢ్రము నుండి మాత్రము ఒక్క వీర్య బిందువైనా ఉద్భవించదు అన్న కఠిన సత్యమే తార నిర్లిప్తతకు ముఖ్య కారణము.

కమలములు వంటి కమల (లక్ష్మి) అధరములను చుంబించుచు ఆమెని ఆనందడోలికలల్లో ఓలలాడించాడు ఆమె అనుజుడైన చంద్రుడు. తన అత్తిక భగము ప్రసాదించిన మధుర రసము తన గురుపత్ని భగము ప్రసాదించిన అమృతతుల్యమైన తీర్థము కన్నా మరింత మధురముగా రుచించెను చంద్రుడికి. శ్వేత కమలముల పానుపు పైన అటు పిమ్మట తటాకమునందు అనేక పర్యాయములు తన ముద్దుల అత్తికకి అమోఘమైన భావప్రాప్తి కలిగించి ఆమె భగము ఉదావర్తయతించిన (ఉదావర్తయతించుట – ధారాళముగా వదులుట) మధుర రసముని గ్రోలిన చంద్రుడు సైతం అనిర్వచనీయమైన సుఖానుభూతి మరియు తన్మయత్వము పొండుచుండెను.

దేవతలు, అందునా సురజన (దేవతల) పక్షపాతి ఐన హరి యొక్క పత్ని మరియు హరికి స్వయానా స్యాలుడు (స్యాలుడు – పెళ్ళాం తమ్ముడు, బావమరిది) ఐన చంద్రుడు అనుష్ఠానించుచున్న (అనుష్ఠానించుచున్న – చేయుచున్న) ఈ పారదార్యము (పారదార్యము – రంకు, వివాహిత స్త్రీ పురుషుల వివాహమాడిన వారితో కాక వేరొకరితో చేయు వివాహేతర కామకేళి) అందునా సహోదరిసంగమం వంటి అజామిని (అజామి – వావి వరస పట్టించుకోని సంభోగం, ఆంగ్లములో ఇన్సెస్ట్) అసురలందరికి బహు రంజుగా తోచెను. హస్తమైథునముతో వారి వృషణములలో కోశభూతమైన (కోశభూతమైన – నిల్వ ఉన్న, దాచిపెట్టిన) వీర్యమంతయు స్ఖలించగా, అసురుల యొక్క పరుషమైన హస్తముల రాపిడిని ఇక వారి మేఢ్రములు తాళలేక (భరించలేక) విరాగితంచి (విరాగితంచుట – మండి పోయి, ఎర్రగా వాచిపోయి, బాధపెట్టుట) కుచించుకుపోయిన (చిన్నగా ఐపోయి) శిశ్నములయ్యెను. హస్తములలో నిగిడిన మేఢ్రము లేనందున ఇక ఆ అసురులలో బృహస్పతి ఆశ్రమమునందున్న ఆర్ద్ర భగముల కొరకు వాంఛ నశించుటారంభించెను. దాని స్థానే నిరాశ, నిస్పృహ మరియు ఆగ్రహము వారి మదులని ఆవహించెను.

బృహస్పతి ఆశ్రమముకి రక్షణ కల్పించిన మహాదేవుడి పై మరియు తమని తప్ప సకల సృష్టిలో ముఖ్యులని రాజసూయ యజ్ఞమునకు ఆహ్వానించి తమని నివారించుటకు ఈ రక్షణ అమర్చిన శ్రీ హరి స్యాలుడైన చంద్రుడి పై ఆగ్రహము కట్టలు తెంచుకొనెను. అంతలో ఆ అసుర సైన్యములో ఉన్న చంద్రుడి ఆజన్మ శత్రువు మరియు అమృతము గ్రోలిన ఏకైక అసురుడైన రాహువుకి ఒక అమోఘమైన ఆలోచన కలిగెను. మొండెము కేతువుగాను శిరస్సు రాహువుగాను ప్రసిద్ధి గాంచిన ఆ అసురుడి శిరస్సు ఉద్ధరతించి (ఉద్ధరతించుట – పైకి లేచుట) తన వారినుద్దేశిస్తూ ఇట్లనియె, “రాక్షస వీరులారా కలత వలదు. ఇది మనకి లభించిన అమోఘమైన అవకాశము. దీనిని మనము సద్వినియోగ పరుచుకున్నచో విష్ణువుని బంధించి మన గురువులైన శుక్రాచార్యుల పాదపద్మములకు సమర్పించి వారిని సంభ్రమాశ్చర్యమములలో అవమజ్జతించాగలవారము (అవమజ్జతించుట – ముంచెత్తుట).” ఇది ఆలకించిన అసుర వీరులు తొలుత చకితులై అటుపిమ్మట అమృతం గ్రోలిన ఏకైక అసురుడనని అతడికి తమ ఎడల హేయ (చులకన) భావము కలదని, ఆ అసురాంతకుడి సుదర్శన చక్రము ఇతడి కంఠమును ఖండించిన పిదప ఇతడివ్విధమైన ఉన్మత్త ప్రలాపములు (పిచ్చి మాటలు) పలుకుచున్నాడని భావించి “చాల్చాల్లే చెప్పొచ్చావు” అని అతడిని తీసిపారేయబోతుండగా రాహువు ఇట్లనియె, “ఓ మహావీరులారా నా ఆలోచనను సావకాశముగాగా ఆలకించుడి. అటుపిమ్మట సావకాశముగా ఆలోచించి నిర్ణయించండి” అని సవినయముగా ప్రాధేయపడెను.

చేజారిన అవకాశముచే మిక్కిలి ఆగ్రహముతో విస్ఫోటికంచుచున్న (విస్ఫోటికంచుట – కుత కుత ఉడుకుట, పేలడానికి సిద్ధముగా ఉన్న) అశేష అసుర సైనమునకు ప్రతీకారము తీర్చుకొనవలెనన్న భావన ప్రగాఢమయ్యెను. కానీ ధూర్తుడైన విష్ణువు కపటము వలన అతిపరాక్రమవంతులైన అసురులు, అమృతము గ్రోలిన తుచ్చ నిర్బల దేవతల చేత పరాజయము పొందిన స్థితిలో ఆ దేవతలకే తలమానికము మరియు సర్వోచ్చమైన స్వామి (బిగ్ బాస్) ఐన హరిని బందీని గావించ వలెనని బలమైన వాంఛ మదిలో ఉన్నను అది అసంభవమనిపించెను అచటనున్న అసుర వీరులకు. ఐతే విమృష్ట (విమృష్ట – ఓడిపోయిన. దిగాలుపడిపోయిన) ముఖములతో స్వగృహములకేగె మునుపు ఒక పర్యాయము ఈ రాహువు యొక్క ఆలోచనను ఆలకించుటకు సంసిద్ధులైరి అసురులు.

వ్యాఘాతము (వ్యాఘాతము – గోల, గందరగోళము) సద్దుమణిగిన పిదప ఒక చతురమైన రాజకీయ నాయకుడి వలె రాహువు తన స్వజనముతో ఇట్లు పలికెను, “ఓ మహా పరాక్రమవంతులైన అసుర వీరులారా, నిరాశ వలదు. ఇంద్రాది దేవతలని మన అసురవీరులు అనంతకోటి పర్యాయములు జయించిన విషయము మీకు విదితమే. అనేక పర్యాయములు సురపక్షపాతి మరియు అతి ధూర్తుడైన ఆ హరి, మహా పతివ్రతులు మరియు అనాగసులైన (అనాగసులు – అమాయకులు, కపటము మరియు లోకరీతి తెలియని వారు) మన అసుర వివాహితలను కపటముతో వారి పెనిమిటి వేషధారియై సమీపించి, వంచించి, ప్రలోభపరిచి, వారి భగములలో అతడి మేఢ్రమును జొనిపి సంభోగించి, సుఖించి, స్ఖలించి వారి పాతివ్రత్యమును హరించి తద్వారా వారి పెనిమిటులైన మహావీరుల రక్షణ కవచమును ఛలముతో (మోసముతో) ఛిధ్రము గావించి, ప్రచ్ఛన్నముగా వారి శక్తిని హరించి, కౄరముగా వారిని హతమార్చి, వారి సామ్రాజ్యమెల్ల హరించి, దేవతలు, నరులు, యక్షులు,…. మొదలగు అయోగ్యులకు అప్పగించెను.”

అసురులందరు ప్రచలాయనిస్తూ (ప్రచలాయనించుట – శ్రద్ధగా, తలాడించుట) ఆలకించుచు మిక్కిలి ఆగ్రహముతో తమ ఆయుధములను చేబూనిరి. ఐతే అతిరథ మహారథులైన అసుర వీరులను సైతము కపటముతో వధించిన మాహా కపటి ఐన హరిని జయించి బంధించుట సాధ్యమా అన్నది వారందరి మదిలో మెదులుతున్న ముఖ్యమైన ప్రశ్న. అది గ్రహించిన రాహువు కొనసాగించెను “అట్టి హరి ప్రస్తుతము వేధనీయమైన (వేధనీయము – సులువుగా ఓడిపోయి దొరికిపోవు) స్థితిలో మనకి లభించును. అందులకు కారణము విష్ణుపత్ని, ఆమె అనుజుడైన చంద్రుడితో బాహాటముగా సంభోగించుచు, ఉచ్ఛ స్వరములో మణితెంచుచు, పాతివ్రత్యమును స్వచ్ఛందంగా విజహాతించి (విజహాతించుట – గాలికి వదిలెయ్యుట) హరికి గల బర్హిష్టమైన (బర్హిష్టమైన – అత్యంత బలమైన) రక్షణ కవచమును ఛిద్రము గావించెను. కావున మనము ఈ సదావకాశమును భునక్తించుకొనవలయును (భునక్తించుకొనుట – బాగా వాడుకొనుట, చక్కగా ఉపయోగించుకొనుట, అందిపుచ్చుకొనుట). ఇక యాపన (యాపన – ఆలస్యం) సలపక ప్రస్థానము గావిద్దాము, అసుర వీరుల ప్రతాపము ఈ బ్రహ్మాండములో ప్రనవతించేలా (మారుమ్రోగేలా), మన కులగురువు గర్వించేలా, దేవతలు మొదలగు తుచ్ఛులు భయముతో సదా కంపించు విధముగా హరిని బంధించి చరిత్రని సృష్టించి అసురజాతికి ఎల్లప్పటికీ చిరస్మరణీయులమై చిరంజీవులము అయిపోదాము.” అని ముగించి అసురు వీరులందరిని ఉత్తేజపరిచేను. అసురాంతకుడిగా ఖ్యాతి గాంచిన విష్ణువే రాక్షసుల బందీ ఐన ఎడల ఇక రాక్షసులకు అడ్డు మరణము అసంభవము కావున వారు చిరంజీవులే కదా అని విశ్వసించి, అసురగురువైన శుక్రాచార్యుడిని సంప్రదించకనే వైకుంఠము మీదకి దండెత్తిరి అసుర వీరులంతా.