మరోసారి కేకపెట్టాడు, కాసింత అన్నంపెట్టిన వాళ్ళకి తన పేగులు తీసి దండలా వేస్తాడేమోనన్నంత దీనంగా అడిగాడు.
కానీ ఎవరూ రాలేదు. ఇక లాభం లేదనుకుని ఒంట్లోని శక్తినంతా కాళ్ళల్లోకి తీసుకుని పైకి లేచాడు. ఇక వెళ్ళిపోదామని ఒకడుగు వేశాడో లేదో “ఎవరూ?” అంటూ లోపల్నుంచి కంఠం వినిపించింది.
వెళ్ళబోతున్న వాడల్లా ఆగాడు.
కొన్ని క్షణాల తరువాత లోపల్నుంచి ఓ యువకుడు వచ్చాడు. అతనిదీ అర్జున్ వయస్సు. అయితే తిండి పుష్టివల్ల అతనికంటే బలంగా, పొడవుగా వున్నాడు.
“ఏం కావాలి?” ఆ యువకుడు అడిగాడు కళ్లల్లోకి చూస్తూ.
“అనాధను…. ఆకలి” అంతకుమించి మాట్లాడలేకపోయాడు.
ఆ యువకుడు మరో మాట మాట్లాడకుండా లోపలికి పరుగెత్తాడు. తినడానికి ఏమైనా వున్నాయేమోనని గదులంతా గాలించాడు. ఊహూ ఏమీ దొరకలేదు. ఉట్టి చేతులతో అతని దగ్గరికి వెళ్లడానికి మనసొప్పలడు. కానీ తప్పదు.
తన ఎదురుగ్గా సిగ్గుతో నిలబడ్డ అతన్ని చూసి ఏం జరిగిందో అర్థమైంది అర్జున్ కి.
“ఏమీలేదా?” ప్రాణాలను కళ్ళల్లోకి తెచ్చుకుని అడిగాడు.
“ఇంత ఇంట్లో….” అర్జున్ ఆగిపోయాడు.
“ఇంత ఇంట్లో నేనూ ఒక్కడ్నే. నేనూ అనాదనే. కానీ….” ఎలా చెప్పాలో అర్థంకాక అంతటితో ఆపేశాడు. తన చరిత్రంతా చెప్పడానికి అది సమయం కూడా కాదని అతనికి తెలుసు.
మరిక వెళతానన్నట్లు చేతులు రెండూ జోడించాడు అర్జున్.
అప్పుడు కనిపించాడు అతనికి బసవరాజు. ఆయన ఓ పెద్ద క్యారియర్ ను తీసుకు వస్తున్నాడు.
“అర్జున్” అంటు ఆనందం పట్టలేక అరిచాడతను.
అర్జున్ మరోసారి ఆగాడు.
“భోజనం వస్తోంది. అదుగో బసవరాజు తెస్తున్నాడు.”
అర్జున్ కూడా అటువేపు చూశాడు. ఓ ముదుసలి అక్కడికి వచ్చి క్యారియర్ పెట్టాడు.
“నే వెళ్ళనా బాబుగారూ?”
వెళ్ళమన్నట్లు తల ఊపడంతో బసవరాజు వెళ్ళిపోయాడు.
“రా! లోపలికి” అంటూ అర్జున్ని ఆ యువకుడు చేయిపట్టుకుని లోనికి తీసుకెళ్లాడు.
హాలు మధ్యలో కూర్చోబెట్టి విస్తరి వేశాడు. క్యారియర్ విప్పి అందులోని పదార్థాలను వడ్డించాడు.
విస్తరిలోకి వస్తున్న ఒక్కొక్క పదార్థాన్ని చూస్తుంటే అర్జున్ కి లాలాజలం నోట్లోంచి కిందకు దూకుతోంది. పెరుగు పచ్చడి, కోడివేపుడు, దోసకాయ సాంబారు, బంగాళాదుంప కర్రీ ఈ వాసనలకు అతని ముక్కు కాసేపటి వరకు మొద్దుబారిపోయింది.
ఒక్కక్షణం క్రితం తినడానికి ఏమీలేదన్న ఇంట్లో, ఇప్పుడు అన్ని కూరలు విస్తర్లో పడుతుంటే అతనికి ఠక్కున మాయాబజార్ సినిమా గుర్తుకొచ్చింది.
ఇక మరో ఆలోచనకు తావివ్వకుండా వాటిమీద పడ్డాడు.
క్షుద్భాధ అణిగాక తల పైకెత్తి అతనివైపు కృతజ్ఞతతో చూశాడు.
“మరి మీకు భోజనం…..?”
“నేను తరువాత తింటానులే. నువ్వు ముందు కానీ.”
అర్జున్ భోజనం పూర్తి చేశాడు. చేతులు కడుక్కుని వచ్చాక అతని ముందు కూర్చున్నాడు.
“బయటికి ఈ భవనం రాజుగారి కోటలా వుంది. లోపలేమో దుమ్మూ, బూజుతో నిండిపోయి మురికివాళ్ళ పేటలా వుంది. ఎవరూ లేరా?” అని అడిగాడు.