వీధినవెళ్ళే స్త్రీలూ, పురుషులూ తమ ఇంటివైపు ఈర్ష్యగా చూడడం గమనిస్తూనే వున్నారు వాళ్ళు.
ఒంటరిగా కూర్హున్న లహరికి మాత్రం ఎందుకనో తత్తరపాటుగా వుంది. మొదటిసారి కన్నెరికం జరుపుకోబోతున్నట్లు కొంత ఆనందం, మరికొంత బెరుకు కలగాపులగంగా కలిసిపోతున్నాయి. ఉండుండి కిటికీలోంచి బయటికి చూస్తోంది.
వెన్నెల తెల్లతెల్లగా చిక్కబడుతోంది.
తొమ్మిదిగంటలప్పుడు అనసూయమ్మ వచ్చి కోడల్ని బయటికి తీసుకొచ్చింది.
సిగ్గు ప్రతి అవయవంలోనూ కూరుకుపోయినట్లు బరువుగా తోస్తోంది లహరికి. మనసు మాత్రం అతి చలాకీగా ఏవో సుందర లోకాల్లో తిరుగుతోంది.
ఆమె వీధిలోకి వచ్చింది. మగవాళ్ళు అరుగు దిగి వెళ్ళి రమ్మన్నట్లు సన్నగా నవ్వుతూ చేతులు వూపారు.
వెళ్ళొస్తానన్నట్లు ఆమె అత్తకూ, తోటికోడళ్ళకూ చెప్పి నడక సాగించింది.
ఊరు దాటింది.
ఆకాశంలోని చందమామ తనకు దారి చూపించడానికి వెలుగుతున్న టార్చిలైటులా వుంది. నక్షత్రాల చాక్ పీసులతో ఆకాశం కాన్వాసు మీద మన్మధుడు రతిభంగిమలను గీసినట్లు తెల్లటి మబ్బులు కనిపిస్తున్నాయి.
అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ కొండ దగ్గరికి చేరుకుంది.
ఇక ముందు సాగలేకపోయింది. సిగ్గు కాళ్ళకు అడ్డుపడుతోంది.
కళ్ళెత్తి పైకి చూసింది.
వెన్నెల్లో గోపాలకృష్ణ భవంతి వెన్నెల వత్తిడికి విచ్చుకున్న తెల్లపద్మంలా వుంది. ఇక పైకెక్కడానికి చీర కుచ్చెళ్ళు సుతారంగా పైకి లేపి పట్టుకుని అడుగు ముందుకేయబోయింది.
* * *
“స్వాగతం – సుస్వాగతం.”
ఆమె ఠక్కున ఆగింది. కుచ్చిళ్ళను కంగారుగా కిందికి వదిలి పెట్టింది. గగుర్పాటుతో అటూ ఇటూ చూసింది. వెన్నెల్లోంచి నడిచి వచ్చినట్టు ఎదురుగా గోపాలకృష్ణ తెల్లటి బట్టల్లో మెరిసిపోతున్నాడు.
ఒక్కసారిగా ఆమెకు ఒళ్ళు జలదరించింది. తనలోని ఏవో కొన్ని అవయవాలు పోంగుతున్నట్లు అనిపించింది. వాటిని వెంటనే దాచుకోవాలనిపించి రెండు చేతులనూ ఎదపై పెట్టుకుంది.
ఆమె చేష్టకు అతను నవ్వాడు. ఆమె మరింత సిగ్గుపడి చేతులను అదుముకుంది.
అనుకోకుండా అలా అతను కనబడడంతో ఏం మాట్లాడాలో తోచలేదు ఆమెకు.
“నిన్ను చూస్తుంటే ఏమనిపిస్తుందో తెలుసా?” అతను అడుగుతున్నా తల పైకెత్తలేకపోయింది. ఏదో సంచలనం శరీరం మీద పాకుతున్నట్లుంది.
అతను తరువాత మాట్లాడకపోవడంతో కళ్ళు మాత్రం పైకెత్తింది. అందుకే అంతవరకు మౌనంగా వున్నట్లు అతనన్నాడు “పఠాభి అన్నట్లు నా చేతిలో స్విచ్ వుంటే ఆ చందమామను ఆర్పేసి వుండేవాడ్ని. ఎందుకంటే యిక్కడే నా యెదురుగా ఓ చందమామ వుంది కాబట్టి.”
ఆమె అచ్చు వెన్నెలంత హాయిగా నవ్వింది.
ఎందుకనో అతను పరాయి పురుషుడిలా అనిపించడంలేదు. పూర్వ జన్మలో విధివశాత్తూ విడిపోయి ఇప్పుడు కలుసుకున్నట్లుంది.
ఆమె కళ్ళు మరింత విశాలం చేసి అతని కనుపాపల్లో తన రూపం వుందేమోనని వెదుకుతున్నట్లు అలానే వుండిపోయింది.
అతను ఎంతో చనువుగా చేయి పట్టుకుని “మన విడిదికి వెళదామా?” అన్నాడు.
ఆమె ఆ స్పర్శకు చిన్న జర్క్ ఇచ్చినట్టు కదిలింది. మాధుర్యపు వత్తిడికి శరీరం విచ్చుకుంటున్న అనుభూతి. దీనిని దాచుకోవడానికన్నట్టు అతని చేతిని వేళ్ళతో బిగించి ముందుకు కదిలింది.
* * *
ఎందుకనో ఆమెకు తన ఫస్ట్ నైట్ గుర్తుకొచ్చింది. ముత్తైదువలు తనను తన భర్త గదిలోకి తోస్తున్నప్పుడు మంటలను చూసి గుర్రం గింజుకున్నట్టు అయిపోయింది. మనసు వికసించకపోగా బాధతో మరింత ముడుచుకు పోయింది.
ఆరోజు పరిస్థితులవల్లే ఆమె అలా కుంచించుకుపోయింది.
రాహుకాలం, యమగండం, వర్జ్యంలాంటి నాన్సెన్సులన్నీచూసి మంచి ముహూర్తం రావడానికి పదకొండు గంటలు పట్టింది అప్పటికే పెళ్ళిపందిట్లో చాలామంది అడ్డదిడ్డంగా పడుకుని యుద్ధభూమిని గుర్తుకు తెస్తున్నారు.
పెళ్ళికయిన ఖర్చునంత లెక్కకట్టి ఓ మూల బంధువు దగ్గర తన బాధనంతా వెళ్ళగాక్కుతున్న తండ్రి, లడ్లు మిగలలేదని ఇప్పుడు వియ్యంకుల ఇంటికి ఏం పంపాలోనని దిగులుపడుతున్న తల్లీ, పెళ్ళి మర్యాదలు సరిగా జరగలేదని పెళ్ళికొడుకు తరపువారు చేస్తున్న యాగీ ఇవి చాలా వరకు ఆమె మూడ్ ని ఖరాబు చేశాయి.
తన వెనకే మూసుకుపోయిన తలుపును నిస్సహాయంగా చూస్తూ వుండిపోయింది.
ఆమె లోపలికి అడుగుపెట్టగానే చలపతి పరుగునవచ్చి “మన ఊరికి పేపరు వస్తుందా?” అని గుక్క తిప్పుకోకుండా అడిగాడు.
“వస్తుంది.”
“హమ్మయ్య” అతను గుండెల్నిండా గాలి పీల్చుకుని “రాదేమోనని కంగారుపడ్డాను. రేపు తమిళనాడు లాటరీ డ్రా. నిన్ననే పెళ్ళికి వస్తూ టౌన్ లో టిక్కెట్లు కొన్నాను. ఈ టిక్కెట్లకు ప్రైజ్ గ్యారెంటీ” అన్నాడు.
ఆమె రియాక్షన్ ను పట్టించుకోకుండా అతను పడక దగ్గరికి కదిలి దిండు కింద దాచిన లాటరీ టిక్కెట్లను తీసుకొచ్చి చూపించాడు. ఈసారి తను ఎందుకు ఒకే సిరీస్ టిక్కెట్లు కొన్నాడో ఓ అరగంట చెప్పాడు.
ఆమె స్పృహ తప్పుతున్నట్టనిపించింది. బలవంతంగా నిగ్రహించుకుని జీవంలేని నవ్వు నవ్వింది.
ఇక నిలబడడానికి ఓపిక లేక మంచంమీద కూర్చుంది.